Ξέφρενες Νύχτες (Boogie Nights, 1997)

Το πλάνο ανοίγει επάνω στην φωτεινή επιγραφή του κλαμπ Boogie Nights, κάνει βουτιά στο επίπεδο του δρόμου, διαβαίνει την πόρτα και ακολουθώντας μια αργόσυρτη αλλά μεθυστική διαδρομή ανάμεσα στο πλήθος συστήνει τους κεντρικούς ήρωες της ιστορίας. Με αυτό το επιβλητικό traveling, ο Paul Thomas Anderson κάνει τα πρώτα του βήματα στα μονοπάτια του Σκορσεζικού φιλμικού σύμπαντος, τα οποία και θα εγκαταλείψει μόλις πέσουν οι τίτλοι του τέλους. Η δική του κλειστή κοινωνία, η δική του Ιερή Οικογένεια, ξεκινά την οδύσσειά της κατά τη διάρκεια της πολύχρωμης δεκαετίας του ’70, όπου όλα μοιάζουν να κινούνται στους ρυθμούς της ντίσκο μουσικής, την ανεμελιά των ελεύθερων ηθών, την ψυχεδέλεια του κρακ και του οπίου.

Είναι η εποχή που η βιομηχανία του πορνό μεσουρανεί βουτηγμένη στη λάμψη και το χρήμα, μετατρέποντας σκηνοθέτες όπως ο Jack Horner (Burt Reynolds) σε βασιλιάδες για μια ημέρα και ταλαντούχους αστέρες των 33 εκατοστών όπως ο Dirk Diggler (Mark Wahlberg) στους πιο λατρεμένους υπηκόους τους. Και επειδή το κινηματογραφικό σύμπαν -ακόμη και αυτό των ερωτικών ταινιών- σαγηνεύεται από ιστορίες απλών ανθρώπων που μεταμορφώνονται εν μια νυκτί σε ήρωες, ο Anderson παίρνει από το χέρι τον νεαρό σούπερ σταρ του sex system δίνοντάς του τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δικό του Σκορσεζικό ανάλογο: Σε μια πορεία από την αφάνεια στην καταξίωση, από τα δυσθεώρητα ύψη της δόξας στον βούρκο της αφάνειας και τελικά στην ύστατη αναζήτηση της λύτρωσης, ο Dirk μοιάζει να βαδίζει στα χνάρια ενός Οργισμένου Ειδώλου. Η άφιξη της δεκαετίας του ’80 θα σημάνει και την εκφύλιση της πορνογραφικής «τέχνης» με τις χιλιάδες βιντεοπαραγωγές να προκαλούν αλυσιδωτές εκρήξεις στους δεσμούς συνοχής της –προτύπων Νονού- οικογένειας του Jack, που αναζητά απεγνωσμένα μία διέξοδο διαφυγής για να μετριάσει τον θόρυβο και τον πόνο της πτώσης.

Εκεί που το εικονικό σύμπαν του Anderson μας συστήνεται με τα πιο φανταχτερά χρώματα μέσω των μεθυστικών λήψεων της κάμερας, σταδιακά σκοτεινιάζει σε μια δραματική αναστροφή ύφους που ξερνάει απόγνωση και προκαλεί τον οίκτο. Αφέντης όλων αυτών, το σκηνοθετικό πάθος ενός νεαρού δημιουργού που μπόρεσε να σχηματοποιήσει τις πρωτότυπες ιδέες του και την ανανεωτική του τεχνική στο πανί, επωμιζόμενος τον βαρύτατο τίτλο του διαδόχου του Scorsese. Το Μανόλια χάραξε το επόμενο κομμάτι της διαδρομής…

- ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ… Jack Horner (Burt Reynolds): «Έχω την αίσθηση ότι κάτω από αυτά τα jeans υπάρχει κάτι υπέροχο που περιμένει να φανερωθεί…»

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα περισσότερο η διεισδυτική ματιά της κάμερας του Anderson, η κωμικοτραγική φιγούρα του Little Bill (William H. Macy) σε μια διαρκή αναζήτηση της άπιστης γυναίκας του, τα καταλυτικά, στιγμιαία παιχνίδια της μοίρας που στιγματίζουν τις ζωές των ηρώων, η επιβλητική ερμηνεία της Julianne Moore και η σχεδόν ρομαντική αποτύπωση μιας υπόθεσης σκληρής σαν πορνό…

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… επειδή απουσιάζει το καθάριο στίγμα του Anderson, όπως αποτυπώθηκε στο επακόλουθο Magnolia. This is all Scorsese to me…

- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… η λυτρωτική δύναμη της εξιστόρησης και της ενδοσκόπησης των χαρακτήρων >>  (9/10)