Αφιερωμα : THE FULL MONTY – έργα και ημέρες των MONTY PYTHON (μέρος 1ο)

“And now for something completely different”… 5 Οκτωβρίου 1969 και έξι μυστήριες τηλεοπτικές φιγούρες επιτίθενται με το Ιπτάμενό τους Τσίρκο στο ανυποψίαστο Βρετανικό κοινό, το οποίο αντιδρά σπασμωδικά –και τυπικά φλεγματικά- παραλύοντας το τηλεφωνικό κέντρο του BBC με κλήσεις διαμαρτυρίας. John Cleese, Michael Palin, Terry Jones, Eric Idle, Graham Chapman και Terry Gilliam, η συμμορία που ανέτρεψε όλα τα χιουμοριστικά στερεότυπα χτίζοντας με τα χρόνια τον δικό της αυτόνομο μύθο: Ανατρεπτικός και δηλητηριώδης, παιδιάστικα σαχλός ή εξωφρενικά ακατανόητος, ο Πύθωνας κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα αμετανόητα φανατικό κοινό, η λατρεία του οποίου ξεπέρασε ακόμη και εκείνη που ενέπνεε στο παρελθόν η έτερη κορυφαία χιουμοριστική ομάδα – αυτή των αδελφών Μαρξ. Για την ακρίβεια, μια βόλτα στο διαδίκτυο θα σας πείσει για την αντιπαλότητα των οπαδών των δύο “γκρουπ” στη διεκδίκηση της πρωτοκαθεδρίας στην κλίμακα των πιο αστείων χαρακτήρων στο χώρο του θεάματος.
Επειδή όμως το χιούμορ είναι ένα τόσο ιδιαίτερο γνώρισμα κάθε προσωπικότητας, δεν θα μπορούσε παρά να βρει τον απόλυτο εκφραστή του στα πρόσωπα μιας ομάδας γεμάτης από ιδιαιτερότητες: Γι αυτό κι εμείς, βουτάμε για χάρη σας στην απόλυτη παράνοια, προσφέροντάς σας

Όσο και αν από τα τηλεοπτικά του σκετς καθώς και από τις κινηματογραφικές τους αυθαιρεσίες (λειτουργεί εξίσου καλά και χωρίς το «αυθ») οι Monty Python εκπέμπουν μια απρεπή «αλητεία» υποδεικνύοντας μια καταγωγή αμφιβόλου κοινωνικής προέλευσης, η αλήθεια βρίσκεται στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Η καλλιτεχνική ιστορία των μελών του γκρουπ ξεκινά τις αρχές της δεκαετίας του `60 στους διαδρόμους των δύο μεγαλύτερων Πανεπιστημίων της Αγγλίας. Σε αυτό του Cambridge, οι John Cleese –φοιτητής νομικής- και Graham Chapman –φοιτητής ιατρικής- θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο θέατρο, ως μέλη της αναγνωρισμένης θεατρικής σχολής του Πανεπιστημίου, “Footlights”. Το ταλέντο τους μα και οι γνωριμίες τους με υψηλόβαθμα στελέχη της σχολής –όπως με τον David Frost τον οποίο θα ξανασυναντήσουμε στη συνέχεια- θα τους οδηγήσει στην ενασχόλησή τους με εξέχουσες παραστάσεις, ενώ το έργο A Clump of Plinths που συγγράφουν θα δεχτεί προτάσεις παρουσίασης από ιδιωτικά θέατρα της Αγγλίας, της Νέας Ζηλανδίας και των ΗΠΑ. Ωστόσο ο Chapman, ο οποίος εργαζόταν κατά την ολοκλήρωση των σπουδών του σε νοσοκομείο του Λονδίνου, είναι αναποφάσιστος ανάμεσα στην ιατρική και την υποκριτική. Στην τελική του επιλογή, σημαντικό ρόλο θα παίξει το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο της Αγγλίας εκείνης της εποχής: Η ίδια η Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο, για να τον πείσει να περιοδεύσει με την ομάδα των Footlights! Ο Chapman δεν θα ξανασχοληθεί με την επιστήμη του. Παρ` όλ` αυτά, μια αμέτρητη σειρά από σκετς του Flying Circus όπου υποδύεται τον γιατρό, αποδεικνύει τα κατάλοιπα της παρατημένης επαγγελματικής του σταδιοδρομίας.

