-PSYCHOWEEN: Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον στην ανίερη βάπτιση της Νύχτας με τις Μάσκες του John Carpenter ως το «Ψυχώ της νέας γενιάς». Μέσα στον παραλογισμό του, ο ισχυρισμός διαθέτει πολλά στοιχεία αλήθειας, που εντοπίζονται πέρα από τους εμφανείς συσχετισμούς καταστάσεων και προσώπων, και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Παίρνοντας ως βάση αυτούς τους παραλληλισμούς –και με την Δαμόκλειο Σπάθη της ιεροσυλίας να κρέμεται απειλητικά πάνω απ’ το κεφάλι- μπορεί κανείς να ενδοσκοπήσει αλλά και να κατανοήσει την αξία μιας ταινίας που έμελλε να γράψει ιστορία στον χώρο του σινεμά. Το σινεμά τρόμου… Έναν όρο που οφείλει σίγουρα πολλά στο Ψυχω του Hitchcock, το οποίο -αν και όχι καινοτόμο- καθιέρωσε το ψυχολογικό θρίλερ στη συνείδηση του κινηματογραφόφιλου κοινού.
18 χρόνια αργότερα, βαδίζοντας επάνω στις συνταγές του Hitch, το Halloween ουσιαστικά δημιουργεί την τάξη των slasher movies χωρίς ωστόσο να αποτελεί το πρώτο δείγμα γραφής του είδους. Κοπιάροντας στην εναρκτήρια σεκάνς τη διάσημη σκηνή στο ντουζ από το Ψυχω-με την κάμερα ωστόσο να ακολουθεί αποκλειστικά το φονικό κουζινομάχαιρο στις αλλεπάλληλες ταλαντώσεις του, χωρίς να προσφέρει ούτε ένα καρέ στο θύμα και το αίμα του-, παίζοντας με την υποβόσκουσα αίσθηση του φόβου που δημιουργούν τα μακρινά πλάνα –σε μια διαρκή αναζήτηση κάποιας ύποπτης κίνησης στο παρασκήνιο-, και χαρίζοντας μια γερή δόση κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας προς το φινάλε της, η Νυχτα με τις Μασκες χρησιμοποιεί άψογα όλες τις γνωστές τεχνικές πρόκλησης οπτικού και υποσυνείδητου τρόμου. Συν τοις άλλοις, και σε αντιστοιχία με το Ψυχω που σόκαρε το ανυποψίαστο κοινό με τη γυμνή θυσία μιας νεαρής κοπέλας, ο Carpenter προκαλεί τον αιφνιδιασμό χρίζοντας δολοφόνο ένα ανήλικο παιδί, καταστρατηγώντας ακόμη ένα φιλμικό ταμπού. Οι συσχετισμοί και οι ομοιότητες μεταξύ των ταινιών δεν σταματούν εδώ. Με σημαντικότερη τη συγγένεια των δύο μοιραίων γυναικών των φιλμ (η Jamie Lee Curtis είναι κόρη της Janet Leigh) και λιγότερο αξιοσημείωτη την επιτηδευμένη κατονομασία του πρωταγωνιστή ψυχολόγου του Halloween με το όνομα του φίλου της Marion Crane στο Ψυχω (Sam Loomis) με την οποία ο Carpenter θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής στην ταινία σταθμό για το είδος που υπηρετεί, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς ότι το Halloween αν μη τι άλλω σέρνει μαζί του την αύρα μιας κλασικής δημιουργίας.
-THEY LIVE! (FOREVER): Στηριζόμενο στην ευφυή απλότητα των σκηνοθετικών του λήψεων, του σεναρίου, καθώς και του επιδραστικού μουσικού της θέματος –γραμμένο από τον ίδιο τον Carpenter-, η ταινία κατόρθωσε παρά το μηδαμινό της budget να γίνει η ναυαρχίδα των αμέτρητων –και συνήθως ανέμπνευστων- νεανικών horror movies που κόρεσαν το είδος τα επόμενα χρόνια, καθώς και να εισάγει τον όρο των serial killers στον κινηματογράφο. Συνταγή την οποία ακολούθησε και το ίδιο το Halloween με τις 7 μετριότατες συνέχειές του, εκ των οποίων 3 περιλαμβάνουν το όνομα της Curtis (ΙΙ, Halloween H20, Halloween: Resurrection) και 4 το όνομα του Donald Pleasence (II, IV: Η επιστροφή του Michael Myers, V: Η εκδίκηση του Michael Myers, VI: Η κατάρα του Michael Myers) στους τίτλους τους. Ο ίδιος ο Carpenter απέφυγε να ασχοληθεί με τις συνέχειες του έργου του ακολουθώντας μια ανεξάρτητη πορεία στο χώρο του τρόμου και του φανταστικού, προσφέροντας σημαντικότατες δημιουργίες όπως τα Ζουν ανάμεσά μας, Escape from New York - Αποδραση απο τη Νεα Υορκη, The Thing - Η Απειλη, Christine, Η ομίχλη, Στο στόμα της τρέλας και Starman. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπόρεσε ποτέ να απεξαρτηθεί από τη φήμη ενός χαρακτήρα, που πίσω από την φτηνή απομίμηση της μάσκας του William Shatner του The Devil’s Rain θα τον κυνηγά σε κάθε βήμα της καριέρας του. E, δεν γράφεται καθημερινά κινηματογραφική ιστορία…
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Δρ. Sam Loomis (Donald Pleasence):«Τον παρακολουθούσα για 15 χρόνια να κάθεται σε ένα δωμάτιο κοιτάζοντας τον τοίχο -όχι κοιτάζοντας τον τοίχο, κοιτάζοντας πέρα από αυτόν-, κοιτάζοντας αυτή τη νύχτα, απάνθρωπα υπομονετικός, περιμένοντας κάποιο μυστικό, σιωπηλό σύνθημα να τον ξυπνήσει. Ο θάνατος ήρθε στην μικρή σου πόλη σερίφη. Μπορείς είτε να τον αγνοήσεις, είτε να με βοηθήσεις να τον σταματήσω.»
-2½ ΓΑΜΟΙ:
1) 1978: παράλληλα με το Halloween ο Carpenter βοηθά στη συγγραφή ενός ακόμα σεναρίου. Όμως άλλα τα μάτια του Myers, και άλλα της Λόρα Μαρς… Δεν υφίσταται σύγκριση…
2) Πιστεύω εις ένα θεό, Carpenter τρομοκράτορα…
+½) Ένα από τα πιο απλά, χαρακτηριστικά και στοιχειωτικά μουσικά θέματα όλων των εποχών. Καταστρέφοντας το τρίπτυχο καλής ανατροφής: μπαλέτο, γαλλικά και πιάνο …
-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:
1) Halloween, Silent Night, Deadly Night, My Bloody Valentine, Alison’s Birthday, Don’t Open ‘Til Christmas, New Year’s Evil και δε συμμαζεύεται. Ματώσανε όλες οι γιορτές. Μόνο το Easter Bunny’s Massacre μας λείπει ακόμα…
+½) Και καλά τις gore συνέχειες. Να τις ανεχτούμε. Αλλά αυτό το ανελέητο “σενάριο” του Halloween III (με την απίστευτη διασκευή του tag line σε “The night nobody was home”) το τσέκαρε κανείς πριν περάσει στις οθόνες; Εργοστάσιο που παρασκευάζει καταραμένες μάσκες; Όχι άλλο κάρβουνο…
στείλτο κάπου
0 ΣΧΟΛΙΑ:
ΠΕΣ ΚΑΤΙ ΚΙ ΕΣΥ…