- «Your mother ate my dog!!!» - «Not all of it!…»
Αν κάποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να περιγράψει τα όσα συμβαίνουν στο Braindead του Peter Jackson, θα πρέπει να είναι είτε θαυμάσιος γλωσσοπλάστης, είτε πολύ πειραγμένος, είτε μεγάλος ψεύτης. Επειδή δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ασπαστεί κάποιον από τους παραπάνω τίτλους τιμής, το μόνο που μπορώ να επιχειρήσω δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επιδερμική προσέγγιση αυτού του αριστουργηματικού ανοσιουργήματος, που ευτυχώς δεν μπορεί να καταταγεί σε κάποια γνωστή κατηγορία ταινιών…
Το μόνο εύκολο στην ταινία αυτή (που στις ΗΠΑ προβλήθηκε ως Dead Alive λόγω συνωνυμίας με μια προγενέστερη ταινία του Richard Taylor), είναι η εξιστόρηση της απλής και μάλλον συνηθισμένης ιστορίας της… Σύμφωνα με αυτή, μεταφερμένο από το νησί Skull (!) της μακρινής Σουμάτρας σε ένα ζωολογικό κήπο της Νέας Ζηλανδίας, ένα είδος (ο Θεός να το κάνει)… πιθήκου μεταδίδει στον πολιτισμένο κόσμο έναν μυστήριο ιό που μετατρέπει τους ζωντανούς σε ζόμπι… Πρώτο θύμα, η μητέρα του Lionel (Timothy Balme), ενός ιδιαίτερα αδέξιου νέου, και κεντρικού προσώπου της ιστορίας. Θα ακολουθήσουν, μια νοσοκόμα, ένας ιερέας, μια τριμελής σπείρα αλητών, ο θείος Less… Το πάρτι μόλις ξεκίνησε… Και πιστέψτε με, για πάρτι πρόκειται, και όχι για ταινία τρόμου…
[Your mother ate my dog!]
-ΤΟ GORE ΤΗΣ… ΠΛΑΚΑΣ: Ο χαρακτηρισμός του Braindead ως η πιο gore ταινία όλων των εποχών, είναι πέρα για πέρα αληθής, μα και πλήρως ανεπαρκής ως περιγραφή. Ο Jackson δεν είχε σκοπό να γυρίσει μια ακόμη ταινία τρόμου, ήθελε ωστόσο να απευθύνεται κατά βάση στους οπαδούς του είδους. Και ως ένας από αυτούς, συμπύκνωσε σε αυτή όλες τις gore φαντασιώσεις του, που πολύ θα ήθελε να είχε δει σε κάποιο gore φεστιβάλ. Μα όλες! Δεν υπάρχει τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος να κατακρεουργήσει ή απλά να τεμαχίσει ένα ζόμπι, που να μην υπάρχει σε αυτή την ταινία: Ξεκινώντας από απλούς αποκεφαλισμούς και διχοτομήσεις με καράτε, φτάνοντας ως την κορυφαία -και κλασική πλέον- σκηνή του… ψιλοκόμματος με τη κουρευτική μηχανή του γκαζόν, το φιλμ μοιάζει περισσότερο γυρισμένο μέσα σε πισίνα αίματος, παρά σε πλατό από τσιμέντο και τούβλα. Και πώς θα μπορούσε να μη μοιάζει άλλωστε, όταν μόνο για την τελική σκηνή χρησιμοποιήθηκαν 300 (!!) λίτρα κόκκινων ζουμιών… Κι όμως… Τα φαινόμενα συνήθως δεν απατούν, μα και από την άλλη το Braindead δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία. Είναι πολύ απλά το καλύτερο δώρο που θα μπορούσατε να κάνετε στον πιο ψυχρό, κακόκεφο και διαρκώς αγέλαστο φίλο σας. Αν δεν ξεκαρδιστεί με το αμίμητο χιούμορ των S.Sinclair, F.Walsh και Peter Jackson, μάλλον χρίζει ψυχιατρικής παρακολούθησης. Ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο;
[ακολουθούν 300 λίτρα τοματοζωμών... Ελαφρώς ακατάλληλο]
-ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΟΜΙΚ: Το Braindead δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απαράμιλλο καρτούν γυρισμένο με ηθοποιούς από σάρκα και οστά (τα οποία οι περισσότεροι απλά… χάνουν κατά τη διάρκεια της προβολής). Σαν μια screwball εκδοχή της Νύχτας των ζωντανών νεκρών παιγμένη από μέλη του θιάσου των Looney Tunes, οι νεκροζώντανοι γκρινιάζουν σαν μωρά παιδιά όταν τους κλέβουν το φαΐ απ’ το… κουτάλι, κάνουν σεξ αν και παλουκωμένοι, χορεύουν και πίνουν ουίσκι. Η μεγαλειώδης σύλληψη της αυτονομίας των μελών που αποχωρίστηκαν με ποικίλους απίστευτους τρόπους από το κυρίως σώμα των ζόμπι, χρησιμοποιείται κατά κόρον, προσφέροντας απίστευτες σκηνές ανθολογίας: Μέχρι και ένα παχύ έντερο που λίγο πριν είχε… αδειάσει στο πάτωμα, επιστρατεύεται ως απειλή για τους ζωντανούς… Όλες οι σκηνές είναι γυρισμένες με απροκάλυπτο καρτουνίστικο τρόπο –η επιγραφή ACME επάνω σε μια μηχανή ανοίγματος φύλλου (!!) δίνει εύγλωττα τον τόνο- μετατρέποντας το Braindead σε ένα φεστιβάλ ασυγκράτητου γέλιου με φόντο 41 νεκρούς (χωρίς να υπολογίζονται ο πίθηκος και ένα… σκύλος).
