Κραυγή Αγωνίας (Scream, 1996)

Δινοντας πνοη σε ενα αφανισμενο ειδος…
-FREDDY’S DEAD BABY… FREDDY’S DEAD: Οταν το 1984 ο Wes Craven σκηνοθετουσε τον πρωτο Εφιαλτη στο δρομο με τις λευκες δεν μπορουσε ποτε να φανταστει οτι παρα την εντυπωσιακη για θριλερ συλληψη του και το προσφορο ρολο του Freddy Kruger για αναδειξη του ως cult φιγουρα του αποκοσμου, αυτη η ταινια θα αποτελουσε ακρογωνιαιο λιθο και σημειο αναφορας μιας γενιας που εν συνεχεια πλημμυριστηκε απο σωρεια κατευθειαν-σε-βιντεο παραγωγες ψευτοτρομου. Εικοσι περιπου χρονια μετα, η ιστορια επαναλαμβανει τον κυκλο της με τον Craven και παλι στο τιμονι της ανυψωσης του ειδους απο το τελμα των συνεχων επαναληψεων και της επιδεικτικης αδιαφοριας του κοινου.

Ο τροπος, τουλαχιστον ευφυης: Δανειζομενος ολη την ιστορια των ταινιων τρομου, χτιζει επανω της –αλλοτε σαρκαζοντας και αλλοτε χρησιμοποιωντας τα παμπολλα κλισε με εμφανη και αυτοπαρωδικο τροπο- πλαθει μια απο τις πιο απολαυστικες, πρωτοτυπες και διασκεδαστικες ταινιες τρομου που εχουν γυριστει ποτε. Επιμενει δε να βασιζεται περισσοτερο στα κωμικα στοιχεια, παρα σε σκηνες βιας και αιματος που αν και ειναι εξαιρετικα λιγες για να ενθουσιασουν ενα horror maniac, ευεργετουν την ταινια με την απουσια τους επιδεικνυοντας ταυτοχρονα τη δυναμικη του σεναριου. Δια χειρος Kevin Williamson, η ιστορια βριθει απο σινεφιλικες αναφορες που ξετρελαινουν καθε φαν, παιρνει συνεχεις αναπαντεχες τροπες με τον θεατη να αναρωτιεται διαρκως για το δολοφονο –προσθετοντας μια Χιτσκοκικη διασταση στο ολο δημιουργημα- και ενα μνημειωδες τελειωμα, ορισμος του αν-μου-πεις-τη-λυση-τα-γκρεμιζεις-ολα. Λεπτο προς λεπτο ο θεατης καλειται να αναγνωρισει trivia στοιχεια, σε ενα θριλερ βγαλμενο απ’ τα θριλερ, αφιερωμενο στα θριλερ.

-O TEMPORA, O MORES: Ο σκηνοθετης δεν παραλειπει να σαρκασει ακομα και τον ιδιο του τον εαυτο εκτος απο το ειδος που υπηρετει, με την κοφτερη ατακα «Ο πρωτος Εφιαλτης ηταν ΟΚ, the rest sucked», ενω τοποθετει και τον εαυτο του με τα ρουχα του Freddy Kruger σε ενα cameo ως… καθαριστης… Οι αναφορες μοιαζουν να μην τελειωνουν ποτε, σε μια ταινια που ισορροπει μαεστρικα μεταξυ των κωμικων και των στοιχειων αγωνιας του. Αρπαζοντας απο το χερι την αφροκρεμα των νεαρων τηλεοπτικων σταρ –με την Courteney Cox να συνεχιζει το ρολο της στα Φιλαρακια ως νευρωτικη φιγουρα, την Neve Campbell να μετατρεπεται εν μια νυκτι σε κινηματογραφικη περσονα υψηλων βολτ, τους Skeet Ulrich, Mathew Lillard και David Arquette με σκοπιμως υπερτονισμενα ψυχογραφικα χαρακτηριστικα-, και προσθετοντας μια τζουρα κλασικουρας με την Drew Barrymore ως πρωτο θυμα, ο Craven δινει το φιλι της ζωης σε ενα ειδος που εμοιαζε ξεγραμμενο απο τον κινηματογραφικο χαρτη, μονο και μονο για να διαπιστωσουμε εξι χρονια μετα οτι παρουσιαζει ξανα τα πρωτα σημαδια καμψης και κουραστικης επαναληψης. Κατορθωνει να στιγματισει την δεκαετια με ενα φιλμ που δεν χανει απο την απολαυση της παρακολουθησης του ουτε με τη δεκατη φορα, συμπληρωθηκε με δυο ανισες συνεχειες (ακολουθωντας προφανως τους κανονες των ταινιων τρομου), και υπεδειξε ολους οσους θεωρουν τις ταινιες τρομου απλη υποθεση ως πρωταιτιους της πτωσης του ειδους, μην ξεχνωντας να στρεψει το δακτυλο ακομη και προς τον ιδιο το δημιουργο του. Ελπιζοντας ο κυριος Wes να επιασε το ιδιο του το μηνυμα, περιμενουμε το επομενο Scream, ποσο μαλλον το επομενο People under the stairs…

Βαθμολογία:  (8,5/10)