tag:blogger.com,1999:blog-49120048318063118092024-03-19T09:52:03.704+00:00off-shade about filmsoffshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.comBlogger49125tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-36210662960914126332011-05-15T09:44:00.001+01:002011-05-15T09:45:56.278+01:00Απαράδεκτον για πράκτορες!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8KgrrBPTSy2lkT39t1XaTkTN0vwSvVeNcOuAKf38m4_H-g228jR0fZjOtyjr3h0c415PMP9Z22e6S3CapSstS5ddz6EHwDuRSs3Ohyhp3vCDR6UOyxkgUt60SWkpeMckTHFU8DS2vUD4/s1600/%25CE%25B2%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582+sketch.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8KgrrBPTSy2lkT39t1XaTkTN0vwSvVeNcOuAKf38m4_H-g228jR0fZjOtyjr3h0c415PMP9Z22e6S3CapSstS5ddz6EHwDuRSs3Ohyhp3vCDR6UOyxkgUt60SWkpeMckTHFU8DS2vUD4/s320/%25CE%25B2%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582+sketch.jpg" width="232" /></a></div>Το έμαθα την ώρα που αφηγούμουν στη βοηθό μου - ένα αξιολάτρευτο αλλά και αθώο πλάσμα που επιμένει να πιστεύει στην άδολη καλοσύνη του κόσμου - αρχαίες ιστορίες από το Δημοτικό, τότε που μαζί με άλλα δύο τσογλάνια είχαμε επιχειρήσει να στουμπώσουμε τα οπίσθια μιας γάτας με δυναμιτάκια. «Τότε δεν είχαμε ίντερνετ», της εξήγησα, «τα πάντα έπρεπε να τα ανακαλύψεις από πρώτο χέρι, ακόμα και την ίδια την παντόφλα της μάνας σου». Προσπάθησε για μια στιγμή να αντισταθεί στη λογική μου υποστηρίζοντας ότι ακόμα και στη διαδικτυακή εποχή είναι αδύνατον να πληροφορηθείς από τρίτους τις καταστροφικές συνέπειες μιας πρωκτικής έκρηξης δυναμίτιδας, μα συνειδητοποίησε το μάταιο του εγχειρήματός της με το «όχι αν έχεις τα δικά μου bookmarks» που της εκτόξευσα. Της γύρισα την πλάτη με μια προσποιητή βιασύνη που άφηνε να υπονοηθεί ότι σε λίγο θα της παρουσίαζα στην οθόνη τερατουργήματα πέρα από κάθε της φαντασία, αν και το μόνο που έκανα ήταν να ανοίξω τη σελίδα του facebook. Είχε πάει 10 και ακόμα δεν είχα βρει χρόνο να ξεκατινιαστώ με κάποιον οπαδό της Ρεάλ για τον δεύτερο ημιτελικό του El Classico, ασχολία στην οποία εκείνη τη μέρα σκόπευα να επιδοθώ με ακόμη μεγαλύτερο σαδισμό, έχοντας ως δικλείδα ασφαλείας το δίμπαλο που τους είχε στάξει ο Μέσι στον πρώτο αγώνα.<br />
<br />
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><b>Διαβάστε τη συνέχεια στο <a href="http://off-shade.blogspot.com/2011/05/blog-post.html">κεντρικό blog</a></b></span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-36514785705712757222011-03-04T14:14:00.001+00:002011-03-04T14:24:06.899+00:00Catfish (2010)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxFVVpAlIeF4V29MjHnaJiCy-8vmANGYumbqVv1KbzbNBUA4ctl_8sqO9MF9FGegA0eV7HO6ELg6bpLInWGio7ELjsqPtDWteGwOgZigYJPckYugwTg22RqkTqyivI7wQAzYGYuLdE-Ac/s1600/Catfish+%25282010%2529+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxFVVpAlIeF4V29MjHnaJiCy-8vmANGYumbqVv1KbzbNBUA4ctl_8sqO9MF9FGegA0eV7HO6ELg6bpLInWGio7ELjsqPtDWteGwOgZigYJPckYugwTg22RqkTqyivI7wQAzYGYuLdE-Ac/s200/Catfish+%25282010%2529+1.jpg" width="135" /></a>σκηνοθεσία: Ariel Schulman , Henry Joost<br />
πρωταγωνιστούν: Nev Schulman, Angela Wesselman-Pierce, Ariel Schulman<br />
<br />
Στα τέλη του 2007, δύο ερασιτέχνες σκηνοθέτες ξεκινούν να μαγνητοσκοπούν τη γνωριμία του αδερφού του ενός, Nev, με μια κοπέλα μέσω facebook. Κανείς τους όμως δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η καταγραφή τους θα είχε μια τόσο αναπάντεχη κατάληξη. <br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq65A4Qy_xPNREQco63Ob3e1_ioaux8J7swmWAPBHtu9SBiakG6gmMkutftz4-SL_KXK5-U9dpkHFc5vQqdqsUoKsZqEn3QLjBeZ-D6SpN1vy-3YwSzZkUQyHUvH7zNXFa3uiWMKH_w2A/s1600/add.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq65A4Qy_xPNREQco63Ob3e1_ioaux8J7swmWAPBHtu9SBiakG6gmMkutftz4-SL_KXK5-U9dpkHFc5vQqdqsUoKsZqEn3QLjBeZ-D6SpN1vy-3YwSzZkUQyHUvH7zNXFa3uiWMKH_w2A/s1600/add.png" /></a> H σκοτεινή πλευρά της κοινωνικής δικτύωσης, όπου ο καθένας μπορεί να υποδυθεί τον οποιοδήποτε. Το ντοκιμαντέρ των νεαρών Schulman και Joost που γνώρισε θερμότατης υποδοχής στο φεστιβάλ του Sundance, καταγράφει μια πραγματικότητα την οποία σίγουρα έχουμε βιώσει ή έχουμε ακούσει να βιώνουν πρόσωπα του περιβάλλοντός μας, με έναν όμορφο στην απλότητά του, μα ταυτόχρονα και αναπάντεχο θριλερικό τρόπο. Το μόνο που διαταράσσει τα απλά πλάνα τους είναι κάποια μοντάζ από screenshots του facebook και του google maps, χωρίς ωστόσο αυτά να επιδρούν στην αίσθηση του ρεαλιστικού. Ξεκινώντας ως μια ιστορία αγάπης, η καταγραφή μεταλλάσσεται σε θρίλερ, για να καταλήξει σαν μια αποτύπωση της ανθρώπινης δυστυχίας, της απομόνωσης, της ανάγκης για επικοινωνία, χωρίς ωστόσο να κρίνει τα πρόσωπα που την <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR0eMhsBBawkxrivUwu69MLfdHiFR7zJGJFY-eeE3_Mug1x6npMsvAGfa5ZiiFgO_3SljyOhy-VHbd0yi7xtWRqKRH44vBk9bEHlQrKrshak4vHS8szDGdf6OUBaBkMLQ0G1PkigLWguQ/s1600/Catfish+%25282010%2529+4.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR0eMhsBBawkxrivUwu69MLfdHiFR7zJGJFY-eeE3_Mug1x6npMsvAGfa5ZiiFgO_3SljyOhy-VHbd0yi7xtWRqKRH44vBk9bEHlQrKrshak4vHS8szDGdf6OUBaBkMLQ0G1PkigLWguQ/s1600/Catfish+%25282010%2529+4.jpeg" /></a>απαρτίζουν, χωρίς να τα εξιλεώνει με άλλοθι, χωρίς να εκλογικεύει τις πράξεις τους. Η διαδικασία αυτή αφήνεται στα χέρια του θεατή και ξέχωρα των ατόφιων κινηματογραφικών στοιχείων που το ανυψώνουν από το σωρό, αυτή είναι η στοιχειώδης διαφορά του ντοκιμαντέρ από αντίστοιχα του είδους του. Ακόμα και ο κεντρικός πρωταγωνιστής και αφηγητής, το θύμα της ιστορίας, δεν έχει τον τελικό λόγο. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLunqtUWihZbopLj-grRLyZwy010mmBnVYYSiaBvhZbt0CkcMSKKiQsTBaM19Z8IKNEFQueKElcLXP8349RjivnLkACOhfl70ZDvqkulbTTiZZo9kQ8oy_10u8ja9PHCn98x1ed2JGpVo/s1600/del.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLunqtUWihZbopLj-grRLyZwy010mmBnVYYSiaBvhZbt0CkcMSKKiQsTBaM19Z8IKNEFQueKElcLXP8349RjivnLkACOhfl70ZDvqkulbTTiZZo9kQ8oy_10u8ja9PHCn98x1ed2JGpVo/s1600/del.png" /></a> Η τελική έκβαση της ιστορίας δεν φέρει κάποια τεράστια έκπληξη, δεν διαθέτει το τεράστιο twist που υπονοούν τα (ηλιθιωδώς παραπλανητικά) διαφημιστικά trailer του φιλμ. Όσο όμως και αν είσαι σίγουρος για την τελική έκβαση, δεν σε αφήνει να την αφήσεις ούτε λεπτό, όχι μόνο για να δεις τον τρόπο της αποκάλυψης αλλά επειδή η πορεία ως εκεί είναι τόσο εντυπωσιακά και ανεξήγητα εθιστική. Συνεπώς δεν μπορώ να το καταλογίσω στα αρνητικά του φιλμ. Για τη ακρίβεια, <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3qSaC286s_6VJzv0OiVyI1U6-Kx8VTnAXHxkwKtJ_GWZMLcaWpAMtiQQUTFlMgWEVXvm_RrkMO3VcGMR21im98XKH-ok21OEI_2H0564x71jGr7zckQBDgdSwaPu3NTJie-gTT7mnbBU/s1600/Catfish+%25282010%2529+5.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3qSaC286s_6VJzv0OiVyI1U6-Kx8VTnAXHxkwKtJ_GWZMLcaWpAMtiQQUTFlMgWEVXvm_RrkMO3VcGMR21im98XKH-ok21OEI_2H0564x71jGr7zckQBDgdSwaPu3NTJie-gTT7mnbBU/s320/Catfish+%25282010%2529+5.jpg" width="320" /></a>δεν μπορώ παρά να του καταλογίσω μόνο θετικά, από τη στιγμή που κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον παρά το γεγονός ότι είχα αντιληφθεί την τελική έκβαση από τα πρώτα 20 λεπτά παρακολούθησης. Spoiler: Μπορεί κάποιοι να περιμένουν ένα αιματοβαμμένο φινάλε ακέφαλων σωμάτων ή κάποιας <a href="http://www.youtube.com/watch?v=H6lSiEdkdsw" target="_blank">Blair Witch</a> κρυμμένης σε κάποια σκοτεινή γωνιά, ωστόσο είμαι σίγουρος ότι ακόμα και αυτοί θα αποζημιωθούν με τη βαθιά ανθρώπινη διάσταση του τελευταίου μέρους. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMpcZYRwgL-6Jzf0ecp_HoPkwnkdWJ9HsN5X2pGOeblTVTP4OIBZKTekL7tqv3so2AdaL4pG6dMMVZwiKW1wY6Q1YzXNySTBZq0RLg7pX3fO_cmeuXMVBqCnX6DQeyjILS3aUuqz4BsI/s1600/pause.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMpcZYRwgL-6Jzf0ecp_HoPkwnkdWJ9HsN5X2pGOeblTVTP4OIBZKTekL7tqv3so2AdaL4pG6dMMVZwiKW1wY6Q1YzXNySTBZq0RLg7pX3fO_cmeuXMVBqCnX6DQeyjILS3aUuqz4BsI/s1600/pause.png" /></a> Τον τελευταίο καιρό έχουμε κατακλυστεί από ταινίες φαντασίας με ντοκιμαντερίστικη γραφή (mockumentaries όπως το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=r25ZUxTURis" target="_blank">The 4th Kind</a> και το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=F_UxLEqd074" target="_blank">Paranormal Activity</a>), φτάνοντας σε σημείο να αμφισβητούμε τη γνησιότητα κάθε εγχειρήματος που μοιάζει στοιχειωδώς ύποπτο. Ύποπτη στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρήθηκε η καταγραφή κάποιων συνομιλιών-κλειδιά, η παρουσία δηλαδή της κάμερας σε στιγμές σημαντικές για την εξέλιξη της ιστορίας, κάνοντάς πολλούς να <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidcta5RgG01nnQPaReJNdW4ohrhR6IQEcmtYl_GkcwLseRY0ndVgmtbtoFioF_mDgJ9zR1v1yCQWA_94FT2FzlnUFEBbNlaMRj6oru0hP6PSM2Y7kdQr-pdTXVrIU7z716wcXRdSowtdQ/s1600/Catfish+%25282010%2529+2.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidcta5RgG01nnQPaReJNdW4ohrhR6IQEcmtYl_GkcwLseRY0ndVgmtbtoFioF_mDgJ9zR1v1yCQWA_94FT2FzlnUFEBbNlaMRj6oru0hP6PSM2Y7kdQr-pdTXVrIU7z716wcXRdSowtdQ/s320/Catfish+%25282010%2529+2.jpg" width="320" /></a>θεωρούν ότι το ντοκιμαντέρ είναι μια φάρσα - όσο και αν οι δημιουργοί υποστηρίζουν ότι κανένα από τα στοιχεία της ταινίας δεν είναι φτιαχτό ή προσποιητό. Από πλευράς μου, είμαι σίγουρος ότι οι πρωταγωνιστές είχαν τις υποψίες τους προτού τις επαληθεύσουν εκ του σύνεγγυς, απλά προτίμησαν να τις αποκρύψουν από το κοινό έστω και αν τις είχαν βιντεοσκοπήσει. Τίποτα το μεμπτό, από τη στιγμή που ακόμα και στα ντοκιμαντέρ το μοντάζ αποτελεί στοιχείο που εξυπηρετεί την εξιστόρηση και δρα ως καταλύτης στην απόλαυση του θεατή, αρκεί να μην διαστρεβλώνει την αλήθεια που καλείται να παρουσιάσει. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVPyc2zYjSGnoth1FgoH6UdcgE-MXLoC_H1hOCmYiQkr3B9OMUDdguIctEZoUMJXVjZhGtnEI-z31rpu4tu0il36GNY7bhmy6-q_JjzpzwbxqgNKafyinyleE6c0kThyMUCQC_RFXoUQ/s1600/Favorite.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVPyc2zYjSGnoth1FgoH6UdcgE-MXLoC_H1hOCmYiQkr3B9OMUDdguIctEZoUMJXVjZhGtnEI-z31rpu4tu0il36GNY7bhmy6-q_JjzpzwbxqgNKafyinyleE6c0kThyMUCQC_RFXoUQ/s1600/Favorite.png" /></a> Τα δάκρυα της Angela.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKuJ0HPgMNeMLsLK1xhGsbYMjFcFM2RRlkt5bCCSWxOTyuzXrw6Ut61sNuEcWtfsuhvyrvlRmYK1DeU3InclMSd1YMeApLGlkjdKJNQYtslY5Fcw7GJntoKWORfbL7mobvNuwlJ5xB7XE/s1600/object_14.