Μετά την επιτυχημένη περιοδεία –που μετονομάστηκε σε Footlight Circus- σε Ν. Ζηλανδία και ΗΠΑ, ο Cleese αποφασίζει να μείνει στη Νέα Υόρκη όπου και κάνει εμφανίσεις τόσο στη σκηνή του Broadway, όσο και στο τηλεοπτικό show του Ed Sullivan. Κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφησης για ένα κωμικό σκετς, θα γνωρίσει τον Αμερικανό (ακόμη…) σκιτσογράφο του φοιτητικού περιοδικού Fang. Το όνομα αυτού, Terry Gilliam… Επιστρέφοντας στην Αγγλία, ο Cleese θα ξανασυνεργαστεί με τον Chapman, συμπρωταγωνιστώντας μαζί του στη σατιρική σειρά του ITV “At Last the 1948 Show”.

Το έτερο δίδυμο των Monty Python, οι Terry Jones και Michael Palin, κάνει τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Φοιτητές Ιστορίας και οι δύο, ξεκινούν με τη συγγραφή σατιρικών κειμένων –όπως το αντικαπιταλιστικό Hang Your Head Down and Die- για να περάσουν στο σανίδι με προ-Παϊθονικά τρελά σκετς κατά τα οποία τρώνε ακόμη και απορρυπαντικά! “Η απόλυτα μαζοχιστική κωμωδία” θυμάται ο Palin. Το 1965 μεταπηδούν στην τηλεόραση συγγράφοντας και πρωταγωνιστώντας στο “The Love Show” που ήταν και η πρώτη τους σημαντική επιτυχία, ενώ υπογράφουν και τα σενάρια του “Late Line-Up”.

Η πορεία των δύο ντουέτων κινεί το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού αστέρα David Frost που αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τις ικανότητές τους για το νέο του show “The Frost Report” (φωτο). Στην παρέα τους προστίθεται και ο Eric Idle, διευθυντής της θεατρικής σχολής Footlights του πανεπιστημίου του Cambridge και πρώην «προϊστάμενος» των Cleese και Chapman. Η καριέρα των μετέπειτα μελών των Monty Python απογειώνεται: Jones και Palin καταπιάνονται με παιδικά προγράμματα, ώσπου καταφθάνει από την Αμερική και ο –αιώνια τυχοδιώκτης- τελευταίος κρίκος της εξάδας: Ο Terry Gilliam συστήνεται από τον παλιό του φίλο John Cleese στην υπόλοιπη τρελοπαρέα, αναλαμβάνοντας το σκιτσάρισμα των πρώτων Παϊθονικών του σχεδίων –μια αλλοπρόσαλλη μίξη κόμικς και φωτογραφιών- στο πρώτο τους κοινό project: Το “Do Not Adjust Your Set” της συγγραφικής δυάδας Idle / Gilliam και με πρωταγωνιστές τους Idle, Palin και Jones γίνεται μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία παρά την απογευματινή ώρα προβολής του, με διάρκεια ζωής 3 χρόνων (1967-1969). Την ίδια περίοδο, ο Cleese ασχολείται με τη διάσημη ραδιοφωνική εκπομπή I`m sorry, I`ll read that again, αποτρέποντας την πρώτη ολομελή σύμπραξή τους. Η τελευταία συνεργασία της προ-Παϊθονικής περιόδου χρεώνεται στους Jones και Palin, που το 1969 γράφουν το σενάριο για την τηλεοπτική σειρά “The Complete and Utter History of Britain”.


