Αφήνοντας το Λας Βέγκας (Leaving Las Vegas, 1995)

Σκληρος υμνος στην ελευθερια, τον ερωτα, την ψυχη.

-Η ΙΘΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΕΝΟΣ ΘΟΛΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ: Ποτε αλλοτε τα ορια μεταξυ αυτοκαταστροφης και ευτυχιας δεν ηταν τοσο δυσδιακριτα. Μια διαδρομη στη σαδιστικη χαρα της πτωσης, μια ευθυμα εθιστικη πορεια συγκλινοντων συντεταγμενων με σημειο συναντησης το θανατο. Το καροτσι του σουπερ μαρκετ γεμιζει με μπουκαλια σχεδιαζοντας το πρελουδιο μιας αποφασισμενης αυτοκτονιας, η συζυγος τον χωρισε, το αφεντικο τον σχολασε, η ζωη τον ξερασε σαν νοθευμενο ποτο στην ακρη του δρομου, ομως εκεινος προσμενει με φρενηρη ενθουσιασμο το ταξιδι προς τη δικη του Ιθακη, τη λυτρωση.

Το μονο που αναζητα πια ειναι η υγρη βυθιση στην αμαρτια, η παραδοση στο γλυκο του παθος να τον τραβηξει ως τον πατο, μεσα απο οινοπνευματωδη παραληρηματα, ασταθεις βηματισμους, θολωμενο νου. Στα μισα της πορειας θα συναντησει τον αγγελο του, τη διδυμη ψυχη στο προσωπο μιας ταλαιπωρημενης πορνης, την αληθινη αγαπη που εχει το σθενος να συγχωρεσει τα παντα, να αγκιστρωθει στη σκοτεινη του πλευρα, να τον απελευθερωσει. Ο ερωτας τους ειναι η τελευταια τους ελπιδα για κατανοηση και σεβασμο, μια ασυμβιβαστη σχεση διαφυγης και αλληλεξαρτησης. «Δεν μπορεις ποτε να μου ζητησεις να κοψω το ποτο», και ο Μπεν βρισκει στο προσωπο της Σερα την ελευθερια που παντοτε αναζητουσε.

-ΕΝΑ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ: Η ευλαβικη μυσταγωγια σε ενα περιβαλλον αντικρουομενων συναισθηματων, οδυνηρων λεξεων, σκληρων εικονων, ποιητικων στιγμιοτυπων, μετατρεπει τις παραστασεις σε συνεχες αγγιγμα στη ραχοκοκαλια, μεταδιδοντας μικρες βαθιες δοσεις ανατριχιλας. Η ημιαυτοβιογραφικη νουβελα του John O` Brien –ποτισμενη με το φαντασμα της αυτοκτονιας του λιγες μερες μετα την πωληση των δικαιωματων στον κινηματογραφο- κυλα επανω στις νοτες της τρομπετας του Mike Figgis, αποκτα πνοη μεσα απο το συνταρακτικο παραληρημα του Nicolas Cage, σκληραινει μεσα απο τις σκοτεινες πινελιες που απλωνουν ρωγμες στο φωτεινο καθρεφτη του Las Vegas. Η Elisabeth Shue παραλυει το καδρο με θλιμμενο ερωτισμο, ο Mike Figgis ενορχηστρωνει ενα σκληρο ποιημα – αφιερωμα στα δαιδαλωδη μονοπατια της ψυχης και οι αποδεκτες του βιωνουν το πιο ανυποφορα συγχρονο, εκτυφλωτικα μαυρο και ιδιομορφα εντονο παραμυθι αγαπης ολων των εποχων.

-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:  (9.5/10)