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKuJ0HPgMNeMLsLK1xhGsbYMjFcFM2RRlkt5bCCSWxOTyuzXrw6Ut61sNuEcWtfsuhvyrvlRmYK1DeU3InclMSd1YMeApLGlkjdKJNQYtslY5Fcw7GJntoKWORfbL7mobvNuwlJ5xB7XE/s1600/object_14.png" /></a> Για όσους γλυκαθούν και θελήσουν να δουν κάτι αντίστοιχα δυνατό και συναρπαστικό, προτείνω το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=R10VjJgx1dU" target="_blank">Capturing the Friedmans</a> του Andrew Jarecki. Ένα ντοκιμαντέρ-καταγραφή της αποσύνθεσης των οικογενειακών δεσμών μιας οικογένειας, της οποίας ο πατέρας θα κατηγορηθεί και θα καταδικαστεί για παιδεραστία. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguLWI7TEkurfMaWlgnfyG2rbz00ZjMTPrDX1tdjUNcf3ZnFRjZTHU355KuW3l6STD2bA75Ajv1t9v6qTPLKdt0AqKPewHOGze-s9qgqVa2PU7JjtX0s5BWee9gJmWHe9ZKYggphqjFW6s/s1600/key.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguLWI7TEkurfMaWlgnfyG2rbz00ZjMTPrDX1tdjUNcf3ZnFRjZTHU355KuW3l6STD2bA75Ajv1t9v6qTPLKdt0AqKPewHOGze-s9qgqVa2PU7JjtX0s5BWee9gJmWHe9ZKYggphqjFW6s/s1600/key.png" /></a> Τη συνιστώ σε όλους, ακόμα και σε όσους δε συνηθίζουν να βλέπουν ντοκιμαντέρ. Πόσο μάλλον αν έχουν λογαριασμό στο facebook. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvl9EFSMI6W-poiRz9TrGucMubDi22akcf2ihCTpDbG7yvzU_cnDsygILCgtl5p6FF5bIgtMmsXYU91Jk7OEs7sZuQhL0rANTbqpnUesT0a202H9jdKmLi70FciEKP5ESuCkRjgucu4-A/s1600/clock.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvl9EFSMI6W-poiRz9TrGucMubDi22akcf2ihCTpDbG7yvzU_cnDsygILCgtl5p6FF5bIgtMmsXYU91Jk7OEs7sZuQhL0rANTbqpnUesT0a202H9jdKmLi70FciEKP5ESuCkRjgucu4-A/s1600/clock.png" /></a> Περνά σαν νερό. Το πολύ να το σταματήσετε μία φορά στην αρχή και αυτό για την ανάγκη σας.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIQ5e4Ylh4TjI4EVqw6wDfJNEPEsbbPQFARtE_Nulo-FpwOObr66w1mSiM7dRmne4D8HjANUYaouyKnJAQHlcvINB3xsVB79ZfiE_gi4z1zIW1eqboLi7w0pObgQJTt2W4vtUbuU9aOTo/s1600/zoomin.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIQ5e4Ylh4TjI4EVqw6wDfJNEPEsbbPQFARtE_Nulo-FpwOObr66w1mSiM7dRmne4D8HjANUYaouyKnJAQHlcvINB3xsVB79ZfiE_gi4z1zIW1eqboLi7w0pObgQJTt2W4vtUbuU9aOTo/s1600/zoomin.png" /></a> 9/10<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><object height="349" width="560"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/m3EDxgecC14?fs=1&hl=en_GB&rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/m3EDxgecC14?fs=1&hl=en_GB&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="420" height="300"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-10212847284149850292011-03-01T12:29:00.002+00:002011-03-01T12:30:56.539+00:00Αόρατος Συγγραφέας (The Ghost Writer, 2010)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizDvnAU8wibLm1dkjys2MCIIxzKhRqehHoMC3OXAVo0nQaibwkFxUh-jEJBRI4nTzschE_0n9ZI75R5QeBokcky-e6dT6j8Lo65ZOg-UIi-PdgJ9L4gSJ5vlzbDSmOxrDfWWrxg7k4BiY/s1600/The+Ghost+Writer.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizDvnAU8wibLm1dkjys2MCIIxzKhRqehHoMC3OXAVo0nQaibwkFxUh-jEJBRI4nTzschE_0n9ZI75R5QeBokcky-e6dT6j8Lo65ZOg-UIi-PdgJ9L4gSJ5vlzbDSmOxrDfWWrxg7k4BiY/s200/The+Ghost+Writer.jpg" width="146" /></a></div>Σκηνοθεσία: Roman Polanski<br />
πρωταγωνιστούν: Ewan McGregor, Pierce Brosnan, Kim Cattrall, Olivia Williams<br />
<br />
Ο πρώην βρετανός πρωθυπουργός Άνταμ Λανγκ (Brosnan) αποσύρεται σε ένα ερημονήσι της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ για να γράψει την αυτοβιογραφία του με τη βοήθεια ενός συγγραφέα. Όταν ο τελευταίος θα βρεθεί πνιγμένος, ένας άλλος συγγραφέας-φάντασμα (McGregor) θα αναλάβει την ολοκλήρωση του βιβλίου, μόνο για να βρεθεί μπλεγμένος σε ένα παιχνίδι πολιτικής ίντριγκας που θα απειλήσει την ίδια του τη ζωή.<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyhbeQSC-tOnEW50xAf4tNd2arIttkh-uuB9Zl2KqMdvxBN8p4T-BQ5lUIyftB8NA9sZLe7lbWRekB7_pj3tF7F9l7ycNfsz87yDL54pJGcWK6m99WHSeGsYr1rEbmaWryqQAfw_6fSes/s1600/The+Ghost+Writer+2.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br />
</a></div><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq65A4Qy_xPNREQco63Ob3e1_ioaux8J7swmWAPBHtu9SBiakG6gmMkutftz4-SL_KXK5-U9dpkHFc5vQqdqsUoKsZqEn3QLjBeZ-D6SpN1vy-3YwSzZkUQyHUvH7zNXFa3uiWMKH_w2A/s1600/add.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq65A4Qy_xPNREQco63Ob3e1_ioaux8J7swmWAPBHtu9SBiakG6gmMkutftz4-SL_KXK5-U9dpkHFc5vQqdqsUoKsZqEn3QLjBeZ-D6SpN1vy-3YwSzZkUQyHUvH7zNXFa3uiWMKH_w2A/s1600/add.png" /></a>Ο Ρομάν Πολάνσκι επιστρέφει και πατώντας επάνω στα χνάρια που άφησε ο Alfred Hitchcock προσφέρει μια ταινία πλήρη από σασπένς. Σκηνοθετικά το φιλμ είναι ένα εικονοπλαστικό κομψοτέχνημα, όπως αρμόζει σε έναν τελειομανή δημιουργό με παρακαταθήκες όπως το <b>Μαχαίρι στο Νερό</b>, το <b>Μωρό της Ρόζμαρι</b> και ο <b>Ένοικος</b>. Εξαιρετικός ο McGregor. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyhbeQSC-tOnEW50xAf4tNd2arIttkh-uuB9Zl2KqMdvxBN8p4T-BQ5lUIyftB8NA9sZLe7lbWRekB7_pj3tF7F9l7ycNfsz87yDL54pJGcWK6m99WHSeGsYr1rEbmaWryqQAfw_6fSes/s1600/The+Ghost+Writer+2.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyhbeQSC-tOnEW50xAf4tNd2arIttkh-uuB9Zl2KqMdvxBN8p4T-BQ5lUIyftB8NA9sZLe7lbWRekB7_pj3tF7F9l7ycNfsz87yDL54pJGcWK6m99WHSeGsYr1rEbmaWryqQAfw_6fSes/s320/The+Ghost+Writer+2.jpeg" width="320" /></a><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLunqtUWihZbopLj-grRLyZwy010mmBnVYYSiaBvhZbt0CkcMSKKiQsTBaM19Z8IKNEFQueKElcLXP8349RjivnLkACOhfl70ZDvqkulbTTiZZo9kQ8oy_10u8ja9PHCn98x1ed2JGpVo/s1600/del.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLunqtUWihZbopLj-grRLyZwy010mmBnVYYSiaBvhZbt0CkcMSKKiQsTBaM19Z8IKNEFQueKElcLXP8349RjivnLkACOhfl70ZDvqkulbTTiZZo9kQ8oy_10u8ja9PHCn98x1ed2JGpVo/s1600/del.png" /></a>Κάποιες μικρές κοιλιές που δεν του επιτρέπουν να αποκτήσει το σφιχτότερο πιθανό δέσιμο. Ο Pierce Brosnan αν και δεν απογοητεύει, δεν πείθει απόλυτα στο ρόλο του πρώην πρωθυπουργού, κατηγορούμενου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, στην περίπτωση αυτή ωστόσο μεγαλύτερη σημασία έχει η διαδρομή. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7AIedJ2DFTg7vh9-5IFlH9mrcObMRC5B6bK1sgIf7gRehvigH_VyQLCdGSif2dh3eHIvDv0RxV0BRg45f1DvN7XpVP-xmfCq1WCKdInZ3gHcrZUfFouEu2-kZZwQGKKmuyYlfJVtzsM0/s1600/The+Ghost+Writer+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7AIedJ2DFTg7vh9-5IFlH9mrcObMRC5B6bK1sgIf7gRehvigH_VyQLCdGSif2dh3eHIvDv0RxV0BRg45f1DvN7XpVP-xmfCq1WCKdInZ3gHcrZUfFouEu2-kZZwQGKKmuyYlfJVtzsM0/s320/The+Ghost+Writer+3.jpg" width="320" /></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMpcZYRwgL-6Jzf0ecp_HoPkwnkdWJ9HsN5X2pGOeblTVTP4OIBZKTekL7tqv3so2AdaL4pG6dMMVZwiKW1wY6Q1YzXNySTBZq0RLg7pX3fO_cmeuXMVBqCnX6DQeyjILS3aUuqz4BsI/s1600/pause.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMpcZYRwgL-6Jzf0ecp_HoPkwnkdWJ9HsN5X2pGOeblTVTP4OIBZKTekL7tqv3so2AdaL4pG6dMMVZwiKW1wY6Q1YzXNySTBZq0RLg7pX3fO_cmeuXMVBqCnX6DQeyjILS3aUuqz4BsI/s1600/pause.png" /></a>Σαφέστατοι υπαινιμοί για τον πρώην βρετανό πρωθυπουργό Tony Blair, πιστό ακόλουθο και υποστηρικτή των Αμερικανικών πολεμικών επεμβάσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKuJ0HPgMNeMLsLK1xhGsbYMjFcFM2RRlkt5bCCSWxOTyuzXrw6Ut61sNuEcWtfsuhvyrvlRmYK1DeU3InclMSd1YMeApLGlkjdKJNQYtslY5Fcw7GJntoKWORfbL7mobvNuwlJ5xB7XE/s1600/object_14.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKuJ0HPgMNeMLsLK1xhGsbYMjFcFM2RRlkt5bCCSWxOTyuzXrw6Ut61sNuEcWtfsuhvyrvlRmYK1DeU3InclMSd1YMeApLGlkjdKJNQYtslY5Fcw7GJntoKWORfbL7mobvNuwlJ5xB7XE/s1600/object_14.png" /></a>Θύμισε τον Πολάνσκι του Frantic και σε σημεία μοιάζει να κοπιάρει τεχνοτροπίες του μετρ του σασπένς από τον <b>Άνθρωπο που Γνώριζε Πολλά</b> και τα <b>39 Βήματα</b>. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvl9EFSMI6W-poiRz9TrGucMubDi22akcf2ihCTpDbG7yvzU_cnDsygILCgtl5p6FF5bIgtMmsXYU91Jk7OEs7sZuQhL0rANTbqpnUesT0a202H9jdKmLi70FciEKP5ESuCkRjgucu4-A/s1600/clock.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvl9EFSMI6W-poiRz9TrGucMubDi22akcf2ihCTpDbG7yvzU_cnDsygILCgtl5p6FF5bIgtMmsXYU91Jk7OEs7sZuQhL0rANTbqpnUesT0a202H9jdKmLi70FciEKP5ESuCkRjgucu4-A/s1600/clock.png" /></a>Θα μπορούσε να είχε γίνει μια μικρή οικονομία χρόνου, ωστόσο βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος. Θα πατήσετε pause το πολύ 2 φορές.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguLWI7TEkurfMaWlgnfyG2rbz00ZjMTPrDX1tdjUNcf3ZnFRjZTHU355KuW3l6STD2bA75Ajv1t9v6qTPLKdt0AqKPewHOGze-s9qgqVa2PU7JjtX0s5BWee9gJmWHe9ZKYggphqjFW6s/s1600/key.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguLWI7TEkurfMaWlgnfyG2rbz00ZjMTPrDX1tdjUNcf3ZnFRjZTHU355KuW3l6STD2bA75Ajv1t9v6qTPLKdt0AqKPewHOGze-s9qgqVa2PU7JjtX0s5BWee9gJmWHe9ZKYggphqjFW6s/s1600/key.png" /></a>Ό,τι πρέπει για τους φίλους του αστυνομικού μυστηρίου. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIQ5e4Ylh4TjI4EVqw6wDfJNEPEsbbPQFARtE_Nulo-FpwOObr66w1mSiM7dRmne4D8HjANUYaouyKnJAQHlcvINB3xsVB79ZfiE_gi4z1zIW1eqboLi7w0pObgQJTt2W4vtUbuU9aOTo/s1600/zoomin.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIQ5e4Ylh4TjI4EVqw6wDfJNEPEsbbPQFARtE_Nulo-FpwOObr66w1mSiM7dRmne4D8HjANUYaouyKnJAQHlcvINB3xsVB79ZfiE_gi4z1zIW1eqboLi7w0pObgQJTt2W4vtUbuU9aOTo/s1600/zoomin.png" /></a>7/10<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><object height="349" width="560"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/L_AerBW0EcI?fs=1&hl=en_GB&rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/L_AerBW0EcI?fs=1&hl=en_GB&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="300"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-78957099013204851102011-02-27T19:37:00.005+00:002011-02-27T19:45:03.339+00:00Σιωπηλός Γάμος (Nunta muta - Silent Wedding, 2008)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKRkAFhWntnLFuCPPP39Uj2TZn5NAZ1388e5nYjumRckkaRnLI5znbBdiWOz-ukbGVm6shWeJYv2n4g2rSQiO2QJXaa3D00Bb9UPFXJLAVSUIea1SYKTKfZvlP6y7YNw928YD3kpF_Se0/s1600/silent1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKRkAFhWntnLFuCPPP39Uj2TZn5NAZ1388e5nYjumRckkaRnLI5znbBdiWOz-ukbGVm6shWeJYv2n4g2rSQiO2QJXaa3D00Bb9UPFXJLAVSUIea1SYKTKfZvlP6y7YNw928YD3kpF_Se0/s200/silent1.jpg" width="138" /></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYpWWnAbZ7eCNsZCRIJqYFG9ToEENqnBYKtYkYkJU2rub9ZPMJSV9KbdNMAq2urxjxH5UG8Yqj5yAeC0viPxAne4KL5OTqt9DCIv6O0X8chf1B2YC4eM8YWu2VV35JP1Y7aYAWBUCsS8s/s1600/silent2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>σκηνοθεσία: Horatiu Malaele<br />
