Ο Ψαλιδοχέρης (Edward Scissorhands, 1991)

Για ακομη μια φορα μας καλει στον παιδοτοπο του. Κι εμεις, τρεχουμε…

-MONSTERS INC.: Ο Tim Burton μας εχει πλεον κακομαθει με τα ταξιδια του στην πλευρα του περιεργου, του διαφορετικου. Απο τον Ψαλιδοχερη και τον Σκαθαροζουμη, ως το Μυθο του ακεφαλου Καβαλαρη και τον Χριστουγεννιατικο Εφιαλτη, οι ηρωες του κατοικοεδρευουν στον προσωπικο σκοτεινο τους κοσμο, κατατρεγμενοι απο καποιο αλλοκοτο μυστικο η θρυλο. Ωστοσο η ψυχη τους ειναι αγνη, παρα την παραμορφωμενη εικονα που προβαλλουν στον περιγυρο τους, που τους αντιμετωπιζει αρχικα με περιφρονηση ωσπου να γευτουν τη γλυκια λυτρωση της διαφορετικοτητας τους στο τελος.

Ετσι, ο Ο Ψαλιδοχερης, μια σκοτεινη φιγουρα με λεπιδες στα χερια αντι για δακτυλα (το καλοψυχο και ντροπαλο αντιβαρο του Freddy του Εφιαλτη στο Δρομο με τις Λευκες), εγκαταλειπει τον πυργο του για να αναστατωσει την ηρεμια της καθημερινοτητας μιας κοντινης κωμοπολης, ενω θα ερωτευτει και την κορη της οικογενειας που θα τον φιλοξενησει.

-TROMEO AND JULIET: Ο Burton, που ποτε δεν εκρυψε το παιδι που φωλιαζει μεσα του, εκμεταλλευεται στο επακρο την μακρα του προϋπηρεσια στα στουντιο της Disney για να χτισει ακομη μια φορα τον προσωπικο του καρτουνοκοσμο, προβαλλοντας τον μεσα απο ενα απολυτα παραμυθενιο κλιμα: Ζωηρα χρωματα και εικονες ψευτικης ομορφιας περιβαλλουν αυτο το συγχρονο παραμυθι, ομοιο του οποιου σιγουρα θα ειχαν εμπνευστει οι αδελφοι Γκριμ αν το ελιξιριο της νεοτητας τους εφερνε μεχρι και την εποχη μας. Ο Johnny Depp θα παραμεινει για παντα ο Ο Ψαλιδοχερης των αγουρων νιατων μας, οσο και αν τα κινηματογραφικα του βηματα τον εχουν στρεψει σε σκοτεινοτερες και πιο καλλιτεχνικες επιλογες. Ο τροπος με τον οποιο δενεται με το ρολο του καλοκαγαθου τερατος ειναι απαραμιλλος, ενω και η Winona Ryder στο ρολο του μοιραιο κοριτσιου (σε ακομη εναν Burton-ικο ρολο μετα τον Σκαθαροζουμη) αποτελει το σωστο αντιβαρο στην «ασκημια» του πρωταγωνιστη. Ωστοσο, η ολη γοητεια της ταινιας εκπεμπει απο τα χερια του σκηνοθετη της, που για ακομη μια φορα κατορθωνει να συνδυασει μοναδικα τη γοητεια του σκοταδιου με το σκοταδι της γοητειας, προσφεροντας ενα απο τα πιο αγαπημενα παραμυθια των 90s.

-2½ ΓΑΜΟΙ:

1) Ο Burton ειναι ακομα ενα παιδι, θυμιζοντας μας τις πιο γοητευτικες στιγμες της ζωης μας. Και γι αυτο θα παραμεινει απο τους αγαπημενους μας…

2) …επειδη κατα βαθος παντα θα μας αρεσουν τα παραμυθια, οσο και αν το αρνουμαστε…

+½) …ειδικα δε, οταν εχουν θλιμμενο τελος.

-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:

1) Στο καπακι πεταμε και ενα sequel του Εφιαλτη στο Δρομο με τις Λευκες, για να θυμηθουμε τον σωστο τροπο χρησης των λεπιδων στα χερια. Τοση γλυκα δεν αντεχεται ωρες ωρες…

+½) …χωρια που η Winona ειναι κλεπτομανης, και οχι η καλη νεραιδα του παραμυθιου. Για να μην ξεχνιομαστε, ε;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:  (9/10)