-ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΦΑΛΤΣΟ…: «Δεν τραγουδάω ούτε στο μπάνιο». Με τη δήλωση αυτή, η Drew Barrymore κατάφερε να γίνει ο μοναδικός χαρακτήρας στο μιούζικαλ… παράφωνων του Woody Allen που δεν αρθρώνει στίχο. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης στην προσπάθειά του να αποτίσει φόρο τιμής στην αγάπη του για τις μουσικές ταινίες της δεκαετίας του ’30, αποφάσισε να κοπιάρει την αφηγηματικής τους γραμμή, εμφυσώντας τους ταυτόχρονα τον δικό του, ατομικό αέρα. Δεν προσλαμβάνει επαγγελματίες τραγουδιστές αλλά ένα από τα πιο πλουσιοπάροχα καστ που έχει εμφανιστεί ποτέ σε ταινία του, το οποίο και υποβάλλει στο βασανιστήριο του ασταμάτητου τραγουδείν. Αλλενικά στοιχεία ανευρίσκονται αραιά και που ανάμεσα στις νότες –ουσιώδη ζητήματα της ζωής που παρακάμπτονται με ευρηματικές λεκτικές γραμμές, χιούμορ που ακροβατεί ανάμεσα στο χυδαίο και το φιλοσοφικό, ψυχανάλυση και θρησκεία που βρίσκουν μικρές χαραμάδες για να τρυπώσουν ως αφηγηματικά παρακλάδια- αλλά εις το πηλίκον… η απόλυτη μετάλλαξη. Η πλοκή προσχηματική, οι χαρακτήρες άπλαστοι και ασήμαντοι, ακόμη και η Νέα Υόρκη παρακάμπτεται για τη Βενετία και το Παρίσι. Ο Allen χάνεται μέσα στους πειραματισμούς του, με τα τραγουδιστικά μέρη που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το μόνο φιλμικό του σωσίβιο, μετά βίας να κατορθώνουν να διατηρηθούν στον αφρό.
-SINGING OUT THE DRAIN: Τα μικρά αποσπάσματα ανάμεσα στον ανυπόφορα μεγάλης διάρκειας μουσικό καταιγισμό, θα μπορούσαν συνδεδεμένα να συνθέσουν μια ικανοποιητική ταινία –πολύ- μικρού μήκους, ωστόσο ούτε αυτά κατορθώνει να τα χαρεί κανείς με την ησυχία του, εξαιτίας της αγκύλωσης από το διαρκές πάτημα του fast forward στο τηλεκοντρόλ. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα καταποντίζεται και το –κάτι παραπάνω από- πολυπληθές καστ. Αψηφώντας τη Julia Roberts, δεν μπορούν να επιδείξουν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες και οι πραγματικά μεγάλοι ηθοποιοί. Edward Norton, Goldie Hawn, Tim Roth, Natalie Portman, μάλλον δεν θα περίμεναν να μετανιώσουν τη συμμετοχή τους σε ταινία του Woody Allen. Γιατί, αν μη τι άλλω, μπορεί όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους να λένε σ’ αγαπώ, δύσκολα ωστόσο θα απευθύνονται σε αυτό το φιλμ. Το χειρότερο και πιο ανέμπνευστο της καριέρας του σκηνοθέτη, που αφήνει με τη λήξη του ένα μυστήριο χαμόγελο στα χείλη των θεατών. Αμηχανίας, πίκρας, απογοήτευσης, θα σας γελάσω…
-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Bob (Alan Alda): «Frieda, αυτή η μακαρονάδα δεν έχει σάλτσα!» - Frieda (Trude Klein): «Είναι Βαυαρική μακαρονάδα, δεν χρειάζεται να έχει σάλτσα. Οι Ιταλοί χρειάζονται τη σάλτσα. Είναι αδύναμοι!»
-1½ ΓΑΜΟΣ:
1) Περιμένοντας τις ατάκες. Χωρίς αυτές θα σκίζαμε τις φλέβες μας με τα νύχια από την ανία…
+½) Τουλάχιστον δίνει ελπίδες σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς. Ουδείς αλάνθαστος…
-ΚΑΙ 2½ ΚΗΔΕΙΕΣ:
1) Ακόμη και ως μυρμήγκι χρειάζεσαι ψυχανάλυσή, όταν λέγεσαι Woody Allen και έχεις δει τον εαυτό σου να τραγουδά… Δε μας εκπλήσσει ο χαρακτήρας στο Antz…
2) Julia Roberts, ως ηθοποιός και ως sex symbol. H ζωντανή απόδειξη ότι ο Θεός διαθέτει άφθονα αποθέματα χιούμορ… Και διαβάλλει τη λογική των ανθρώπων…
+½) Θα το προτιμούσαμε ως μιούζικαλ με τραγουδιστές που έχουν χάσει τη φωνή τους. Κάτι σαν πρώιμο Hollywood Ending και χωρίς τους παράφρονες που με το παραμικρό το ρίχνουν στο τραγούδι… Έλεος, ούτε στο Η Θεια μου η Χιπισσα τέτοιο θέαμα… Βαθμολογία: (5,5/10)
Όλοι λένε απογοητεύτηκα… 
στείλτο κάπου
0 ΣΧΟΛΙΑ:
ΠΕΣ ΚΑΤΙ ΚΙ ΕΣΥ…