πρωταγωνιστούν: Meda Andreea Victor, Alexandru Potocean, Valentin Teodosiu<br />
<br />
Το 1953 στην κομμουνιστική Ρουμανία, ένα μικρό χωριό ετοιμάζεται για έναν γάμο. Και ενώ το γλέντι είναι έτοιμο να αρχίσει, ένας στρατηγός του Σοβιετικού στρατού τους ενημερώνει ότι ο Στάλιν πέθανε το προηγούμενο βράδυ και ότι έχουν απαγορευτεί όλες οι εκδηλώσεις χαράς για μία εβδομάδα. Εκείνοι όμως θα αποφασίσουν να αψηφήσουν τις διαταγές και να το γλεντήσουν στα… μουγκά. <br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq65A4Qy_xPNREQco63Ob3e1_ioaux8J7swmWAPBHtu9SBiakG6gmMkutftz4-SL_KXK5-U9dpkHFc5vQqdqsUoKsZqEn3QLjBeZ-D6SpN1vy-3YwSzZkUQyHUvH7zNXFa3uiWMKH_w2A/s1600/add.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq65A4Qy_xPNREQco63Ob3e1_ioaux8J7swmWAPBHtu9SBiakG6gmMkutftz4-SL_KXK5-U9dpkHFc5vQqdqsUoKsZqEn3QLjBeZ-D6SpN1vy-3YwSzZkUQyHUvH7zNXFa3uiWMKH_w2A/s1600/add.png" /></a>Μπριόζο και φωνακλάδικο με στοιχεία σλάπστικ κωμωδίας και φάρσας, το πρώτ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYpWWnAbZ7eCNsZCRIJqYFG9ToEENqnBYKtYkYkJU2rub9ZPMJSV9KbdNMAq2urxjxH5UG8Yqj5yAeC0viPxAne4KL5OTqt9DCIv6O0X8chf1B2YC4eM8YWu2VV35JP1Y7aYAWBUCsS8s/s1600/silent2.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>ο κινηματογραφικό εγχείρημα του θεατρικού σκηνοθέτη Horatiu Malaele είναι ένα χάρμα οφθαλμών. Τα θεατρικά του κατάλοιπα εμφανέστατα στους έξυπνους διαλόγους και τη σύνθεση των χαρακτήρων - στοιχεία στα οποία οικοδομείται ολόκληρη η ταινία, αφού το κεντρικό στοιχείο της υπόθεσης, ο βουβός γάμος, καταλαμβάνει μόλις δέκα με δεκαπέντε λεπτά φιλμικού χρόνου. Δεν σε αφήνει ωστόσο ούτε στιγμή να βαρεθείς. Το πολιτικό background της ιστορίας, αν και είναι αυτό <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYpWWnAbZ7eCNsZCRIJqYFG9ToEENqnBYKtYkYkJU2rub9ZPMJSV9KbdNMAq2urxjxH5UG8Yqj5yAeC0viPxAne4KL5OTqt9DCIv6O0X8chf1B2YC4eM8YWu2VV35JP1Y7aYAWBUCsS8s/s1600/silent2.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYpWWnAbZ7eCNsZCRIJqYFG9ToEENqnBYKtYkYkJU2rub9ZPMJSV9KbdNMAq2urxjxH5UG8Yqj5yAeC0viPxAne4KL5OTqt9DCIv6O0X8chf1B2YC4eM8YWu2VV35JP1Y7aYAWBUCsS8s/s200/silent2.jpg" width="200" /></a>που κατ’ ουσία κινεί τα νήματα, είναι έξυπνα υποτονισμένο και δεν κλέβει σε κανένα σημείο την παράσταση. Αντίθετα υπερτονισμένοι είναι οι χαρακτήρες μέσα στην υπερβολή τους και με την ιδιαιτερότητά τους χαρίζουν αλλεπάλληλες στιγμές γέλιου. Ο ίδιος ο βουβός γάμος είναι μια συρραφή απολαυστικών εμπνεύσεων από την αρχή ως το τέλος του και δικαιολογεί το χαρακτήρα του ως το highlight της ταινίας. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLunqtUWihZbopLj-grRLyZwy010mmBnVYYSiaBvhZbt0CkcMSKKiQsTBaM19Z8IKNEFQueKElcLXP8349RjivnLkACOhfl70ZDvqkulbTTiZZo9kQ8oy_10u8ja9PHCn98x1ed2JGpVo/s1600/del.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLunqtUWihZbopLj-grRLyZwy010mmBnVYYSiaBvhZbt0CkcMSKKiQsTBaM19Z8IKNEFQueKElcLXP8349RjivnLkACOhfl70ZDvqkulbTTiZZo9kQ8oy_10u8ja9PHCn98x1ed2JGpVo/s1600/del.png" /></a>Η εξιστόρηση γίνεται για χάρη ενός τηλεοπτικού συνεργείου που <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB1cw05JhTMyTqV13ZcGisMgok8Ah51u5xRGfWqV48ZoBSX-_6rGHhfPhSqrX8vDAlnfmPrmd5czBGtmN3REsRidZPU7Ez2K8Wiou55A4LV9KbJtNX_LineeJuTdgB9q0q5Ncc-ubFrcs/s1600/silent+wedding3.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB1cw05JhTMyTqV13ZcGisMgok8Ah51u5xRGfWqV48ZoBSX-_6rGHhfPhSqrX8vDAlnfmPrmd5czBGtmN3REsRidZPU7Ez2K8Wiou55A4LV9KbJtNX_LineeJuTdgB9q0q5Ncc-ubFrcs/s200/silent+wedding3.jpg" width="200" /></a>επισκέπτεται το ερειπωμένο χωριό για το γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ. Το στοιχείο αν και εμφανίζεται μόλις στην αρχή και το τέλος της ταινίας, της αφαιρεί από τη δυναμική της - ιδιαίτερα στο τελείωμα. Μια αχρείαστη προσθήκη. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMpcZYRwgL-6Jzf0ecp_HoPkwnkdWJ9HsN5X2pGOeblTVTP4OIBZKTekL7tqv3so2AdaL4pG6dMMVZwiKW1wY6Q1YzXNySTBZq0RLg7pX3fO_cmeuXMVBqCnX6DQeyjILS3aUuqz4BsI/s1600/pause.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMpcZYRwgL-6Jzf0ecp_HoPkwnkdWJ9HsN5X2pGOeblTVTP4OIBZKTekL7tqv3so2AdaL4pG6dMMVZwiKW1wY6Q1YzXNySTBZq0RLg7pX3fO_cmeuXMVBqCnX6DQeyjILS3aUuqz4BsI/s1600/pause.png" /></a>Κάποιες στιγμές νόμιζα ότι έβλεπα ταινία του <b>Kusturica</b>. Περισσότερο το <b>Μαύρη Γάτα Άσπρος Γάτος</b> παρά το <b>Underground</b>. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVPyc2zYjSGnoth1FgoH6UdcgE-MXLoC_H1hOCmYiQkr3B9OMUDdguIctEZoUMJXVjZhGtnEI-z31rpu4tu0il36GNY7bhmy6-q_JjzpzwbxqgNKafyinyleE6c0kThyMUCQC_RFXoUQ/s1600/Favorite.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVPyc2zYjSGnoth1FgoH6UdcgE-MXLoC_H1hOCmYiQkr3B9OMUDdguIctEZoUMJXVjZhGtnEI-z31rpu4tu0il36GNY7bhmy6-q_JjzpzwbxqgNKafyinyleE6c0kThyMUCQC_RFXoUQ/s1600/Favorite.png" /></a>Στομαχικές διαταραχές κατά τη διάρκεια ενός βουβού γάμου. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvl9EFSMI6W-poiRz9TrGucMubDi22akcf2ihCTpDbG7yvzU_cnDsygILCgtl5p6FF5bIgtMmsXYU91Jk7OEs7sZuQhL0rANTbqpnUesT0a202H9jdKmLi70FciEKP5ESuCkRjgucu4-A/s1600/clock.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvl9EFSMI6W-poiRz9TrGucMubDi22akcf2ihCTpDbG7yvzU_cnDsygILCgtl5p6FF5bIgtMmsXYU91Jk7OEs7sZuQhL0rANTbqpnUesT0a202H9jdKmLi70FciEKP5ESuCkRjgucu4-A/s1600/clock.png" /></a>Βλέπεται μονορούφι. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguLWI7TEkurfMaWlgnfyG2rbz00ZjMTPrDX1tdjUNcf3ZnFRjZTHU355KuW3l6STD2bA75Ajv1t9v6qTPLKdt0AqKPewHOGze-s9qgqVa2PU7JjtX0s5BWee9gJmWHe9ZKYggphqjFW6s/s1600/key.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguLWI7TEkurfMaWlgnfyG2rbz00ZjMTPrDX1tdjUNcf3ZnFRjZTHU355KuW3l6STD2bA75Ajv1t9v6qTPLKdt0AqKPewHOGze-s9qgqVa2PU7JjtX0s5BWee9gJmWHe9ZKYggphqjFW6s/s1600/key.png" /></a>Αν θέλετε να δείτε κάτι ευφάνταστο και διαφορετικό από τα τετριμμένα και να περάσετε καλά.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIQ5e4Ylh4TjI4EVqw6wDfJNEPEsbbPQFARtE_Nulo-FpwOObr66w1mSiM7dRmne4D8HjANUYaouyKnJAQHlcvINB3xsVB79ZfiE_gi4z1zIW1eqboLi7w0pObgQJTt2W4vtUbuU9aOTo/s1600/zoomin.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIQ5e4Ylh4TjI4EVqw6wDfJNEPEsbbPQFARtE_Nulo-FpwOObr66w1mSiM7dRmne4D8HjANUYaouyKnJAQHlcvINB3xsVB79ZfiE_gi4z1zIW1eqboLi7w0pObgQJTt2W4vtUbuU9aOTo/s1600/zoomin.png" /></a>8,5/10<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><object height="349" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ANsEBNwy0fE?fs=1&hl=en_GB&rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ANsEBNwy0fE?fs=1&hl=en_GB&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="320"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-88482508093798822532011-02-24T21:25:00.001+00:002011-02-24T21:28:00.070+00:0083α Οσκαρφίσματα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCrNUnjOuqkIWVlZBMSB7l2vBMT5aMDiHsUWuP153x9-rFvQqfm1R_2dXvPzTlZodPaE8klTi98HHrHEswsKW-jhJj-t_lJ67Pz4dtRfbhgDaA9q6hO-IZIbJXfsy4ZgR4NRzyB9DoWxs/s1600/oscar+funny+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCrNUnjOuqkIWVlZBMSB7l2vBMT5aMDiHsUWuP153x9-rFvQqfm1R_2dXvPzTlZodPaE8klTi98HHrHEswsKW-jhJj-t_lJ67Pz4dtRfbhgDaA9q6hO-IZIbJXfsy4ZgR4NRzyB9DoWxs/s200/oscar+funny+1.jpg" width="180" /></a></div>Μόνο ο μαζοχισμός με παρακινεί και παρακολουθώ τα Όσκαρ. Ενώ ξέρω ότι στο τέλος θα τσατιστώ, όσο και αν γνωρίζω ότι είναι απλά μια εμποροπανήγυρη με έντονο παρασκήνιο, κάθε χρόνο μου κάνω τη χάρη και αυτομαστιγώνομαι επί δυο τρεις ώρες σαν Καθολικός μοναχός του 14ου αιώνα. Δεν ξέρω βέβαια αν και αυτοί έτρωγαν πίτσες ανάμεσα σε κάθε καμτσικιά. Σίγουρα πάντως δεν έκαναν προβλέψεις για το πόσες χαρακιές θα μετρήσουν την επομένη το πρωί. Εγώ το κάνω και αυτό. Πόσο αδυσώπητη θα είναι άραγε φέτος η Ακαδημία με την πλάτη μου; Θα μου κάνει έστω και ένα χατίρι;<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><b><a href="http://off-shade.blogspot.com/2011/02/83.html">Διάβασε τη συνέχεια εδώ</a></b></div><div style="text-align: right;"><br />
</div><div style="text-align: right;"><b> </b></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-3534589683282985772010-11-14T10:31:00.002+00:002010-11-14T10:33:57.728+00:00Yi Yi (Και Ενα... και Δύο... Οικογενειακοί Ρυθμοί, 2000)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ayyVzihrcXPsXfGy-XcAr1Yz1XPW4pEiIfsVej2BgOLBXCFD_rU3oJHKtlKMlApeNk1-kN44o-l3ddArLOy4mrH292pulDmGLnOQOWC5iJwErK-wEF08PgKXVMpl4KldWkK3k67OyGA/s1600/yi_yi_poster.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ayyVzihrcXPsXfGy-XcAr1Yz1XPW4pEiIfsVej2BgOLBXCFD_rU3oJHKtlKMlApeNk1-kN44o-l3ddArLOy4mrH292pulDmGLnOQOWC5iJwErK-wEF08PgKXVMpl4KldWkK3k67OyGA/s200/yi_yi_poster.jpg" width="145" /></a></div>Η ζωή σε πολλές πράξεις. Ή μήπως μόνο σε δύο; Τα πάντα στην ταινία του <a href="http://www.imdb.com/name/nm0945981/" target="_blank">Edward Yang</a> διέπονται από το στοιχείο της δυαδικότητας: Σχέσεις, μοίρα, μνήμη, ακόμη και τα ονόματα εσωκλείουν την έννοια τόσο της επανάληψης, όσο και του μισού. «Πώς μπορούμε να ξέρουμε περισσότερα από τη μισή αλήθεια;» ρωτάει ο μικρός Yang-Yang τον πατέρα του, και με την αφέλεια ενός παιδικού μυαλού κατορθώνει να αγγίξει όλη την αλήθεια του κύκλου της ζωής: Επιλογές που κλείνουν πόρτες και ανοίγους άλλες, αποφάσεις που καθορίζουν πορείες διαβίωσης και διαπροσωπικών σχέσεων, μοίρες που υφαίνονται σαν κύκλοι και τέμνονται σε δύο σημεία, στοιχεία καθημερινά που περνούν συχνά απαρατήρητα αλλά τελικά θέτουν τη ρόδα της ζωής σε μια αέναη κίνηση.<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQJOqZ98_USMI-5psRE1aN7vRhnP-YdjYetyb6uzUZX-cad-t4sfdc6wVD-aNrSM68az0cl-Xfbc-yzHAtpPv45c_x7eVq6JCrnDms7f0le3EfN1u33Md86eQYTbKdh_1SZYqZwFcsiSM/s1600/Yi+Yi+1+edit.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQJOqZ98_USMI-5psRE1aN7vRhnP-YdjYetyb6uzUZX-cad-t4sfdc6wVD-aNrSM68az0cl-Xfbc-yzHAtpPv45c_x7eVq6JCrnDms7f0le3EfN1u33Md86eQYTbKdh_1SZYqZwFcsiSM/s200/Yi+Yi+1+edit.JPG" width="195" /></a></div>Τραγικές, ειρωνικές, άλλοτε πάλι κωμικές, οι καθημερινές στιγμές του N.J. (Nien-Jen Wu) θέτουν όλα αυτά τα στοιχεία υπό τον κινηματογραφικό φακό του Yang. Ο παλιός του έρωτας εμφανίζεται από το πουθενά ζητώντας του ευθύνες για εκείνη την ημέρα που δεν πήγε στο ραντεβού, ο γιος του φωτογραφίζει το πίσω μέρος του κεφαλιού των ανθρώπων για να τους αποδείξει ότι το έχουν (…η μισή αλήθεια που λέγαμε), η πεθερά του πέφτει σε κώμα και πεθαίνει όταν θα ξαναβρεί τις αισθήσεις της… Εικόνες ενός άλμπουμ ιστοριών, κάθε μία από τις οποίες έχει να πει τη δική της ξεχωριστή αλήθεια για τα καμώματα και τα γυρίσματα της μοίρας. Ίσως ακόμη και πολύ περισσότερα. Στην παλέτα αυτή τα κινηματογραφικά χρώματα εκτείνονται από το γκρίζο της σοβαρότητας ως το ροζέ της κωμωδίας, σε ένα ψηφιδωτό χαρακτήρων, συναισθημάτων και νοημάτων που επιζητά ψηλάφηση. Με την προσοχή και την επιμονή που επέδειξαν και εκείνοι που της χάρισαν τον τίτλο της καλύτερης ταινίας στο Αμερικάνικο National Society of Film Critics και το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεσιβάλ των Καννών.<br />