Στις 23 Μαΐου του 1969 μετά από προτροπές του παραγωγού Barry Took, το BBC υπογράφει συμβόλαιο στην ομάδα των έξι για 13 επεισόδια, και 4 μήνες αργότερα (5 Οκτωβρίου) ανοίγει το τηλεοπτικό κεφάλαιο των Monty Python…

Μεταξύ των ονομάτων που απορρίφθηκαν για τη νέα σειρά, υπήρχαν τα "Owl -Stretching Time" (Ώρα για Τέντωμα Κουκουβαγιών), "Sex and Violence" (Σεξ και Βία), "A Horse, a Bucket and a Spoon" (Ένα άλογο, ένας κουβάς και ένα κουτάλι), “Bun, Whackett, Buzzard, Stubble and Boot” (Κουλούρι, Μπαρούφα, Καρακάξα, Καλαμιά και Μπότα). Ένας κατάλογος από τρελούς τίτλους, προορισμένοι να υποδείξουν το αλλόκοτο του περιεχομένου τους – οι δύο πρώτοι χρησιμοποιήθηκαν μάλιστα ως υπότιτλοι σε δύο από τα επεισόδια του πρώτου κύκλου. Οι επικεφαλείς του BBC επέμεναν πως έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται η λέξη «Τσίρκο», ένας χαρακτηρισμός που τους είχε αποδοθεί από τους εργαζόμενους του σταθμού μιας και τα νέα αποκτήματα περιπλανώνταν στους διαδρόμους και τις αίθουσες των μοντάζ σαν τσίρκο. Εν συνεχεία προστέθηκε ο προσδιορισμός «Ιπτάμενο» ώστε να αποκλίνει από την έννοια ενός πραγματικού τσίρκου, δίνοντας μια περισσότερο «πολεμική» χροιά – μιας και Flying Circus ονομαζόταν μία από τις ιπτάμενες μοίρες της RAF στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Τέλος, το Monty Python, θυμίζοντας κάτι μεταξύ άθλιου θεατρικού ατζέντη και του φιδιού-σφιγκτήρα, αφενός ολοκλήρωσε την αναζήτηση τίτλου για την τηλεοπτική σειρά, αφετέρου βάπτισε την τρελή εξάδα για την μετέπειτα μακρόχρονη συνεργασία της.

Η βασική ιδέα για τα ημίωρα σπονδυλωτά επεισόδια των ανεξάρτητων σκετς που συνδέονταν μεταξ τους είτε με τη βοήθεια των αλλοπρόσαλλων κόμικ σκίτσων του Gilliam, είτε απλούστερα με τη φράση “And now for something completely different” –που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι εκφωνητές τόσο της TV όσο και του ραδιοφώνου του BBC-, ήταν η κατάργηση των punchlines, της τελευταίας δηλαδή ατάκας που χρησιμοποιείται για να εκβιάσει το γέλιο. Ακολουθώντας μια εντελώς αντισυμβατική φόρμα, οι Python απέκλεισαν και την άμεση σάτιρα σε πολιτικά πρόσωπα –ιδιαίτερα δημοφιλές θέμα στις κωμικές εκπομπές της εποχής. «Δεν ήμασταν σατιρικοί επειδή δεν ήταν κάτι που μας ενδιέφερε» θυμάται ο Terry Jones. «Το δικό μας ήταν ένα είδος αφηρημένου χιούμορ, βασικά θέλαμε απλά να κάνουμε ανοησίες. Η σάτιρα που χρησιμοποιούσαμε, ήταν μια περισσότερο γενικευμένη σάτιρα.»

