Σκοτεινη Πολη (Dark City, 1998)

Το σκοτεινοτερο παιδι του Οργουελ.

-RETURN I WILL TO OLD BRAZIL: Αγγιζοντας το μυθο του Brazil του Terry Gilliam αλλα και του Blade Runner, ο Alex Proyas συνθετει ενα κατασκοτεινο φουτουριστικο παραμυθι οπτικης και μυθοπλαστικης τελειοτητας, που θα μπορουσε να χαρακτηριστει ως πεσιμιστικο αντιγραφο του The Matrix αν δεν ειχε κυκλοφορησει 1 χρονο νωριτερα. Κι εδω, σκοτεινες φιγουρες ελεγχουν τον ανθρωπινο νου θετοντας τον σε μια τρισδιαστατη εικονικη πραγματικοτητα, με τη διαφορα οτι το σκηνικο ειναι αληθινο, χειροπιαστο δημιουργημα και οχι καποια ψηφιακη αναπαρασταση χτισμενη απο το προγραμμα καποιου υπολογιστη.

Ο δημιουργος του Κορακιου, επενδυει επανω σε μια αριστουργηματικη ιστορια που διαχεεται απο χαραγες Οργουελικης γραφης, βουτα το πινελο στα πιο σκοτεινα χρωματα της παλετας του και δομει ενα εφιαλτικο σκηνικο που φανταζει να εχει δωσει πνοη στις σελιδες καποιου ασπρομαυρου, γοτθικου κομικ. Οι «Ξενοι» με αρχηγο τους τον Μιστερ Μπουκ (Ian Richardson) εχουν την ικανοτητα να μεταβαλλουν το εδω και το τωρα με τη δυναμη της σκεψης τους, προσδιδοντας στην ιστορια την ψυχη μιας συγχρονης κοινωνικης αλληγοριας με ανεπαισθητες εννοιες κρυμμενες αναμεσα στις εικονες και τους διαλογους.

-Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ: Με τονισμενη σε υπερθετικο βαθμο την αχρωμια και λιγοτερο τη δραση, η Σκοτεινη Πολη απομακρυνεται ακομη περισσοτερο απο τη φιλοσοφια του Matrix, το οποιο κατα κανονα αναπτυχθηκε μαεστρικα επανω στις δομες των Χολιγουντιανων προτυπων και τελικα του επετρεψε την εδραιωση του ως σημειο αναφορας φουτουριστικου κινηματογραφου της συγχρονης γενιας. Δεν ειμαι καθολου βεβαιος αν θα το επιτυγχανε, σε περιπτωση που η δημιουργια του Proyas ειχε προωθηθει περισσοτερο, η αν στη θεση του Ρουφους Σιουελ ως αντιστασιακος των σκοτεινων δυναμεων ειχε επιλεγει καποιο λαμπροτερο ονομα του Hollywood. Το βεβαιο ειναι οτι δυστυχως αυτη η ελεγεια στη δυναμη του ανθρωπινου νου, ιδωμενη μεσα απο τον παραμορφωτικο καθρεφτη ενος αλληγορικου μελλοντικου συμπαντος, παρα τη σκοτεινη λαμψη της εμεινε κρυμμενη απο το ευρυτερο κινηματογραφικο κοινο χωρις να βρει ποτε τη θεση της στον ηλιο. Ισως, επειδη κι αυτος ποτε δεν ανατελλει σε μια πολη που οι συνειδησεις κοιμουνται αιωνια, η ψευδαισθηση κινει τους δεικτες των ρολογιων και οι μονες αχτιδες ελπιδας και φωτος θαβονται πισω απο τις λασπες ενος διαφημιστικου ποστερ. Επειδη ομως καθε παραμυθι κρυβει μεσα του μια μεγαλη αληθεια, «το μυαλο δεν ειναι η ουσια του ανθρωπου, αλλα η ψυχη». Και ειναι αυτη τελικα που καθοριζει αιωνια την μοιρα των παντων…

Βαθμολογία:  (9/10)