<br />
<b>- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ…</b> μα περισσότερο οι ειλικρινείς, αντι-κινηματογραφικοί χαρακτήρες και τα πορίσματα ζωής που εκπέμπονται από την καθημερινότητά τους.<br />
<br />
<b>- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ…</b> εξαιτίας της υπερβολικής τρίωρης διάρκειάς της.<br />
<br />
<b>- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ…</b> η ζωή μας κύκλους κάνει >> 8.5/10 <br />
<br />
<div style="text-align: center;"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/m8SRSJFd_Ks?fs=1&hl=en_GB"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/m8SRSJFd_Ks?fs=1&hl=en_GB" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="300"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-9397378682336972892010-08-28T12:27:00.003+01:002010-08-28T12:37:35.324+01:00Της Κακομοίρας (1963)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5tUKCAv4ju9KfgO7A_e0ESZ6G8_Z4sfJJzD2KXBacPKZNTFeFxqR0kDTcE3yMayKomsU3EJSEGdkUalT1I7ArJx9j8VMtW58P3MrMSZzMRpHaqe4qA5oS-n-XRlM5tUMBJNnO2oRhBcI/s1600/kakomoiras.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5tUKCAv4ju9KfgO7A_e0ESZ6G8_Z4sfJJzD2KXBacPKZNTFeFxqR0kDTcE3yMayKomsU3EJSEGdkUalT1I7ArJx9j8VMtW58P3MrMSZzMRpHaqe4qA5oS-n-XRlM5tUMBJNnO2oRhBcI/s200/kakomoiras.jpg" width="141" /></a></div>...ή αλλιώς «η τέχνη του γέλιου»… (και όχι του γελοίου)<br />
<br />
-ΤΟ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ: Ζήκος και μπακαλόγατος: Δυο λέξεις που αρκούν για να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις στη μνήμη φέρνοντας ασυγκράτητα γέλια. Η πιο αστεία ταινία που έχει παρουσιάσει ποτέ ο ελληνικός κινηματογράφος κρύβεται πίσω από τον άστοχο τίτλο της. Το σενάριο δεν έχει καμία σημασία, είναι πιθανά το απλούστερο που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ, για την ακρίβεια σε όλη την ταινία δε συμβαίνει απολύτως τίποτα! Κι όμως, ο <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82" target="_blank">Κώστας Χατζηχρήστος</a> συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα επάνω του σε ένα μοναδικό one man show, παριστάνοντας τον βοηθό ενός μπακάλικου σε χωριό της επαρχίας.<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhseenIAf_i9U0DlfTRsVkWcjbg753Eb_bp4MgWj1BylwJGlAP-XykIrLJSy2I5TE6-8_Ifrdosg5S3JRJicqBRC-WjiK7daOE7qtFyAy_SPW-cfppW8_sOfkRoeEnoLJL3eX3GZptK32o/s1600/kakomoiraszikos2305.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="118" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhseenIAf_i9U0DlfTRsVkWcjbg753Eb_bp4MgWj1BylwJGlAP-XykIrLJSy2I5TE6-8_Ifrdosg5S3JRJicqBRC-WjiK7daOE7qtFyAy_SPW-cfppW8_sOfkRoeEnoLJL3eX3GZptK32o/s200/kakomoiraszikos2305.jpg" width="200" /></a></div>Η μια ατάκα διαδέχεται την άλλη (<i>«Σας μερσώ μαντάμ, ορεντουβαρ»</i>), η ελληνική γλώσσα κατακρεουργείται (<i>«Για κάνε πως χτυπάς, και αν δεν πάω στο υπουργείο υγρασίας να το αναφέρω γράψε μου»</i>) και μια ώρα και κάτι ψιλά αρκούν για να προκαλέσουν πονόκοιλο στον ανυποψίαστο θεατή. Ο Χατζηχρήστος σε μια διαφορετική εκδοχή του ψευτονταη βλάχου, όχι μόνο δικαιολογεί τον τίτλο του ως ένας από τους σπουδαιότερους κωμικούς του ελληνικού θεάτρου, αλλά με την υπερκινητική, μπριόζα ερμηνεία του βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κάτω από έναν κωμικό ρολό που θα μείνει αξεπέραστος στον αιώνα των αιώνων. Κάπου κάπου ξεπροβάλλει και το κεφάλι του <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%82" target="_blank">Νίκου Ρίζου</a>, μόνο για να δώσει την αφορμή εκτόξευσης νέων φραστικών μαργαριταριών στον αθυρόστομο πρωταγωνιστή. Και εμείς, ακόμα γελάμε… <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPk_E93aSXqaP07-jL8A71YcQlQn7fh78Ye5EVdt3gonauUkvUk74o4HeDh_ZmNnwlqMtpMrFq3k34Gq1rm0iAFDJLTAw2ETfLDZt6dhi_W07k4uQ9_vhqsYpnVuNG93VLwmPsXswaxyM/s1600/tis-kakomoiras.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPk_E93aSXqaP07-jL8A71YcQlQn7fh78Ye5EVdt3gonauUkvUk74o4HeDh_ZmNnwlqMtpMrFq3k34Gq1rm0iAFDJLTAw2ETfLDZt6dhi_W07k4uQ9_vhqsYpnVuNG93VLwmPsXswaxyM/s200/tis-kakomoiras.jpg" width="200" /></a></div><b>2½ ΓΑΜΟΙ:</b><br />
<br />
1) «Στο λέει ο Ζήκος και να το ‘χεις υπό την υποψία σου»… <br />
2) «Ψυχραμένοι είστε; Βλέπω μια ελαφρά ψυχρασία μεταξύ σας, πότε ψυχραστηκατε;» Πολυβόλο… <br />
+½) Βγάλτε τα σε επανέκδοση, να γεμίσουν επιτέλους οι αίθουσες με κάτι ελληνικό! <br />
<br />
<b>ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ: </b><br />
<br />
1) Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει να αντιπαρατάξει το <a href="http://www.cine.gr/film.asp?id=1169&session-id=08b7b9009daf2fffd7825665271dbc9b" target="_blank">Safe Sex</a>, τη <a href="http://www.cine.gr/film.asp?id=1181" target="_blank">Θηλυκή Εταιρία</a>, τη <a href="http://www.cine.gr/film.asp?id=703018&session-id=08b7b9009daf2fffd7825665271dbc9b" target="_blank">Σαπουνόπετρα</a>, ενώ ηθοποιοί και σεναριογράφοι των επιθεωρήσεων αλληλολιβανιζονται για το γέλιο που προσφέρουν. Χριστέ μου, πόσο πιο χαμηλά ακόμα… <br />
+½) Δε γελάσατε; Ντόιτσλαντ, ε; Ντόιτσλαντ; <br />
<b><br />
</b><br />
<b>Βαθμολογία:</b> (10/10) (Για το Χατζηχρήστο), 10/10 (για τις ατάκες). Δε μένει δα και τίποτε άλλο.<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/WPdNILW6bCQ?fs=1&hl=en_GB"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/WPdNILW6bCQ?fs=1&hl=en_GB" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Ew6IYTJG-Ow?fs=1&hl=en_GB"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Ew6IYTJG-Ow?fs=1&hl=en_GB" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/PgEA-DS2Ty8?fs=1&hl=en_GB"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/PgEA-DS2Ty8?fs=1&hl=en_GB" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-1992117825045870192010-08-21T11:47:00.002+01:002010-08-21T11:48:51.287+01:00Καυτή Σάρκα (Carne Tremula, 1997)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkmBM6R6XzoWSxANL8cpeB_iifwLB8e_9vMQMawnJd1PJXqIX7F3vyOVC6obtTBWto0eUqcTj-yKfhMoEBeDJclj4AAUigCBB2Xws2FHsXQUbOSXn2xv0u8vplQ1Fvl3pi3Lce-SExaQc/s1600/Carne_tremula+poster.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkmBM6R6XzoWSxANL8cpeB_iifwLB8e_9vMQMawnJd1PJXqIX7F3vyOVC6obtTBWto0eUqcTj-yKfhMoEBeDJclj4AAUigCBB2Xws2FHsXQUbOSXn2xv0u8vplQ1Fvl3pi3Lce-SExaQc/s200/Carne_tremula+poster.jpg" width="146" /></a></div>Μια ταινία, μια στροφή ωρίμανσης.<br />
<br />
- ΜΙΑ ΑΡΧΗ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ: Και με τέτοια εναρκτήρια σεκάνς ανθολογιας δεν μπορεις παρα να μεινεις βυθισμενος για ακομη μιαμιση ωρα στον θεληματικο κοσμο του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Pedro_Almod%C3%B3var">Almodovar</a>. Αψηφωντας την απαγορευση κυκλοφοριας του Φρανκικου καθεστωτος, ενα λεωφορειο διασχιζει με φρενηρεις ρυθμους τους δρομους της Μαδριτης. Στο πισω καθισμα, μια πορνη (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Penelope_Cruz">Penelope Cruz</a>) γινεται φορεας του συμπαντος συμβολισμων του σκηνοθετη, φερνοντας στον κοσμο τον Victor. Και αυτη η νυχτα θα τον σημαδεψει για παντα. Οιωνος μιας επαναστασης που δεν θα αργησει να ξεσπασει, ο νεαρος με το ονομα της νικης ως παρακαταθηκη, θα συσσωρευσει μεσα του ολη την αντιδραστικοτητα του κοσμου.<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhcqyLChMMgLYaI1B_W2CBBXXdJk8eM80ZUJb2I1NKm_0jwsM9QlvhYsOLosBUX9aC_ApLHpA9mIY54kXM7E_mof3e1UlBI71jbhPaCkW9sYsDDZaGPIPJiuLWCLNnhucuNivo8BY5Ewk/s1600/photo03hires.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="131" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhcqyLChMMgLYaI1B_W2CBBXXdJk8eM80ZUJb2I1NKm_0jwsM9QlvhYsOLosBUX9aC_ApLHpA9mIY54kXM7E_mof3e1UlBI71jbhPaCkW9sYsDDZaGPIPJiuLWCLNnhucuNivo8BY5Ewk/s200/photo03hires.jpg" width="200" /></a></div>Εικοσι χρονια αργοτερα, το οπλο που διεκδικει την αγαπημενη του θα τον στειλει στη φυλακη και εναν ατυχο αστυνομικο καθηλωμενο σε αναπηρικο καροτσακι. Η σκακιερα εχει στηθει, ολα τα πιονια εχουν παρει τη θεση τους και δε θα αργησει η στιγμη που θα ξανασυναντηθουν για μια νεα συγκρουση. Ως τοτε ομως, ο Almodovar περιποιειται τα τραυματα της ψυχης τους με μελιχρη συμπονια, κρυβοντας τις αδυναμιες και τους φοβους τους μεσα στο σκοταδι, συμπληρωνοντας κομματι κομματι τα θεμελια ωσπου να τους παραδωσει στο φως της αληθειας, της λυτρωσης. Οι στιγμες παθους και ερωτισμου μοιαζουν με μικρες απεγνωσμενες κραυγες για μια ελευθερια που τους στερησε η μοιρα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwvADsYPelP3LcB84E6EMwFHDIMVOANOYKb_y0yo9UIjbIucmtY4Sdm9TC6J6HEyHfsxgMkOtCy6lk0AAqVzPErezBin0j5U8zXIErZfLjj1h15ICpk-2JoAXqWek7HE16iHFKZKvdtG8/s1600/photo04hires.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="131" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwvADsYPelP3LcB84E6EMwFHDIMVOANOYKb_y0yo9UIjbIucmtY4Sdm9TC6J6HEyHfsxgMkOtCy6lk0AAqVzPErezBin0j5U8zXIErZfLjj1h15ICpk-2JoAXqWek7HE16iHFKZKvdtG8/s200/photo04hires.jpg" width="200" /></a></div><b>-ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ, ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ:</b> Αφηνοντας στην ακρη το ειρωνικο, σατιρικο του κατοπτρο, ο ισπανος σκηνοθετης αγγιζει με απαραμιλλη στοργη τους ηρωες του. Τους βαπτιζει μεσα στον ωκεανο των παθων τους και τους αφηνει ελευθερους να βιωσουν την προσωπικη τους φυλακη, χαριζοντας τους μικρες χαραμαδες ευτυχιας μονο για να τους ξαναβυθισει στη σκοτεινια των σκεψεων τους χαριζοντας μας πολυτιμα πλανα βουβων ματιων, συσπασεων αγωνιας. Ωστοσο ο Almodovar δεν παραμελει την αλεγρα καταγωγη του. Το καδρο του γεμιζει πολυχρωμες, γεματες ζωη νοτες συνοδευομενες απο την αλλοτε θαλλουσα και αλλοτε γογγυζουσα μουσικη του Alberto Iglesias. Οι ηρωες του –ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Javier_Bardem">Javier Bardem</a> που θα τεθει υποψηφιος ενος Οσκαρ για την ερμηνεια του στο <a href="http://www.imdb.com/title/tt0247196/">Before Night Falls</a> του Julian Schnabel το 2001, η <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Francesca_Neri">Francesca Neri</a> που θα εμφανιστει στο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Hannibal_(film)">Hannibal</a> του Ridley Scott, o Liberto Rabal- ανταποκρινονται με συναισθηματικη πληροτητα στους ρολους τους. Το τελος ειναι κοντα. Ενα ταξι κολλαει στην κινηση της νυχτερινης Μαδριτης. Στο πισω καθισμα μια γυναικα ετοιμη να φερει στον κοσμο ενα παιδι. Ειναι ηρεμη, χαμογελα. Ο οδηγος δεν ανησυχει. Η καμερα απομακρυνεται κλεινοντας το ωριμοτερο κεφαλαιο της κινηματογραφικης ιστοριας του Almodovar. Fade out.<br />
