Se7en (Seven, 1995)

«Στο φινάλε είναι μια τολμηρή, χειροποίητη, γαμημένη ταινία με μπάτσους». [David Fincher – σκηνοθέτης]. Μια ταινία - καταγραφή ενός από τους σκληρότερους εφιάλτες που τόλμησε να διαβεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ νοσηρής φαντασίας και κινηματογραφικής αποτύπωσης. Που κατόρθωσε να τσαλακώσει τη λυτρωτική ατολμία μιας Σιωπής των Αμνών, στριμώχνοντας τις ζοφερότερες εικόνες ανθρώπινης παράνοιας μέσα σε ένα χάρτινο κουτί ως επιδόρπιο. Που έπαιξε ένα παιχνίδι αριστοτεχνικά ύπουλο, επιτρέποντας μοναχά μικρές ηδονοβλεπτικές ματιές πίσω από κάθε θάνατο σε έναν εξαναγκασμό του νου να συναρμολογήσει στην ολότητά του το παζλ της φρίκης, αποδεικνύοντας πως ο πιο μύχιος φόβος ελλοχεύει στις ατομικές αναστολές της φαντασίας και όχι σε οπτικά δεδομένα που εύκολα αποκωδικοποιούν οι αισθήσεις.

Που γκρέμισε κάθε mainstream επιταγή, απαγορεύοντας στο φως να διαπεράσει ένα αέναα βροχερό τοπίο ειδικά αποτυπωμένο σε χρυσό φιλμ ώστε να τονίζει και τις σκοτεινότερες αποχρώσεις του. Που εκμεταλλεύτηκε 7 θανάσιμα αμαρτήματα για να συνθέσει τον πιο ιδιοφυώς παράφρονα χαρακτήρα της τελευταίας κινηματογραφικής δεκαετίας. Που μουτζούρωσε μια από τις πιο clean μορφές του Hollywood (Brad Pitt), εξάντλησε όλη τη σκληρότητά της επάνω σε μια από τις λαμπρότερές του σταρ (Gwyneth Paltrow), απέκρυψε ένα από τα πιο πρωτοκλασάτα του ονόματα ακόμα και από τα διαφημιστικά του πόστερ (Kevin Spacey). Που επαναπροσδιόρισε τις βασικές αρχές του ψυχολογικού θρίλερ με την αριστοτεχνική μεταφορά του κειμένου του ειδήμονα Andrew Kevin Walker, πήρε το είδος από το χέρι για να του υποδείξει τον σωστό τρόπο καταγραφής του, ανεβάζοντάς το ξανά στα επίπεδα αξιολόγησης που του πρέπουν. Επιστροφή: «Στο φινάλε είναι μια τολμηρή, χειροποίητη, γαμημένη ταινία με μπάτσους». Έχω την εντύπωση πως κάποιος προσπαθεί να διαφύγει του αμαρτήματος της φιλαυτίας…

- ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ… William Somerset (Morgan Freeman): «Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ κάποτε έγραψε: “Ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος για το οποίο αξίζει να αγωνιστείς”. Συμφωνώ με το δεύτερο σκέλος».

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα ιδιαίτερα το αποκαλυπτικό, εκτυφλωτικό φως του κλεισίματος, η μοναδική κινηματογραφική δεξιοτεχνία του Fincher, η μορφή του Kevin Spacey ικανή να στοιχειώσει τους χειρότερους εφιάλτες, οι φευγαλέες εικόνες φρίκης μετά από κάθε έγκλημα, η κραυγή “What’s in the box?” και οι μοναδικοί τίτλοι έναρξης – προπομποί ενός αντίστοιχα απολαυστικού κινηματογραφικού ταξιδιού.

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… επειδή –ομολογώ το αμάρτημά μου- ήθελα ένα sequel δια χειρός Fincher.

- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… από την εποχή του Hitch τέτοια χαρά… >>  (10/10)