Για την ακρίβεια, το Ιπτάμενο Τσίρκο ήταν ένα νεόκτιστο είδος κωμωδίας. Επεκτεινόταν από την απόλυτη παράνοια -συχνά κακόγουστη μα απόλυτα σουρεαλιστική- ως το συγκαλυμμένο εγκεφαλικό χιούμορ. Γρήγοροι ρυθμοί, διάλογοι μεθυστικοί -και μεθυσμένοι-, σκετς ιδιότροπα, ανόητα, τρελά, slapstick και απρόσμενα, εμβαπτισμένα σε μια αμιγώς Αγγλική νοοτροπία του αστείου, και οι Pythons κατακτούν σε χρόνο ρεκόρ την κορυφή του Βρετανικού τηλεβαρόμετρου. Το δεύτερο επεισόδιο χτυπάει τρελά νούμερα –αποτελεί ένα από τα καλύτερα επεισόδια όλης της σειράς-, ενώ χρόνο με το χρόνο τα μέλη της ομάδας αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη συνοχή: «Οι Python ήταν ο μοναδικός οργασμός έξι συγγραφέων-ηθοποιών», σύμφωνα με τον Eric Idle. «Οτιδήποτε μας έκανε να γελάμε, το χρησιμοποιούσαμε». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο ίδιος ο Idle ήταν το μόνο μέλος της σειράς που έγραφε σενάρια μόνος του, κάτι που οδηγούσε σε πολλές απορρίψεις του υλικού του από τους υπολοίπους. Γεγονός ωστόσο παρέμενε, πως οι ιδέες που τελικά έβγαιναν στο γυαλί στερούνταν –στην συντριπτική τους πλειοψηφία- οποιασδήποτε λογικής, οδηγώντας σε απίστευτες εικονικές καταγραφές, με το κοινό απόλυτα απροετοίμαστο γι αυτό που επρόκειτο να αντικρίσει: Αστυνομικοί ντυμένοι μπαλαρίνες, συμμορίες από γριές, οδικά σήματα που κυνηγούν περαστικούς (φωτο), υποτιτλισμοί ξενόγλωσσων επικαίρων με ομοφυλοφιλικές προεκτάσεις, πιγκουΐνοι που εκρήγνυνται… Κάθε ιδέα επεκτείνεται στο έπακρο, μέχρι το εντελώς σουρεαλιστικό τελείωμα -με βάρη 16 τόνων να καταπλακώνουν τους ήρωες, μια εντελώς άσχετη ατάκα να συμφιλιώνει τους κεντρικούς ρόλους, ένα σκίτσο του Gilliam να τους τρώει ζωντανούς.



Δεν διστάζουν να σατιρίσουν το ίδιο το BBC…

Εκφωνητής: «Λοιπόν, είναι 9 και 5 και περίπου 9 και 6. Στο BBC 2 αυτή τη στιγμή, θα είναι σε λίγο 9 και εξίμισι. Αργότερα το απόγευμα, θα είναι 10 η ώρα και στις 10 και μισή θα συνδεθούμε με το BBC 2 για να προλάβουμε τις 10:33, αλλά μην ξεχνάτε πως αύριο θα συνδεθούμε στις 9:20. Για όσους έχασαν το πρόγραμμα των 8:45 της Παρασκευής θα έχουν τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουν αυτή την Παρασκευή ένα τέταρτο μετά τις 9. Και τώρα, ας τσεκάρουμε την ώρα. Μένουν ακόμη εξίμισι λεπτά για εκείνο το μεγάλο πράσινο πράγμα».



…να αφήσουν σεξουαλικά υπονοούμενα…

Εκφωνητής: «Και τώρα τα νέα του χρηματιστηρίου από την Exchange Telegraph.»
Ρεπόρτερ: «Οι συναλλαγές ήταν άτακτες κατά την έναρξη της συνεδρίασης, με μερικές ζωηρές εταιρίες στο πάτωμα (σημ: στον πάτο). Το καουτσούκ (σημ: rubber σημαίνει και προφυλακτικό) σκλήρυνε, μα τα κορδόνια (σημ: string σημαίνει και… string) παρέμειναν ακλόνητα. Οι ρώγες ανήλθαν δραματικά κατά τη διάρκεια της μέρας, καθώς τα δόντια έσφιγγαν και τα οπίσθια παρέμεναν στητά.»



...να σφαλιαρωθούν με ψάρια...



...να μας δώσουν ένα ποδοσφαιρικό τρόπαιο πριν από τον Ότο Ρεχάγκελ...