<br />
Βαθμολογία: 8,5/10<br />
<br />
<div align="center"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/pYLgjp9yON0?fs=1&hl=en_GB"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/pYLgjp9yON0?fs=1&hl=en_GB" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-45602287991026797802010-07-10T11:36:00.004+01:002010-07-10T13:26:40.668+01:00Κάποτε στη Δύση (C`Era una Volta il West, 1968)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDvbj5IUdmt-DFcGeexYZN56s3c3c6Uzqv8KFeiYx7ibKGClQZeaH8lOl7ft1CEXZ5E7JK-uiKH5zYIhRWW62ZXLKtU3X6sZAISgS20Kmaphc4_rm4RVT_m8BJq6bnNsUUJHFUlEztOL8/s1600/leone-west.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDvbj5IUdmt-DFcGeexYZN56s3c3c6Uzqv8KFeiYx7ibKGClQZeaH8lOl7ft1CEXZ5E7JK-uiKH5zYIhRWW62ZXLKtU3X6sZAISgS20Kmaphc4_rm4RVT_m8BJq6bnNsUUJHFUlEztOL8/s200/leone-west.jpg" width="138" /></a></div>«Φαντάσου αυτό: Η κάμερα ζουμάρει από τη μέση και κάτω έναν άντρα που βγάζει το πιστόλι του και πυροβολεί ένα παιδί που τρέχει. Στη συνέχεια μετακινείται προς τα πάνω και κεντράρει στο πρόσωπό του: Είσαι εσύ.» Με αυτόν τον τρόπο πείστηκε ο αιώνιος κινηματογραφικά καλοκάγαθος <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Fonda" target="_blank">Henry Fonda</a> από τον <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Sergio_Leone" target="_blank">Sergio Leone</a> να αναλάβει τη θέση του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/John_Wayne" target="_blank">John Wayne</a> που είχε αρνηθεί το ρόλο στο Κάποτε στη Δύση, προκαλώντας την απορία ή ακόμη και το σοκ στους απροετοίμαστους θεατές της εποχής. Και αν τα κοντινά εκφραστικά πλάνα προσώπων ήταν εκείνα που είχαν αναδείξει το ταλέντο του σκηνοθέτη στις δύο προηγούμενες μεγάλες του επιτυχίες –<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/The_Good,_the_Bad_and_the_Ugly" target="_blank">Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος</a> και <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/A_Fistful_of_Dollars" target="_blank">Για μια χούφτα δολάρια</a>-, στην πρώτη του μεγάλη παραγωγή ο Ιταλός σκηνοθέτης προσθέτει στο εικονολόγιό του λυρικά, ατμοσφαιρικά γενικά πλάνα δίνοντάς της την αίσθηση του επικού.<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuEDNC6rOyL_2kaCOfQ0Y8ljwbP57uFnosmtcR-CsGUJYhk9zZK283YRBQbY-b5jfq7Q9LppCR8ZEH_IMCr3ezCLEquYNOiAUSDepgyCtyi1em_MJCODHZZzBEnXGGZbGBrHAC4jgTknc/s1600/once-upon-a-time.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuEDNC6rOyL_2kaCOfQ0Y8ljwbP57uFnosmtcR-CsGUJYhk9zZK283YRBQbY-b5jfq7Q9LppCR8ZEH_IMCr3ezCLEquYNOiAUSDepgyCtyi1em_MJCODHZZzBEnXGGZbGBrHAC4jgTknc/s200/once-upon-a-time.jpg" width="200" /></a></div>Αργόσυρτοι ρυθμοί της κάμερας, μεγάλης διάρκειας σκηνές, μεγαλοπρεπή traveling, πληθώρα χαρακτήρων και ένα εξαιρετικό cast συμπληρώνουν κομμάτι-κομμάτι τη σύνθεση αυτού του επιθετικού προσδιορισμού. Η κινηματογραφική γραφή του Leone διακρίνεται –όπως και σε κάθε ταινία της φιλμογραφίας του- σε κάθε πλάνο, ορίζοντας εκείνον τον έντονα προσωπικό τρόπο απεικόνισης που τον έκανε αποδεκτό ακόμη και από τη μερίδα του κοινού που απεχθάνεται τα western. Τα western της παλιάς σχολής. Κι αυτό επειδή ο Leone κατόρθωσε να εισάγει στο είδος την προσωπική του αισθητική, σχηματοποιώντας τις ταινίες του με τη διατήρηση των επιρροών του στο παρασκήνιο -στη συγκεκριμένη περίπτωση διακριτικά ανάμεσα στο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Rio_Bravo_(film)" target="_blank">Rio Bravo</a> και το <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Shane_(film)" target="_blank">Shane</a>-, επιδεικνύοντας παράλληλα απεριόριστο σεβασμό στο είδος που υπηρετεί. Παρά την αργή ανάπτυξή του, το φιλμ δεν υστερεί σε δράση, πολύ περισσότερο δε σε κεντρικούς χαρακτήρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5tMWAZdx2gL7A9CSfnIgQ7CPIIBN5UXiu8n8ez65izPZlAMnzF0B41DX1MoI_Oge6-TyRF_bnoYGhCFL_iew8fKcEWEHzSqsmqjDrdtGujPOY4IzHRlYhOTB_RSVmTt-_4AxYGKyPrG4/s1600/onceupon4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="151" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5tMWAZdx2gL7A9CSfnIgQ7CPIIBN5UXiu8n8ez65izPZlAMnzF0B41DX1MoI_Oge6-TyRF_bnoYGhCFL_iew8fKcEWEHzSqsmqjDrdtGujPOY4IzHRlYhOTB_RSVmTt-_4AxYGKyPrG4/s200/onceupon4.jpg" width="200" /></a></div><b>-BLOOD SIMPLE: </b>Έτσι έχουμε έναν παράλυτο μεγαλοεπιχειρηματία (Gabriele Ferzetti) που θέλει να περάσει γραμμές του τρένου που θα διασχίζουν τη δύση. Για την εκπλήρωση του στόχου του προσλαμβάνει έναν αδίστακτο δολοφόνο (Henry Fonda) να απομακρύνει από τη μέση έναν ξεροκέφαλο κτηματία (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Frank_Wolff_(actor)" target="_blank">Frank Wolff</a>) που του απαγορεύει τη διέλευση από την περιουσία του. Μια περιουσία που θα περάσει τελικά στα χέρια της γυναίκας του Jill (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Claudia_Cardinale" target="_blank">Claudia Cardinale</a>), η οποία με τη σειρά της θα προσλάβει δύο πιστολέρο για προστασία (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Jason_Robards" target="_blank">Jason Robards</a> στο ρόλο του Cheyenne και <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Bronson" target="_blank">Charles Bronson</a> ως Harmonica). Τα κεντρικά στοιχεία από μόνα τους καταμαρτυρούν την βίαιη εξέλιξη της ιστορίας, που συχνά αγγίζει τα όρια της υπερβολής μα όχι και του γραφικού. Στη συγχώνευση σκληρότητας και λυρισμού συμβαδίζει απόλυτα η εξαιρετική μουσική επένδυση του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ennio_Morricone" target="_blank">Ennio Morricone</a> -μόνιμου συνεργάτη του Leone- η οποία μάλιστα συχνά προϋπήρχε των κινηματογραφούμενων σκηνών, καθοδηγώντας ουσιαστικά τον σκηνοθέτη στον τρόπο καταγραφής τους. Απ’ όποια πλευρά και να την πιάσεις, η ταινία είναι ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης και μια από τις καλύτερες ταινίες στο είδος της, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με άλλες δουλειές του ίδιου σκηνοθέτη. Ίσως η άποψη να αποκτά μεγαλύτερη αξία από τη στιγμή που προέρχεται από κάποιον που απεχθάνεται τα western όσο και τον αρακά. Και πιστέψτε με, δεν τρώω ποτέ αρακά… <br />
<br />
<br />
<b>-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ:</b> Frank (Henry Fonda): <i>«Οι άνθρωποι τρομάζουν καλύτερα καθώς πεθαίνουν…»</i> <br />
<br />
<br />
<b>-2½ ΓΑΜΟΙ: </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1tL_v_m00h0aGsFjgbvNugETO_iKwvtns8Tbs_QivXshi0QWoaGX8K-jU0cJI8iXvQACyliDyuGNfZqQ5oiV0IPIV3xjdIK-WJz2NUXtfuvdqKiAqhGz_kIFkQgXawSS_FY954HUJGHI/s1600/Once-Upon-a-Time-in-the-West-1968.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1tL_v_m00h0aGsFjgbvNugETO_iKwvtns8Tbs_QivXshi0QWoaGX8K-jU0cJI8iXvQACyliDyuGNfZqQ5oiV0IPIV3xjdIK-WJz2NUXtfuvdqKiAqhGz_kIFkQgXawSS_FY954HUJGHI/s200/Once-Upon-a-Time-in-the-West-1968.jpg" width="200" /></a></div>1) Η κάμερα παρακολουθεί την Claudia Cardinale να βγαίνει από το τρένο, την καταγράφει πίσω από τα παράθυρα να περπατά στην πλατφόρμα, για να ανυψωθεί τελικά σε ένα μοναδικής αισθητικής γενικό πλάνο του σταθμού. Από τις ομορφότερες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου… <br />
<br />
2) …που μπορεί να ονομαστεί και «Βάλτε τον Sokurov να μάθει traveling». Ορίστε, το ‘πα… <br />
<br />
+½) Ennio Morricone και “Man with a Harmonica”. Μεγαλειώδες μουσικό θέμα.<br />
<br />
<div align="center"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/m6BQKFs3-VM&hl=en_GB&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/m6BQKFs3-VM&hl=en_GB&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="300" height="200"></embed></object></div><br />
<br />
<b>-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ: </b><br />
<br />
1) Ο ρόλος του Harmonica αρχικά προοριζόταν για τον <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Clint_Eastwood" target="_blank">Clint Eastwood</a>, ο οποίος τελικά –και αχάριστα- τον απέρριψε. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, ο Bronson είναι β’ διαλογής… <br />
<br />
+½) Αν το δεκάρι πάει στο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Once_upon_a_time_in_america" target="_blank">Κάποτε στην Αμερική</a> που ακολούθησε δεκαεπτά χρόνια μετά, τότε… <br />
<br />
<b>-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:</b> 9,5/10<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><object height="385" width="640"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/MNGQ1hUyx-k&hl=en_GB&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/MNGQ1hUyx-k&hl=en_GB&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="300"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-89474789683587141962010-06-19T11:54:00.001+01:002010-08-22T16:18:21.499+01:00American History X (Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας, 1998)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKygCKcBjm4sDGa6kM8zAFsaW_OUm3w-HIGs5BUnHPr514pmGw4uQgpGbR5Gvc7qkEDVXlq_xaq_GXTDv6ZGffC10HN1R5R_PSsvFnTbLZwvIi-jJBBCCBMbR8kUywJgNM1D8ycR5JGhs/s1600/american_history_x.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKygCKcBjm4sDGa6kM8zAFsaW_OUm3w-HIGs5BUnHPr514pmGw4uQgpGbR5Gvc7qkEDVXlq_xaq_GXTDv6ZGffC10HN1R5R_PSsvFnTbLZwvIi-jJBBCCBMbR8kUywJgNM1D8ycR5JGhs/s200/american_history_x.jpg" width="141" /></a></div>Απλα συγκλονιστικη. <br />
