Ολα για τη Μητέρα μου (Todo Sobre Mi Madre, 1999 )

«Η ταινία αυτή αφιερώνεται στην Bette Davis, τη Romy Schneider, την Gena Rowlands. Σε όλες τις ηθοποιούς που έπαιξαν το ρόλο της ηθοποιού. Σε όλες τις γυναίκες που παίζουν το ρόλο της γυναίκας κάθε μέρα και όλους τους άντρες που παίζουν το ρόλο της γυναίκας κάθε νύχτα. Σε όλες τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες. Σε όλες τις μητέρες. Στη μητέρα μου». Με αυτόν τον τρόπο κλείνει ο Pedro Almodóvar την πιο αυθεντική και προσωπική σελίδα της φιλμογραφίας του, έναν ύμνο για τη γυναίκα και μια υπόκλιση στο μεγαλείο της μητρικής μορφής. Στα μάτια της βλέπει τη δύναμη της αφοσίωσης, τον πόνο της μοναξιάς και τη μοναξιά του πόνου, μια πανανθρώπινη αγκαλιά ελπίδας και αγάπης ικανή να κατανικήσει κάθε βιολογικό φραγμό. Στο επίκεντρο του συμβολικού του κόσμου, ο Ισπανός σκηνοθέτης εγκαταλείπει τη Manuela (Cecilia Roth) να θρηνεί για το χαμό του γιου της που δεν θα προλάβει να μάθει για τον πατέρα του. Αυτόν, που τώρα θα αναζητήσει μετά από 18 ολόκληρα χρόνια απουσίας, και πλέον ονομάζεται… Λόλα. Το αλλόκοτο, σουρεαλιστικό σύμπαν του Almodóvar  είναι και πάλι παρών, με ένα ψηφιδωτό από πόρνες και τραβεστί να ακολουθούν ένα σενάριο που συχνά μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ του ακραίου χιούμορ και του μελοδράματος.
Περισσότερο όμως από ποτέ, ο σκηνοθέτης βυθίζεται στη θλίψη και τα αλλοπρόσαλλα αδιέξοδα των χαρακτήρων του, αναγκάζοντάς τους να ξεμπροστιάσουν με επιτηδευμένη αφέλεια τις αδυναμίες τους. Η Manuela ξαφνικά μετατρέπεται σε «μητέρα» μιας καλόγριας και εν συνεχεία και του νεογέννητου γιου της, αναζητώντας ταυτόχρονα την εξιλέωση για τον πατέρα που στέρησε από το παιδί της: Και στον κόσμο του Almodóvar, αυτή η πορεία προς την κάθαρση ακολουθεί μεν τις βασικές επιταγές του πόνου και της απώλειας, μα περιβάλλεται συγχρόνως και από μια έντονη παρωδική διάθεση που συχνά αγγίζει τα όρια του κιτς και της φάρσας. Μερικές φορές όμως, ακόμη και το πιο πηγαίο χαμόγελο κρύβει μέσα του βαθύτατους τόνους λύπης.

- ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ… Manuela (Cecilia Roth): «Δεν είμαι πόρνη. Με έχουν πηδήξει πολλοί κατά καιρούς, αλλά πόρνη δεν είμαι.»

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα περισσότερο οι διάσπαρτες αναφορές – μνημεία στο μεγαλείο της μητρικής ύπαρξης, η έξοχα ώριμη υποκριτική γοητεία της Cecilia Roth, το κωμικό αντίβαρο στο πρόσωπο της απολαυστικής Antonia San Juan, τα ομορφότερα πλάνα Αλμοδοβαρικής ταινίας μέσα από τη φωτογραφία του Affonso Beato και η γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που εναλλάσσεται ευφυώς με δυνατές αποχρώσεις ροζ χιούμορ.

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… επειδή μας λείπει η παράνοια ενός Kika.

- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… η καλύτερη ταινία της ώριμης περιόδου του Almodóvar >> 9/10)