-ΓΕΛΩΝΤΑΣ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ…: Αποθεωτικός είναι ο Stuart Devenie (που ξανατόλμησε να εμφανιστεί σε ταινία του Jackson, το πιο συμβατικό The Frighteners του 1996) στο ρόλο του ως πάτερ McGruder. Στην κορυφαία ατάκα της καριέρας του, λίγο πριν σπάσει (στην κυριολεξία…) στο ξύλο με καρατιές μερικά έφηβα ζόμπι, αναφωνεί: “I KICK ASS FOR THE LORD”! Και οι θεατές χάνουν τα επόμενα 5 λεπτά της ταινίας, καθώς χτυπιούνται στο πάτωμα από τα γέλια αναφωνώντας «Δεν είναι δυνατόν!»… Ο κεντρικός ρόλος του Lionel (Timothy Balme), αποτελεί την αστεία αναφορά του Jackson στο Ψυχω του Alfred Hitchcock – η ταινία βρίθει εξάλλου από κωμικές αναφορές σε ταινίες τρόμου. Κατατρεγμένος και αυτός από μια καταπιεστική και απαιτητική μητέρα στην οποία δείχνει απίστευτη αδυναμία αν και νεκρή (η Elizabeth Moody των Ουράνιων Πλασμάτων καθώς και της Συντροφιας του Δαχτυλιδιου όπου υποδύεται την Lobelia Sackville-Baggins), δίνει μια ερμηνεία – απαύγασμα της υπερβολής. Ωστόσο, κεντρικό ρόλο στην ταινία παίζουν τόσο το μοναδικό μακιγιάζ όσο και τα απίστευτα για low budget ταινία οπτικά εφέ του Richard Taylor που χρησιμοποίησε κάθε δυνατό υλικό για το χτίσιμο αλλά και την… αποσύνθεση των τεράτων του.
[I kick ass for the Lord!]
-GOOD TASTE: Πίσω από την κάμερα ο Peter Jackson κάνει για ακόμη μία φορά θαύματα. Όσοι έχουν δει αυτή την ταινία, δεν εκπλήσσονται καθόλου που ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης κατόρθωσε να γυρίσει την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών με τα ελάχιστα πιθανά έξοδα. Όπως και στο επίσης παράδοξο και αστείο σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Bad Taste του 1989 (είχε προηγηθεί το μικρού μήκους The Valley ένα χρόνο πριν), πειραματίζεται με όλα τα κόλπα ενός πολυμήχανου εικονοπλάστη και βγάζει λαγούς από το καπέλο. Σκηνοθετεί κοφτά, με έξυπνες γωνίες λήψης, αποδεικνύοντας από νωρίς το πρωτοποριακό του εικονοπλαστικό ταλέντο. Ωστόσο αυτό που μένει ως γλυκιά γεύση, είναι η τόλμη ενός νέου (τότε) σκηνοθέτη που γνωρίζει πολύ καλά τις ικανότητές του, να αψηφήσει τις Κασσάνδρες του εύκολου πλουτισμού προτιμώντας να καταγράψει σε φιλμ το κέφι του, που όπως αποδείχτηκε έφτιαξε και το κέφι πολλών άλλων χαβαλελάγνων ανά τον κόσμο. Έτσι μόνο εξηγείται η τακτική μερικών βίντεο κλαμπ στη Σουηδία, που έδιναν δώρο μαζί με την ενοικίαση της ταινίας και μια χαρτοσακούλα… Απόλυτος χαβαλές!
[Παιδική... κακοποίηση]
Σίγουρα δεν μιλάμε για τον νέο Πολιτη Κεην. Σίγουρα δεν είναι από τις ταινίες που ονομάζει κανείς έργα τέχνης. Είναι όμως η μητέρα όλων των gore ταινιών, ένα splatter παραλήρημα γέλιου (που όχι μόνο στέκεται με άνεση δίπλα στα εκπληκτικά Evil Dead 2 και Tromeo & Juliet, αλλά τους κλέβει και την ταυτότητα), και σίγουρα μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Αν έχετε στομάχι που αντέχει από τη μια τις γραφικές σκηνές gore και από την άλλη τις έντονες συσπάσεις γέλιου, αυτή η ταινία δεν αποτελεί απλά μια πρόταση. Είναι must…
στείλτο κάπου
0 ΣΧΟΛΙΑ:
ΠΕΣ ΚΑΤΙ ΚΙ ΕΣΥ…