Δημόσιος Κίνδυνος (Enemy of the State, 1998)

Hi-tech, θριλερ και συνωμοσιες, σε ενα διασκεδαστικο και διαφορετικο πακετο.

-ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ… Το ονομα του Jerry Bruckheimer στην παραγωγη μιας περιπετειας, ειναι απο μονο του ικανο να καταστρεψει την παρακολουθηση μιας ταινιας μονο με τη δυσπιστια που γεννα. Ο αριθμος των ανεγκεφαλων σαχλοπεριπετειων που εχει χρηματοδοτησει κατα καιρους, ειναι πολυ μεγαλυτερος απο αυτον που θα μπορουσε να σηκωσει στις πλατες της μια καριερα, αν το παγκοσμιο κινηματογραφικο κοινο ειχε τουλαχιστον την απαιτηση να δει κατι διαφορετικο, αν οχι πιο νοημων και ουσιαστικο. Ωστοσο στην περιπτωση του Δημοσιου Κινδυνου δεν μπορουμε παρα να σηκωσουμε τα χερια ψηλα.

Οση χολη και αν επιτρεπουμε στον εαυτο μας να σπαταλα κατα καιρους για αυτου του ειδους τις ταινιες, δε μπορουμε να μην παραδεχτουμε μερικες βασικες αληθειες που κανουν την ταινια του Tony Scott να διαφερει. Το σεναριο ειναι καθηλωτικο. Με εντονα παρουσα τη χιτσκοκικη ατμοσφαιρα (ο Will Smith διωκεται απο κυβερνητικους πρακτορες κατεχοντας ενα μεγαλο μυστικο χωρις να το γνωριζει), τον Gene Hackman σε εναν ρολο που μοιαζει με (και πιθανοτατα αποτελει) προεκταση του αντιστοιχου ρολου που ερμηνευει ως Harry Caul στη Συνομιλια του Coppola, και μια σφιχτοδεμενη δομη που δεν επιτρεπει στο θεατη να παρει ανασα, το νεο-τεχνολογικο αυτο θριλερ επικεντρωνει την προσοχη του στους ηρωες περισσοτερο απ’ οτι επιτασσουν οι συγχρονοι αγραφοι κανονες του Hollywood. Και ναι, υπαρχουν στιγμες που εκπλησσεσαι ευχαριστα απο την απουσια αλυσιδωτων, ανουσιων εκρηξεων, στιγμες που εχουν αντικατασταθει απο εξυπνες σεναριακες τροπες και αναπαντεχα συναισθηματικα καδρα των ηρωων.

-…ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΑΛΛΑ ΡΟΥΧΑ: Σκηνοθετικα ο Tony Scott τα βγαζει περα με ανεση, κατορθωνοντας μαλιστα ανα διαστηματα να αποδωσει με βαθος το ζητουμενο κλειστοφοβικο χαρακτηρα που επιτασσει η σεναριακη ιδεα. Αν μαλιστα αφησουμε το πνευμα για λιγο ελευθερο, καπου στη γωνια πιθανως κατορθωσει να διακρινει ενα ανεπαισθητο «κατηγορω» απεναντι στις κυβερνητικες πρακτικες τηλεπικοινωνιακων παρακολουθησεων και στην αποδοχη του ογκου των τεχνολογικων επιτευγματων που καθοριζουν τις παραμετρους της συγχρονης ζωης. Αν μαλιστα σε ολα αυτα προσθεσουμε, την υπεραφθονια των πετυχημενων gadgets που παντα κανουν τετοιου ειδους κινηματογραφικες διαδρομες ακομα πιο ευχαριστες, καθως και την πολυ καλη ερμηνεια του Will Smith –που μετα τον καρτουνιστικο ρολο του στο Men in Black αποδεικνυει εδω οτι διαθετει αρκετες σπιθες γνησιου υποκριτικου ταλεντου-, καταληγουμε στο συμπερασμα οτι ο Δημοσιος Κινδυνος εκτος του οτι προσφερεται για μια απολαυστικη διωρη κινηματογραφικη αποδραση (χαλαρων απαιτησεων) αποτελει και μια ευχαριστη εκπληξη για τους λατρεις του ειδους που, επιτελους, εχουν τη δυνατοτητα να παρακολουθησουν και κατι διαφορετικο.

Βαθμολογία:  (7/10)