…να γελοιοποιήσουν τη Γερμανική γλώσσα…

Ιστορικός: «Γιατί η κοινωνία ποτέ δε θυμάται τον Johann Gambolputty de von Ausfern - schplenden - schlitter - crasscrenbon -fried - digger - dangle - dungle - burstein - von - knacker - thrasher - apple - banger - horowitz - ticolensic - grander - knotty -spelltinkle - grandlich - grumblemeyer - spelterwasser - kürstlich - himbleeisen - bahnwagen - gutenabend - bitte - eine - nürnburger - bratwurstle - gefüllt - mit - zweimalige - luder - hunds - schnellaber - shönendank (καλησπέρα - παρακαλώ - ένα - λουκάνικο - Νυρεμβέργης - γεμισμένο - με - διπλή - στρώση - ψόφιου - σκύλου - και - γρήγορα - ευχαριστώ - πολύ) - kalbsfleisch - mittler - raucher von Hautkopft από το Ulm;»



…να κάνουν τρέλες…

Αφηγητής: «Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, και ο κύριος και η κυρία Εγκεφαλοδείγμα (Brainsample) ήταν ένα απόλυτα συνηθισμένο ζευγάρι με μια απόλυτα συνηθισμένη ζωή. Από τους ανθρώπους εκείνους στους οποίους δεν συμβαίνει ποτέ τίποτε το εξαιρετικό, και όχι από τους ανθρώπους εκείνους που γίνονται το επίκεντρο μιας από τις πιο συνταρακτικές στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας… Γι αυτό ας τους ξεχάσουμε και ας ακολουθήσουμε τη μοίρα αυτού εδώ του ανθρώπου…»



...ή απλά να πουν κανένα αστείο.



Κάθε περιγραφή ωχριά, έτσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρουσιάσουμε έναν διάλογο από το πρώτο επεισόδιο του Flying Circus –με τίτλο Ιπτάμενα Πρόβατα-:

Τουρίστας: Είστε σε διακοπές;
Βοσκός: Όχι, εδώ μένω.
Τουρίστας: Τι καλό για σας… Εμμμμ… αυτά είναι πρόβατα, σωστά;
Βοσκός: Αμέ.
Τουρίστας: Έτσι νόμισα κι εγώ. Μόνο που, τι κάνουν επάνω στα δέντρα;
<Βλέπουμε τους Python ντυμένους πρόβατα επάνω σε δέντρα>
Βοσκός: Μια άψογη ερώτηση, η οποία βασανίζει κι εμένα εδώ και εβδομάδες. Η εμπεριστατωμένη άποψή μου είναι ότι φωλιάζουν.
Τουρίστας: Φωλιάζουν;;;
Βοσκός: Ναι.
Τουρίστας: Όπως τα πουλιά;;;
Βοσκός: Ακριβώς! Πιστεύω ότι αυτά τα πρόβατα βρίσκονται υπό την ψευδαίσθηση πως είναι πουλιά. Παρακολουθήστε τη συμπεριφορά τους. Πάρτε για αρχή την τάση των προβάτων να χοροπηδούν στα πίσω πόδια. Τώρα προσέξτε τις προσπάθειές τους να πετάξουν από δέντρο σε δέντρο. Προσέξτε κιόλας ότι δεν πετούν ακριβώς μα πέφτουν κατακόρυφα.
<Ακούγονται οι αντίστοιχοι ήχοι>
Τουρίστας: Ναι, αλλά γιατί πιστεύουν ότι είναι πουλιά;
Βοσκός: Ακόμη μία άψογη ερώτηση. Ένα είναι σίγουρο: Το πρόβατο δεν είναι είδος του αέρα. Έχουν μεγάλες δυσκολίες στην απλή πράξη του κουρνιάσματος. Το πρόβλημα είναι, ότι τα πρόβατα είναι πολύ ξεροκέφαλα. Όταν βάζουν κάτι στο μυαλό τους, δεν μπορείς να τα μεταπείσεις.
Τουρίστας: Μα, από πού τους ήρθε αυτή η ιδέα;
Βοσκός: Από τον Χάρολντ. Είναι εκείνο το πρόβατο επάνω στη βελανιδιά. Είναι το πιο επικίνδυνο ζώο, ένα πανούργο πρόβατο. Αντιλήφθηκε ότι όλη η ζωή ενός προβάτου είναι να βοσκάει τριγύρω για μερικούς μήνες και μετά να σφάζεται. Και αυτή είναι μια άκρως καταθλιπτική προοπτική για ένα φιλόδοξο πρόβατο. Έτσι του ήρθε η ιδέα της απόδρασης.
Τότε γιατί πολύ απλά δεν διώχνετε τον Χάρολντ;
Βοσκός: Εξαιτίας των τεράστιας διαφημιστικής αξίας του, αν επιτύχει…
<Ακολουθεί επιστημονική ανάλυση που εξηγεί την τελευταία ατάκα (φωτο)>