<br />
<b>-NOT ANOTHER NAZI MOVIE:</b> Το θεμα των φυλετικων διακρισεων εχει απασχολησει (και συχνα ταλαιπωρηθει απο) πολλες ταινιες στο βαθος του χρονου. Ελαχιστες ωστοσο εχουν κατορθωσει εστω να προσεγγισουν την επιδραστικοτητα και αμεσοτητα της δημιουργιας του <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Tony_Kaye_(director)" target="_blank">Tony Kaye</a></i>. Παρα τις οποιες αφελειες και ευκολιες που επιλεγονται σεναριακα, η αμεσοτητα του λογου και της συγχρονης θεματικης προσδενουν το θεατη στο αρμα της και τον απελευθερωνουν τελικα ζαλισμενο, σοκαρισμενο και προβληματισμενο. Οι ασπρομαυρες εικονες πλημμυριζουν απο σκληροτητα και μισος και η αναγκη του μικρου Ντανι να παραθεσει τις αποψεις του για το ρατσισμο μεσα απο τη ζωη του μετανοημενου πρωην αρχι-Ναζιστη αδερφου του γινεται η αφορμη για ενα μαθημα ζωης τοσο για τον ιδιο οσο και για το θεατη. «Η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την περασεις οργισμενος». Ποσο καλυτερο επιχειρημα θα μπορουσε να παραθεσει κανεις; <br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKOCDrfoKd_HDirdIhwz8WNZ64m5tOEhv27Crg56vUHtUfMO29Q2KaLfS7zcJlcut-qEA_aVzcr1W5sS6SIiN1FOA_eNf6qXcbjbOMNRTfZwqeJLRL6rRvtkt4_kW0p1pZ0Vi_ecXCG8o/s1600/american460.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img border="0" height="130" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKOCDrfoKd_HDirdIhwz8WNZ64m5tOEhv27Crg56vUHtUfMO29Q2KaLfS7zcJlcut-qEA_aVzcr1W5sS6SIiN1FOA_eNf6qXcbjbOMNRTfZwqeJLRL6rRvtkt4_kW0p1pZ0Vi_ecXCG8o/s200/american460.jpg" width="200" /></a></div><b>-CINE-SHOCK: </b>Ετσι ο Kaye αποφευγει εξυπνα τους μελοδραματισμους (που βριθουν σε αλλες ταινιες του ειδους) και επικεντρωνεται στην ουσια, το μισος. Με δυναμικη της τις σκηνες βιας (δειτε μια απο τις πιο σοκαριστικες σκηνες που εχουν προβληθει ποτε στο σινεμα), ενα καταπληκτικο κεντρικο διδυμο (ο <a href="http://www.imdb.com/name/nm0001570/" target="_blank">Edward Norton</a> σε μια απο τις κορυφαιες παρουσιες της καριερας του και o <a href="http://www.imdb.com/name/nm0000411/" target="_blank">Edward Furlong</a> σε μια ερμηνεια - εκπληξη) και ενα συγκλονιστικο φιναλε, η ταινια αυτη μενει χαραγμενη ανεξιτηλα στη μνημη και την καρδια. (ΥΓ: Ακουτε κυριε <a href="http://www.imdb.com/title/tt0118607/" target="_blank">Amistad</a>;)<br />
<br />
<b>Βαθμολογία: </b> (9/10)<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/jXaZENPQrsw&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/jXaZENPQrsw&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-72711625444515375172010-05-08T20:40:00.005+01:002010-08-22T16:17:13.168+01:00Ο Νονός, Μέρος 2ο (The Godfather - Part II, 1975)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglHAyGvzyhwj9swhEI6P4Xa5gw3seBNo13ns8q9veV7sInwMfPB_5jAD7os1vZTOQsqFoER-6vGP2W3B3J-sjV7T7k4CuD5mdQe0SU0QDDYgnsWan_POpJtBqhtXKuKtjD01Uo5tWKobI/s1600/the_godfather_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglHAyGvzyhwj9swhEI6P4Xa5gw3seBNo13ns8q9veV7sInwMfPB_5jAD7os1vZTOQsqFoER-6vGP2W3B3J-sjV7T7k4CuD5mdQe0SU0QDDYgnsWan_POpJtBqhtXKuKtjD01Uo5tWKobI/s200/the_godfather_2.jpg" width="147" /></a></div>Η δεκαετία του ’70, ποιοτικά μια από τις παραγωγικότερες του Αμερικάνικου κινηματογράφου, σημαδεύτηκε από την άνοδο μεγάλων ηθοποιών μα κυρίως σπουδαίων σκηνοθετών. Ωστόσο, ίσως να μην ήταν καθόλου παράτολμο να την κατονομάσει κανείς ως τη δεκαετία του <br />
<i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Francis_Ford_Coppola" target="_blank">Francis Ford Coppola</a></i>. Με τους δύο εξαιρετικούς Νονούς, το συνταρακτικό <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Apocalypse_now" target="_blank">Αποκαλυψη Τωρα</a> και τη Χιτσκοκική <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/The_Conversation" target="_blank">Συνομιλια</a>, ο Αμερικανός σκηνοθέτης αξιοκρατικά ανήλθε στο βάθρο των κορυφαίων κινηματογραφιστών που έχει αναδείξει η 7η τέχνη. Η συχνά απόκοσμη αισθητική, η ψυχογραφική μελέτη των χαρακτήρων, η απελευθερωτικά καινοτόμος εικονοπλασία, αποτυπώθηκαν ως βασικά δομικά χαρακτηριστικά των έργων του, τα οποία όχι μόνο αναγνωρίστηκαν ποιοτικά την εποχή που κυκλοφόρησαν, αλλά κατόρθωσαν να αντέξουν το πέρασμα του χρόνου αποδεικνύοντας τη διαχρονική τους αξία.<br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ0G6gKfQUpVnaHOw2DhD-b7K4YiPJa9xHBbB5WU84Cg6GsfNiQnHmAmZEleQzhTScSl8PIeKUysxSjFQkHOTooHD8HTLFzO7hXx7jGZ9NVT71xxlEg5Si8t67ZcbazgjzdFApYWXYnWM/s1600/godf2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="145" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ0G6gKfQUpVnaHOw2DhD-b7K4YiPJa9xHBbB5WU84Cg6GsfNiQnHmAmZEleQzhTScSl8PIeKUysxSjFQkHOTooHD8HTLFzO7hXx7jGZ9NVT71xxlEg5Si8t67ZcbazgjzdFApYWXYnWM/s200/godf2.jpg" width="200" /></a></div>Ιδίως δε ο δεύτερος Νονός, δεν ήλθε απλά να επεκτείνει ή να εκμεταλλευτεί την εμπορική –και καλλιτεχνική- δυναμική του προγόνου του, αλλά να σταθεί και ως ξεχωριστή οντότητα στο φιλμικό σύμπαν του σκηνοθέτη. Αποτελώντας τη μοναδική περίπτωση κατά την οποία sequel αποδεικνύεται ισάξιο, ακόμη ίσως και ανώτερο από το πρωτότυπο, διεκδίκησε 12 βραβεία Όσκαρ αποσπώντας τελικά 6, μεταξύ των οποίων αυτά των καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου για τον <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_De_Niro" target="_blank">Robert De Niro</a></i> και μουσικής για τον <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Nino_Rota" target="_blank">Nino Rota</a></i> και την <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Carmine_Coppola" target="_blank">Carmine Coppola</a></i>. Δικαιωματικά, μιας και ο δεύτερος Νονός αφενός επεκτείνει την αισθητική αντίληψη του πρώτου μέρους με μια ακόμη πιο ενδοσκοπική ματιά στους κεντρικούς του χαρακτήρες, αφετέρου δε αποτολμά να παραλληλίσει δύο ασύνδετες χρονικά ιστορίες με αλληλοδιακοπτόμενη συνοχή, αναγκάζοντάς τις να συναντηθούν στο τέλος νοηματικά στις κεντρικές αξίες του έργου. Ένα ασύνηθες σκηνοθετικό τόλμημα, που τελικά δικαιώνει την επιλογή του μέσω του διαρκώς ανακυκλούμενου ενδιαφέροντος που προκαλεί στο θεατή. Η πρώτη ιστορία πραγματεύεται την άνοδο του Vito Corleone (<i>Robert De Niro</i>) στο θρόνο του πρωτοπαλίκαρου της μαφίας μέσα από τα πρώτα του βήματα στη Σικελία και τη Νέα Υόρκη, ενώ η δεύτερη χρίζει ως κεντρικό πρόσωπο τον γιο του, Michael (<i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Al_Pacino" target="_blank">Al Pacino</a></i>) στην προσπάθειά του να επεκτείνει την οικογενειακή επιχείρηση στην Κούβα και το Las Vegas μια δεκαετία αργότερα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlqWNZcXkSpWEn6M4VwTty_KFeELhYXPYsBaLs5WHtovP7DrHaDrpS9pkmq-ABmULRuOVyshU3s66ckfa-k-0ex9T1ESqzDmNkVli2aoMc4ZGU6I65igW-TLFMkYYTHHM5S2SRb-B2Vls/s1600/godf3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlqWNZcXkSpWEn6M4VwTty_KFeELhYXPYsBaLs5WHtovP7DrHaDrpS9pkmq-ABmULRuOVyshU3s66ckfa-k-0ex9T1ESqzDmNkVli2aoMc4ZGU6I65igW-TLFMkYYTHHM5S2SRb-B2Vls/s200/godf3.jpg" width="200" /></a></div>Η νοηματική δομή του φιλμ συνδέεται μέσω δύο κεντρικών ιδεολογικών γραμμών, τις οποίες υποδεικνύει ο Vito στον γιο του: «Ο άντρας που δεν ξοδεύει χρόνο για την οικογένειά του δεν μπορεί ποτέ να γίνει πραγματικός άντρας» και «Κράτα τους φίλους κοντά σου, μα τους εχθρούς κοντύτερα». Η ιστορία του Michael Corleone περιστρέφεται γύρω από τους δύο αυτούς κεντρικούς άξονες, μιας και θα βιώσει τόσο την προδοσία όσο και την κατάρρευση της οικογενειακής του συνοχής. Είναι το σημείο όπου η ταινία αποσπάται από τον χαρακτήρα του τυπικού γκανγκστερικού φιλμ για να γιγαντωθεί ως μνημείο ψυχικής ενδοσκόπησης και νοητικής πραγματείας, τοποθετώντας τον κεντρικό της ήρωα στο ενδιάμεσο κρίσιμων αποφάσεων να παλεύει με την ανθρώπινη φύση που σφύζει από αδυναμία και πάθος για δύναμη, δόξα, εκδίκηση. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT7XLnrW4sfug5td2BOo9-lMGKSURLj05WhI8ZzLlYtFY6IeteuC8q7p89hiG4ZLLsdaLP0vRGOCkk3qTUhmlDKI5Q4BR9DFirHwjeHjpH75dRFRsrs5pIAHF2JhVwLQo7WqDnV8RS2UA/s1600/godf4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="110" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT7XLnrW4sfug5td2BOo9-lMGKSURLj05WhI8ZzLlYtFY6IeteuC8q7p89hiG4ZLLsdaLP0vRGOCkk3qTUhmlDKI5Q4BR9DFirHwjeHjpH75dRFRsrs5pIAHF2JhVwLQo7WqDnV8RS2UA/s200/godf4.jpg" width="200" /></a></div>Δανειζόμενος τα χαρακτηριστικά μιας Αρχαιοελληνικής τραγωδίας, ο Coppola διευρύνει το πεδίο που ο ίδιος ανέσκαψε με τον πρώτο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/The_Godfather" target="_blank">Νονο</a>, ορθώνοντας ένα μνημείο που όχι άδικα αγιοποιήθηκε μέσα στο χρόνο. Και αυτό ίσως επειδή είναι ένα από τα ελάχιστα δείγματα που μπορούν να σταθούν πλάι στο χαρακτηρισμό της “κινηματογραφικής εμπειρίας”. <br />
<br />
<b>- ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ…</b> Michael Corleone (Al Pacino): «Αν κάτι είναι βέβαιο σ’ αυτή τη ζωή, αν η ιστορία μας έχει μάθει κάτι, είναι το ότι μπορείς να σκοτώσεις τον οποιονδήποτε…» <br />
<br />
<b>- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ…</b> πραγματικά όλα. <br />
<br />
<b>- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… </b>εξαιτίας του ότι θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός ώστε να ξαναγραφεί μιας τέτοιας δυναμικής κινηματογραφική ιστορία. <br />
<br />
<b>- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… </b>μια ελεγεία στην ανθρώπινη φύση μα ταυτόχρονα και η καλύτερη γκανγκστερική ταινία όλων των εποχών >> 10/10<br />
<br />
