-TYPICALLY WOODY: Το κεφαλι σας, βυσματωμενο με μια σειρα απο ηλεκτροδια, τα εγκεφαλικα σας δυναμικα χοροπηδουν με ρυθμο σε ενα οθονιο πισω σας. Ο εξεταστης, μεσα στην ασπρη του ποδια κρατωντας ενα πακετο απο καρτες, σας υπενθυμιζει να απαντατε γρηγορα και χωρις δευτερη σκεψη. Του γνεφετε καταφατικα. Η πρωτη καρτα αποκαλυπτεται. Μπροστα σας, το ζωγραφιστο πορτρετο του Γουντι. Πισω σας το μηχανημα χτυπαει σαν τρελο, ενω οι λεξεις ξεχυνονται σε ρυθμους ασυλληπτους απο το στομα σας: Νευρωσεις, σεξ, ανασφαλειες, Εβραιοι, καυστικοτητα, Νεα Υορκη, διαστροφες, οικογενεια, απιστιες, φοβιες, μαυρο χιουμορ. Περασατε το τεστ; Μα φυσικα.
Εξαλλου, ολες οι ταινιες του Woody Allen, λιγο ως πολυ, κινουνται σ’εναν κοσμο που οριοθετουν οι παραπανω λεξεις. Και το «Η Χανα και οι αδελφες της», ως μια απο τις καλυτερες στιγμες του ιδιορρυθμου σκηνοθετη, δε θα μπορουσε να αποτελεσει εξαιρεση.
-ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ: Σαν αυτονομη δημιουργια, αποτελει μια απο τις πιο ρεαλιστικες και ευφανταστες κωμωδιες-ψυχογραφηματα του Άλεν. Πλημμυρισμενη εξ’ ολοκληρου απο εναν ακρατο ενθουσιασμο για ζωη, διανθισμενη με μερικες απο τις πιο πικροχολες και καυστικες ατακες στη φιλμογραφια του, ενα ονειρωδες καστ (Μια Φαροου, Michael Caine, Dianne Wiest, Μπαρμπαρα Χερσεϊ, Καρι Φισερ) και διακριτικο συμμαχο τη μουσικη της, η ταινια αποτελει τον ακρογωνιαιο λιθο, το σημειο αναφορας στη συνολικη φιλμογραφια του Γουντι Άλεν. Βραβευμενο με τρια Οσκαρ (πρωτοτυπου σεναριου, β’ αντρικου ρολου για τον Michael Caine και β’ γυναικειου για την Dianne Wiest) και υποψηφιο για αλλα τρια (σκηνοθεσιας, ταινιας και σκηνικων), η «Χανα και οι αδελφες της» αποτελουν ενα must για ολους τους φιλους του σκηνοθετη και η καλυτερη αρχη για ολους οσους θελουν να μυηθουν στον αλλοκοτο μα σαγηνευτικο κοσμο του, μεσα απο τον οποιο προσπαθει να ξορκισει τους δαιμονες που φωλιαζουν στο κεφαλι του.
στείλτο κάπου
0 ΣΧΟΛΙΑ:
ΠΕΣ ΚΑΤΙ ΚΙ ΕΣΥ…