Η σειρά κινεί το ενδιαφέρον ξένων τηλεοπτικών δικτύων. Ποτέ πριν στην ιστορία της τηλεόρασης ή του κινηματογράφου, το Βρετανικό –συχνά αποκαλούμενο και φλεγματικό ή άνοστο- χιούμορ, δεν εκτιμήθηκε σε τέτοιο βαθμό από τόσο μεγάλη μερίδα μη Αγγλόφωνου κοινού –με την εξαίρεση ίσως του ούτως ή άλλως άφωνου Mister Bean. Στη Γερμανία το σόου προβάλλεται –σοφά- με υπότιτλους, γεγονός αδιανόητο και πρωτοφανές για το ολοκληρωτικά μεταγλωττισμένο τηλεοπτικό τοπίο της χώρας. Όταν το κανάλι PBS αγοράζει τα δικαιώματα προβολής της σειράς στις ΗΠΑ, όλοι μιλούν για μια προδιαγεγραμμένη αποτυχία: Το Αμερικάνικο κοινό –εμποτισμένο με τη νοοτροπία της sitcom κωμωδίας- δεν επρόκειτο ποτέ να εκτιμήσει ένα τόσο έντονα «Αγγλικό» χιούμορ. Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε, και το PBS ποτέ δεν ξαναείδε τα νούμερα που έκανε στις αρχές του `70 προβάλλοντας το σόου…

Εξαίσια σκετς –αναφέρουμε τα γνωστότερα “Κατάστημα Τυριού”, “Αγοράζοντας ένα Μυρμήγκι”, “Dennis Moore”, “To σκετς του Oscar Wilde”, “Νεκρός Παπαγάλος”, “Το παραμύθι του Στρατού”, “Κλινική Τσακωμών”, “Τηλεπαιχνίδι Εκβιασμός” (φωτο), “O άντρας με τα 3 κωλομέρια”, …τελειωμό δεν έχουν…- αυξάνουν ταχύτατα την απήχηση των Python στο κοινό. Με τους ίδιους ρυθμούς ωστόσο πληθαίνουν και οι επιστολές διαμαρτυρίας στα γραφεία του BBC. Η αρχικά ανέγγιχτη από λογοκρισία σειρά, αρχίζει να προβληματίζει τους υπεύθυνους. «Στο τέλος της πρώτης περιόδου είχαμε το σκετς “τρώγοντας τη μαμά”», θυμάται ο Jones. «Τη δεύτερη περίοδο το BBC επέμενε να βλέπει τα σκετς πριν βγουν στον αέρα. Την τρίτη, ήθελαν να διαβάζουν τα σενάρια πριν καν γυριστούν…» Σε ένα από τα επεισόδια, οι υπεύθυνοι ανάγκασαν τους Python να αφαιρέσουν τη λέξη “αυνανισμός” από ένα σκετς, κατά το οποίο παίκτης τηλεπαιχνιδιού ανέφερε πως τα χόμπι του ήταν «στραγγαλισμός ζώων, γκολφ και αυνανισμός». Κατά τη διάρκεια των συσκέψεων, ο Eric Idle ρώτησε τον υπεύθυνο προγράμματος: «Όλοι αυνανίζονται, εσείς δεν αυνανίζεστε κύριε;» Δεν έλαβε καμία απάντηση… Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, η σειρά υπέφερε εξαιτίας των επιτροπών λογοκρισίας. Τα νέα δεδομένα ανάγκασαν τους Python να αυτολογοκρίνουν το υλικό τους. «Υπήρχε ένα κόμικ που θάψαμε, επειδή σκεφτήκαμε πως θα ήταν υπερβολικό» λέει ο Jones. «Απομακρυνόταν από τον σταυρωμένο Ιησού και κατέληγε σε έναν εργάτη τηλεφωνικών γραμμών. Δεν ήταν σταυρός, ήταν στύλος του –αντίστοιχου- ΟΤΕ!»… Πού να ήξεραν, πως τολμώντας τη δεύτερη φορά με το θέμα του Εσταυρωμένου, θα γνώριζαν την μεγαλύτερη απήχηση της καριέρας τους…