<div align="center"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Au17yFv47xo&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Au17yFv47xo&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="380" height="285"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-36385341261271518392010-05-08T20:27:00.001+01:002010-08-22T16:19:59.130+01:00Ονειρα (Yume, 1990)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD76VGdCK_1KSxJB0TnMH3abGOH2rsOL8cS8ORnEFRrC_hJGlzqmr2JudOtNKxWmarSlowcMJypUqvZqgLtFL2LT271g80JVGYvIgtQLoEy46avy7jJFt8snpZESrsKJOuPoKMR8aDbN0/s1600/dreamsposter.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD76VGdCK_1KSxJB0TnMH3abGOH2rsOL8cS8ORnEFRrC_hJGlzqmr2JudOtNKxWmarSlowcMJypUqvZqgLtFL2LT271g80JVGYvIgtQLoEy46avy7jJFt8snpZESrsKJOuPoKMR8aDbN0/s200/dreamsposter.jpg" width="138" /></a></div>Ένα αγόρι παρακολουθεί τη γαμήλια πομπή των αλεπούδων που λαμβάνει χώρα μόνο όταν συνυπάρχουν ήλιος και βροχή. Εξήντα ζωντανές κούκλες διαδηλώνουν σε μια πλαγιά για το κόψιμο των αγαπημένων τους ροδακινιών. Η φανταστική συνάντηση ενός γέρου με τον <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Van_Gogh" target="_blank">Van Gogh</a> (τον οποίο υποδύεται ο <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Scorsese" target="_blank">Martin Scorsese</a></i>). Μια μεραρχία νεκρών στρατιωτών διαβαίνει ένα σκοτεινό τούνελ. Πόλεμος και πυρηνική καταστροφή. Τα εκθαμβωτικά χρώματα της φύσης. Οκτώ οράματα απαράμιλλης ομορφιάς και αφηγηματικής δύναμης σφραγίζουν με εικόνες που κόβουν την ανάσα την οικουμενική ελεγεία του <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Akira_Kurosawa" target="_blank">Akira Kurosawa</a></i>. <br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid_fcyhHcNlk6_cN_m1FD2yGcpVXEAaml6l0Wh_wsMrG7elPt_0IW08BUqvRPMhXxLzQAGNqImuXAeOW45da0Mjp0ni3QfIOUM4rYsD1Na6u1FnLuj_rnMxCTCmGS1qhxen6R7KivJWB8/s1600/dreams02.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid_fcyhHcNlk6_cN_m1FD2yGcpVXEAaml6l0Wh_wsMrG7elPt_0IW08BUqvRPMhXxLzQAGNqImuXAeOW45da0Mjp0ni3QfIOUM4rYsD1Na6u1FnLuj_rnMxCTCmGS1qhxen6R7KivJWB8/s200/dreams02.png" width="200" /></a></div>Τα φαντάσματα των Ονείρων του προσκαλούν σε μια κατάνυξη παραστάσεων και ήχων, τόσο φυσική μα ταυτόχρονα και ουτοπική, που αναμειγνύουν το φανταστικό με το αληθινό, την ομορφιά της ζωής με την άβυσσο του θανάτου, τη χαρά της δημιουργίας με την οργή της καταστροφής. Χωρίς έμφαση στη συνοχή, αυτή η πληθωρική διαδήλωση εικόνων που εσωκλείουν τη δυναμική χιλίων λέξεων, μπορεί να αντιμετωπιστεί μονάχα ως μια δίωρη έκθεση ζωγραφικών πινάκων, όμοια της οποίας δεν έχει ξαναστήσει ο σύγχρονος κινηματογράφος.<br />
<br />
<b>- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… </b>σαν το ξύπνημα των πιο ζωντανών ονείρων. <br />
<br />
<b>- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ…</b> εξαιτίας του μετά-αποκαλυπτικού συναισθηματισμού που εκβιάζει ο Kurosawa με τις τελευταίες του ιστορίες, δείγμα ενός αισιόδοξου οραματιστή που εμπιστεύεται –αφελώς- τη δύναμη της ανθρώπινης συνείδησης. <br />
<br />
<b>- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… </b>ελεγεία >> 9/10<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/teK1v5sRsyI&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/teK1v5sRsyI&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="380" height="285"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-11139029156296409242010-04-22T23:32:00.006+01:002010-08-22T16:23:59.292+01:00Στρατιώτες του Σύμπαντος (Starship Troopers, 1997)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio7_V066Q8O4M4qx0NNPaoWL_nbKk2IdizCxbOOWpIdZYVnwc2SC6CUOJ1PjWNfQSUJLHTK03x_dQK2ptXlL4zoJg1n-ym0Fv6bPWElNfz0Q6KDd104Za7Lm4JYSjDr45cF1jEygwR-XQ/s1600/zzstarship_troopers.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio7_V066Q8O4M4qx0NNPaoWL_nbKk2IdizCxbOOWpIdZYVnwc2SC6CUOJ1PjWNfQSUJLHTK03x_dQK2ptXlL4zoJg1n-ym0Fv6bPWElNfz0Q6KDd104Za7Lm4JYSjDr45cF1jEygwR-XQ/s200/zzstarship_troopers.jpg" width="146" /></a></div>Πίτσες, μπύρες και πολύ αίμα… <br />
<br />
<b>-STUPID IS WHO STUPID DOES: </b>O <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Verhoeven">Paul Verhoeven</a></i> δεν προσπαθεί να εξαπατήσει κανέναν: «Πρόκειται για το απόλυτο σκουπίδι» μοιάζει να φωνάζει από τα πρώτα λεπτά της δημιουργίας του. «Ακολουθήστε με!» Γιατί όχι; Στην τέταρτή Χολιγουντιανή του κινηματογραφική απόπειρα μετά τα <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Flesh_%26_Blood_(film)" target="_blank">Flesh and Blood</a></i>, <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/RoboCop" target="_blank">Robocop</a> </i>και <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Basic_Instinct" target="_blank">Βασικό Ένστικτο</a></i>, ο Ολλανδός δημιουργεί ένα λουσάτο, big budget B-movie που σφύζει από δράση, αίμα και ανοησία. <br />
<a name='more'></a>Προσθέστε σε αυτά μια γερή δόση ειρωνικής διάθεσης –με αποκορύφωμα την τελική αυτολογοκριμένη σκηνή όπου το φονικό έντομο ομοιάζει του γυναικείου αναπαραγωγικού μορίου-, μια τάση σατιρικού αντιμιλιταρισμού –με τις στολές των Starship Troopers να ομοιάζουν αυτές των Ναζί και μερικούς διαλόγους να φαντάζουν διακωμωδήσεις πολεμικών ταινιών- καθώς και πολύ χιούμορ, και έχετε μια ταινία που αν την αντέξετε την πρώτη φορά μπορεί να μετατραπεί στο φιλμικό σας τονωτικό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ερμηνείες είναι από μέτριες ως κακές (με αποκορύφωμα αυτή του <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Casper_Van_Dien" target="_blank">Casper Van Dien</a></i> που πιθανότατα να αγγίζει για τα προσωπικά του δεδομένα τα όρια της τελειότητας), συμβαδίζοντας απόλυτα με τη λογική ενός b-movie. <br />
<br />
<div align="center"><object height="385" width="640"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TiU_NmYUy7U&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/TiU_NmYUy7U&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRh78a0VaqUW7PTfV68cVhGZdRLVQcvHPg74dChOLeg3gO97WuZsAdNUAj5yXWCg8SEKofcDZwNA880sQLUeWI34GQE2GgeYkMbCkjFhoTKmCjWf_j16fHy-X2E5R3vynhN3M9AoRk1mE/s1600/zzstarship-troopers2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRh78a0VaqUW7PTfV68cVhGZdRLVQcvHPg74dChOLeg3gO97WuZsAdNUAj5yXWCg8SEKofcDZwNA880sQLUeWI34GQE2GgeYkMbCkjFhoTKmCjWf_j16fHy-X2E5R3vynhN3M9AoRk1mE/s320/zzstarship-troopers2.jpg" /></a></div><b>-SCI-FI GOREFEST: </b>Ο ίδιος ο Verhoeven, έχοντας ζήσει ως παιδί τη Ναζιστική κατοχή στη χώρα του, οραματίστηκε την ταινία ως μια μελλοντολογική προπαγάνδα, ως μια επίδειξη της φασιστικής κενότητας που ορίζει τη βία ως τονωτικό μέσο και τα media ως φορέα πρόκλησης ομοφωνίας. Ως βάση χρησιμοποιήθηκε το ομότιτλο βιβλίο του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Heinlein" target="_blank">Robert Heinlein</a>, από το οποίο παραλείφθηκαν ωστόσο οι σκοτεινές προεκτάσεις και ιδέες. Άλλωστε, ο Verhoeven προτίμησε να διαβάσει μόνο τα πρώτα κεφάλαια σχηματίζοντας στο μυαλό του τη δική του εκδοχή της ιστορίας. Με μια απεικόνιση που δεν διαφέρει σε πολλά από αυτή των ηλεκτρονικών shoot ‘em ups, μια μεραρχία στρατιωτών αποστέλλεται σε έναν άγνωστο πλανήτη με σκοπό την εξουδετέρωση των γιγαντιαίων εντόμων που προσπαθούν να αποικίσουν το γαλαξία διασπείροντας τους σπόρους τους στο διάστημα. Φυσικά, έχει προηγηθεί η καταστροφή μερικών εκ των μεγαλύτερων πόλεων της Γης –όπως μας πληροφορούν τα τηλεοπτικά «επίκαιρα» του μέλλοντος-. Η συνέχεια μπορεί να περιγραφεί ως το <a href="http://shade-off-films.blogspot.com/2010/04/braindead-dead-alive-1992-peter-jackson_05.html" target="_blank"><b>Braindead </b></a>του sci-fi, με μπόλικους διαμελισμούς, αποκεφαλισμούς, ξεντεριάσματα και πολλά άλλα οπτικοακουστικά καλούδια που μπορούν να κάνουν έναν οπαδό του gore ευτυχισμένο. Αν η αρχή του <b>Robocop </b>σας σόκαρε, προτιμήστε να αποφύγετε αυτή την ταινία, στην οποία εκτός των αμέτρητων φιαλών κέτσαπ, χρησιμοποιήθηκαν και περισσότερες σφαίρες από κάθε άλλο φιλμ. Ρηχό-ναι, ανόητο-σίγουρα, διασκεδαστικό-απόλυτα. Μόνο μην ξεχάσετε τα ποπ κορν σας… <br />
<br />
<div align="center"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Vz5iyEcIjbU&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Vz5iyEcIjbU&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object></div><br />
<b>-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ:</b> Εκφωνητής τηλεόρασης: «Όλοι κάνουν το χρέος τους. Εσύ;» <br />
<br />
<b>-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: </b>7,5/10<br />
<br />
<div align="center"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/gCB8Uz0dY58&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/gCB8Uz0dY58&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object></div>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-55058830370658673772010-04-09T11:03:00.018+01:002010-08-22T14:38:29.153+01:00Αφιερωμα : THE FULL MONTY – έργα και ημέρες των MONTY PYTHON (μέρος 1ο)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-4zrsUOHbeD1yfR32Eft40kgfxzpQhxyVxMQhugmZhzcKxZ6xjrnRiqhXmbilZmh-SLDFvWkOaPEFhJtFNmndkUu1kACFXAiy49TDf5KlS8TtrvMycypyQHSgRwhn48_05eFAdeg2yeU/s1600/aa+fullmonty+001.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-4zrsUOHbeD1yfR32Eft40kgfxzpQhxyVxMQhugmZhzcKxZ6xjrnRiqhXmbilZmh-SLDFvWkOaPEFhJtFNmndkUu1kACFXAiy49TDf5KlS8TtrvMycypyQHSgRwhn48_05eFAdeg2yeU/s200/aa+fullmonty+001.jpg" width="200" /></a></div><i>“And now for something completely different”</i>… 5 Οκτωβρίου 1969 και έξι μυστήριες τηλεοπτικές φιγούρες επιτίθενται με το Ιπτάμενό τους Τσίρκο στο ανυποψίαστο Βρετανικό κοινό, το οποίο αντιδρά σπασμωδικά –και τυπικά φλεγματικά- παραλύοντας το τηλεφωνικό κέντρο του BBC με κλήσεις διαμαρτυρίας. <i>John Cleese, Michael Palin, Terry Jones, Eric Idle, Graham Chapman και Terry Gilliam</i>, η συμμορία που ανέτρεψε όλα τα χιουμοριστικά στερεότυπα χτίζοντας με τα χρόνια τον δικό της αυτόνομο μύθο: Ανατρεπτικός και δηλητηριώδης, παιδιάστικα σαχλός ή εξωφρενικά ακατανόητος, ο Πύθωνας κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα αμετανόητα φανατικό κοινό, η λατρεία του οποίου ξεπέρασε ακόμη και εκείνη που ενέπνεε στο παρελθόν η έτερη κορυφαία χιουμοριστική ομάδα – αυτή των <i>αδελφών Μαρξ</i>. Για την ακρίβεια, μια βόλτα στο διαδίκτυο θα σας πείσει για την αντιπαλότητα των οπαδών των δύο “γκρουπ” στη διεκδίκηση της πρωτοκαθεδρίας στην κλίμακα των πιο αστείων χαρακτήρων στο χώρο του θεάματος. <br />
