Της Κακομοίρας (1963)

...ή αλλιώς «η τέχνη του γέλιου»… (και όχι του γελοίου)

-ΤΟ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ: Ζήκος και μπακαλόγατος: Δυο λέξεις που αρκούν για να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις στη μνήμη φέρνοντας ασυγκράτητα γέλια. Η πιο αστεία ταινία που έχει παρουσιάσει ποτέ ο ελληνικός κινηματογράφος κρύβεται πίσω από τον άστοχο τίτλο της. Το σενάριο δεν έχει καμία σημασία, είναι πιθανά το απλούστερο που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ, για την ακρίβεια σε όλη την ταινία δε συμβαίνει απολύτως τίποτα! Κι όμως, ο Κώστας Χατζηχρήστος συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα επάνω του σε ένα μοναδικό one man show, παριστάνοντας τον βοηθό ενός μπακάλικου σε χωριό της επαρχίας.

Η μια ατάκα διαδέχεται την άλλη («Σας μερσώ μαντάμ, ορεντουβαρ»), η ελληνική γλώσσα κατακρεουργείται («Για κάνε πως χτυπάς, και αν δεν πάω στο υπουργείο υγρασίας να το αναφέρω γράψε μου») και μια ώρα και κάτι ψιλά αρκούν για να προκαλέσουν πονόκοιλο στον ανυποψίαστο θεατή. Ο Χατζηχρήστος σε μια διαφορετική εκδοχή του ψευτονταη βλάχου, όχι μόνο δικαιολογεί τον τίτλο του ως ένας από τους σπουδαιότερους κωμικούς του ελληνικού θεάτρου, αλλά με την υπερκινητική, μπριόζα ερμηνεία του βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κάτω από έναν κωμικό ρολό που θα μείνει αξεπέραστος στον αιώνα των αιώνων. Κάπου κάπου ξεπροβάλλει και το κεφάλι του Νίκου Ρίζου, μόνο για να δώσει την αφορμή εκτόξευσης νέων φραστικών μαργαριταριών στον αθυρόστομο πρωταγωνιστή. Και εμείς, ακόμα γελάμε…

2½ ΓΑΜΟΙ:

1) «Στο λέει ο Ζήκος και να το ‘χεις υπό την υποψία σου»…
2) «Ψυχραμένοι είστε; Βλέπω μια ελαφρά ψυχρασία μεταξύ σας, πότε ψυχραστηκατε;» Πολυβόλο…
+½) Βγάλτε τα σε επανέκδοση, να γεμίσουν επιτέλους οι αίθουσες με κάτι ελληνικό!

ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:

1) Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει να αντιπαρατάξει το Safe Sex, τη Θηλυκή Εταιρία, τη Σαπουνόπετρα, ενώ ηθοποιοί και σεναριογράφοι των επιθεωρήσεων αλληλολιβανιζονται για το γέλιο που προσφέρουν. Χριστέ μου, πόσο πιο χαμηλά ακόμα…
+½) Δε γελάσατε; Ντόιτσλαντ, ε; Ντόιτσλαντ;


Βαθμολογία: (10/10) (Για το Χατζηχρήστο), 10/10 (για τις ατάκες). Δε μένει δα και τίποτε άλλο.