Για περισσότερες πληροφορίες, απευθυνθείτε στο Υπουργείο Χαζού Βαδίσματος.

 Και τώρα, δέκα δευτερόλεπτα για σεξ.
[…]
Εντάξει, μπορείτε να σταματήσετε.

Το 1973 ο John Cleese αποφασίζει να εγκαταλείψει τους Python για να ασχοληθεί με διαφορετικά projects. Το BBC του ανανεώνει το συμβόλαιο προτείνοντάς του να κάνει μια δική του σειρά, η οποία δεν αργεί να βγει στον αέρα με τίτλο Fawlty Towers. Τα εναπομείναντα μέλη των Monty Pythons αποφασίζουν να συνεχίσουν, εκμεταλλευόμενα μάλιστα μια επιστολή μίσους ενός τηλεθεατή απέναντι στον Cleese: Εκδίδουν μια ανακοίνωση στον τύπο, μέσω της οποίας διαδίδουν ότι ο John Cleese έχει δολοφονηθεί… Παρ` όλ` αυτά ο τέταρτος κύκλος της σειράς δεν μπόρεσε να αγγίξει το μεγαλείο των προγενέστερών του, γεγονός που είχε ως επακόλουθο τη διακοπή του μετά από 6 μόλις επεισόδια. Τα μέλη των Python ακολούθησαν το καθένα τη δική του σταδιοδρομία σε κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο, ωστόσο διατήρησαν το μύθο ζωντανό με τρεις ακόμη συμπράξεις: Τους Ιπποτες της ελεεινης Τραπεζης (Monty Python and The Holy Grail, 1975), το Ενας Προφητης μα τι Προφητης (Monty Python`s Life of Brian, 1979) και το Νόημα της Ζωής (Monty Python`s The Meaning of Life, 1985).

Στην κινηματογραφική πορεία των Monty Python –στην οποία συμπεριλαμβάνονται ακόμη κάποιες live εμφανίσεις καθώς και το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο ως Αδελφάτο των Τρελών Ποιητών- θα αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας. Ως τότε, μάθετε καλά όσα προαναφέρθηκαν, γιατί θα σας εξετάσω. Καλά, μην περιμένετε και την Ιερά Εξέταση...

Ανακοίνωση: “Το BBC θα ήθελε να ζητήσει συγγνώμη για ό,τι προηγήθηκε. Ήταν αηδιαστικό και άθλιο και παρακαλούμε να μην μπείτε στον κόπο να τηλεφωνήσετε επειδή γνωρίζουμε ότι ήταν πολύ κακόγουστο, αλλά δεν το εννοούσαν και όλοι τους προέρχονται από κατεστραμμένες οικογένειες και έχουν πολύ θλιβερή προσωπική ζωή – ιδίως ο Eric. Τέλος πάντων, είναι όλοι τους πολύ καλά παιδιά κατά βάθος και παρακαλούμε να μη στείλετε ούτε επιστολές μιας και το BBC περνά μια δύσκολη φάση με το κύριο κανάλι που πεθαίνει και το BBC 2 που βγαίνει ραντεβού με άντρες…”

Συνεχίζεται... ΕΔΩ