<a name='more'></a>Επειδή όμως το χιούμορ είναι ένα τόσο ιδιαίτερο γνώρισμα κάθε προσωπικότητας, δεν θα μπορούσε παρά να βρει τον απόλυτο εκφραστή του στα πρόσωπα μιας ομάδας γεμάτης από ιδιαιτερότητες: Γι αυτό κι εμείς, βουτάμε για χάρη σας στην απόλυτη παράνοια, προσφέροντάς σας<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtl7QqH_0e1XOdLkkKFra6Zs6rKMzR_2CCdQkOjzzYwYLhyphenhyphenDNGlORiEod4a4wx_DLm4So8ObXiq1duvfy6NSx-rezNGipb5B9S1XZNIqzaTaZnPtbawFBLjv-le5TWAUhy0Kuxt_Hq918/s1600/aa+fullmonty+01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtl7QqH_0e1XOdLkkKFra6Zs6rKMzR_2CCdQkOjzzYwYLhyphenhyphenDNGlORiEod4a4wx_DLm4So8ObXiq1duvfy6NSx-rezNGipb5B9S1XZNIqzaTaZnPtbawFBLjv-le5TWAUhy0Kuxt_Hq918/s400/aa+fullmonty+01.png" width="400" /></a></div><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcaT-ghGQjAzpk_HKfOMcEsEGJRCAmcLygHiMcJ1_vMwPFOY811PxqtXfSY0q_JVFjrGB6ufbS2ziEg0s2Swjbbj_KURosA5Ih_C8zJjnfdm7k47qStDliu8g9EgIULhImPtc0yZzrZGQ/s1600/aa+fullmonty+02.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcaT-ghGQjAzpk_HKfOMcEsEGJRCAmcLygHiMcJ1_vMwPFOY811PxqtXfSY0q_JVFjrGB6ufbS2ziEg0s2Swjbbj_KURosA5Ih_C8zJjnfdm7k47qStDliu8g9EgIULhImPtc0yZzrZGQ/s320/aa+fullmonty+02.png" /></a></div>Όσο και αν από τα τηλεοπτικά του σκετς καθώς και από τις κινηματογραφικές τους αυθαιρεσίες (λειτουργεί εξίσου καλά και χωρίς το «αυθ») οι Monty Python εκπέμπουν μια απρεπή «αλητεία» υποδεικνύοντας μια καταγωγή αμφιβόλου κοινωνικής προέλευσης, η αλήθεια βρίσκεται στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Η καλλιτεχνική ιστορία των μελών του γκρουπ ξεκινά τις αρχές της δεκαετίας του `60 στους διαδρόμους των δύο μεγαλύτερων Πανεπιστημίων της Αγγλίας. Σε αυτό του Cambridge, οι John Cleese –φοιτητής νομικής- και Graham Chapman –φοιτητής ιατρικής- θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο θέατρο, ως μέλη της αναγνωρισμένης θεατρικής σχολής του Πανεπιστημίου, “Footlights”. Το ταλέντο τους μα και οι γνωριμίες τους με υψηλόβαθμα στελέχη της σχολής –όπως με τον David Frost τον οποίο θα ξανασυναντήσουμε στη συνέχεια- θα τους οδηγήσει στην ενασχόλησή τους με εξέχουσες παραστάσεις, ενώ το έργο <i>A Clump of Plinths</i> που συγγράφουν θα δεχτεί προτάσεις παρουσίασης από ιδιωτικά θέατρα της Αγγλίας, της Νέας Ζηλανδίας και των ΗΠΑ. Ωστόσο ο Chapman, ο οποίος εργαζόταν κατά την ολοκλήρωση των σπουδών του σε νοσοκομείο του Λονδίνου, είναι αναποφάσιστος ανάμεσα στην ιατρική και την υποκριτική. Στην τελική του επιλογή, σημαντικό ρόλο θα παίξει το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο της Αγγλίας εκείνης της εποχής: Η ίδια η Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο, για να τον πείσει να περιοδεύσει με την ομάδα των Footlights! Ο Chapman δεν θα ξανασχοληθεί με την επιστήμη του. Παρ` όλ` αυτά, μια αμέτρητη σειρά από σκετς του <i>Flying Circus</i> όπου υποδύεται τον γιατρό, αποδεικνύει τα κατάλοιπα της παρατημένης επαγγελματικής του σταδιοδρομίας.<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/BQSbKBTuQBc&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/BQSbKBTuQBc&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkRItNSSZV2iIMH7BXOcbR7iZwgrxxkBOB6xzwIIx8NMcYwRhq3fDIfk_T6pfNiM3b-sMvrCmm2npv2K1lzD41ODDMPhT9JJz1tza-ur1uQ2lMtW8ltm8aW_Xmgfcgj8uvZbq9K-PXiBo/s1600/aa+fullmonty+03.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkRItNSSZV2iIMH7BXOcbR7iZwgrxxkBOB6xzwIIx8NMcYwRhq3fDIfk_T6pfNiM3b-sMvrCmm2npv2K1lzD41ODDMPhT9JJz1tza-ur1uQ2lMtW8ltm8aW_Xmgfcgj8uvZbq9K-PXiBo/s320/aa+fullmonty+03.png" /></a></div>Μετά την επιτυχημένη περιοδεία –που μετονομάστηκε σε Footlight Circus- σε Ν. Ζηλανδία και ΗΠΑ, ο Cleese αποφασίζει να μείνει στη Νέα Υόρκη όπου και κάνει εμφανίσεις τόσο στη σκηνή του Broadway, όσο και στο τηλεοπτικό show του <i>Ed Sullivan</i>. Κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφησης για ένα κωμικό σκετς, θα γνωρίσει τον Αμερικανό (ακόμη…) σκιτσογράφο του φοιτητικού περιοδικού Fang. Το όνομα αυτού, <i>Terry Gilliam</i>… Επιστρέφοντας στην Αγγλία, ο Cleese θα ξανασυνεργαστεί με τον Chapman, συμπρωταγωνιστώντας μαζί του στη σατιρική σειρά του ITV “<b><i>At Last the 1948 Show</i></b>”.<br />
<br />
Το έτερο δίδυμο των Monty Python, οι Terry Jones και Michael Palin, κάνει τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Φοιτητές Ιστορίας και οι δύο, ξεκινούν με τη συγγραφή σατιρικών κειμένων –όπως το αντικαπιταλιστικό <i>Hang Your Head Down and Die</i>- για να περάσουν στο σανίδι με προ-Παϊθονικά τρελά σκετς κατά τα οποία τρώνε ακόμη και απορρυπαντικά! “Η απόλυτα μαζοχιστική κωμωδία” θυμάται ο Palin. Το 1965 μεταπηδούν στην τηλεόραση συγγράφοντας και πρωταγωνιστώντας στο “<b><i>The Love Show</i></b>” που ήταν και η πρώτη τους σημαντική επιτυχία, ενώ υπογράφουν και τα σενάρια του “<i><b>Late Line-Up</b></i>”.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirY1wxDR2VyPdgGoN1QWP2VJLiiLyDXvO1bs_egElBFzBbejPKW1xTOuHyLun_Mb4awbwQOJkhD24ERU2fYuM7MvLJ5zEhIYfKX998eJhuPAZGLwK8qGDeWDqbVgLm9NccCw0lRSI6bn8/s1600/aa+fullmonty+04.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirY1wxDR2VyPdgGoN1QWP2VJLiiLyDXvO1bs_egElBFzBbejPKW1xTOuHyLun_Mb4awbwQOJkhD24ERU2fYuM7MvLJ5zEhIYfKX998eJhuPAZGLwK8qGDeWDqbVgLm9NccCw0lRSI6bn8/s320/aa+fullmonty+04.png" width="216" /></a></div>Η πορεία των δύο ντουέτων κινεί το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού αστέρα David Frost που αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τις ικανότητές τους για το νέο του show “<i><b>The Frost Report</b></i>” (φωτο). Στην παρέα τους προστίθεται και ο Eric Idle, διευθυντής της θεατρικής σχολής Footlights του πανεπιστημίου του Cambridge και πρώην «προϊστάμενος» των Cleese και Chapman. Η καριέρα των μετέπειτα μελών των Monty Python απογειώνεται: Jones και Palin καταπιάνονται με παιδικά προγράμματα, ώσπου καταφθάνει από την Αμερική και ο –αιώνια τυχοδιώκτης- τελευταίος κρίκος της εξάδας: Ο Terry Gilliam συστήνεται από τον παλιό του φίλο John Cleese στην υπόλοιπη τρελοπαρέα, αναλαμβάνοντας το σκιτσάρισμα των πρώτων Παϊθονικών του σχεδίων –μια αλλοπρόσαλλη μίξη κόμικς και φωτογραφιών- στο πρώτο τους κοινό project: Το “<b><i>Do Not Adjust Your Set</i></b>” της συγγραφικής δυάδας Idle / Gilliam και με πρωταγωνιστές τους Idle, Palin και Jones γίνεται μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία παρά την απογευματινή ώρα προβολής του, με διάρκεια ζωής 3 χρόνων (1967-1969). Την ίδια περίοδο, ο Cleese ασχολείται με τη διάσημη ραδιοφωνική εκπομπή <i>I`m sorry, I`ll read that again</i>, αποτρέποντας την πρώτη ολομελή σύμπραξή τους. Η τελευταία συνεργασία της προ-Παϊθονικής περιόδου χρεώνεται στους Jones και Palin, που το 1969 γράφουν το σενάριο για την τηλεοπτική σειρά “<i><b>The Complete and Utter History of Britain</b></i>”.<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/1mYY1QGK0jQ&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/1mYY1QGK0jQ&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
Στις 23 Μαΐου του 1969 μετά από προτροπές του παραγωγού Barry Took, το BBC υπογράφει συμβόλαιο στην ομάδα των έξι για 13 επεισόδια, και 4 μήνες αργότερα (5 Οκτωβρίου) ανοίγει το τηλεοπτικό κεφάλαιο των Monty Python…<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7d8OxWVG2UjOfTJoHvPiAo2Zt0M3RbN_puexYhXL1f7WvDEFMdpFLze_GSFtBWMaJ2LENow0-MEKls72PveBG10VIg4a2aJRcijncUYciak-RJvBri-9Xs3aQDCgvnaAnQkI39hbonN4/s1600/aa+fullmonty+05.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="166" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7d8OxWVG2UjOfTJoHvPiAo2Zt0M3RbN_puexYhXL1f7WvDEFMdpFLze_GSFtBWMaJ2LENow0-MEKls72PveBG10VIg4a2aJRcijncUYciak-RJvBri-9Xs3aQDCgvnaAnQkI39hbonN4/s400/aa+fullmonty+05.png" width="400" /></a></div><br />
Μεταξύ των ονομάτων που απορρίφθηκαν για τη νέα σειρά, υπήρχαν τα "Owl -Stretching Time" (Ώρα για Τέντωμα Κουκουβαγιών), "Sex and Violence" (Σεξ και Βία), "A Horse, a Bucket and a Spoon" (Ένα άλογο, ένας κουβάς και ένα κουτάλι), “Bun, Whackett, Buzzard, Stubble and Boot” (Κουλούρι, Μπαρούφα, Καρακάξα, Καλαμιά και Μπότα). Ένας κατάλογος από τρελούς τίτλους, προορισμένοι να υποδείξουν το αλλόκοτο του περιεχομένου τους – οι δύο πρώτοι χρησιμοποιήθηκαν μάλιστα ως υπότιτλοι σε δύο από τα επεισόδια του πρώτου κύκλου. Οι επικεφαλείς του BBC επέμεναν πως έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται η λέξη «Τσίρκο», ένας χαρακτηρισμός που τους είχε αποδοθεί από τους εργαζόμενους του σταθμού μιας και τα νέα αποκτήματα περιπλανώνταν στους διαδρόμους και τις αίθουσες των μοντάζ σαν τσίρκο. Εν συνεχεία προστέθηκε ο προσδιορισμός «Ιπτάμενο» ώστε να αποκλίνει από την έννοια ενός πραγματικού τσίρκου, δίνοντας μια περισσότερο «πολεμική» χροιά – μιας και <i><b>Flying Circus</b></i> ονομαζόταν μία από τις ιπτάμενες μοίρες της RAF στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Τέλος, το <i><b>Monty Python</b></i>, θυμίζοντας κάτι μεταξύ άθλιου θεατρικού ατζέντη και του φιδιού-σφιγκτήρα, αφενός ολοκλήρωσε την αναζήτηση τίτλου για την τηλεοπτική σειρά, αφετέρου βάπτισε την τρελή εξάδα για την μετέπειτα μακρόχρονη συνεργασία της.<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/49c-_YOkmMU&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/49c-_YOkmMU&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUG61RWFZtXCRjJCd7GVVj8QW00R4Tasg0IGIoZTfCNs3yD4DfwunWQnNAHpAqlrilNRVu32qL4gyurf3mD2-pI9aPh_bFgjbl7eRxNtoVE7gZ2-xYYLLd8qBaLGzJVoRL2c3IX6BurSk/s1600/aa+fullmonty+06.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUG61RWFZtXCRjJCd7GVVj8QW00R4Tasg0IGIoZTfCNs3yD4DfwunWQnNAHpAqlrilNRVu32qL4gyurf3mD2-pI9aPh_bFgjbl7eRxNtoVE7gZ2-xYYLLd8qBaLGzJVoRL2c3IX6BurSk/s320/aa+fullmonty+06.png" /></a></div>Η βασική ιδέα για τα ημίωρα σπονδυλωτά επεισόδια των ανεξάρτητων σκετς που συνδέονταν μεταξ τους είτε με τη βοήθεια των αλλοπρόσαλλων κόμικ σκίτσων του Gilliam, είτε απλούστερα με τη φράση “<i>And now for something completely different</i>” –που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι εκφωνητές τόσο της TV όσο και του ραδιοφώνου του BBC-, ήταν η κατάργηση των punchlines, της τελευταίας δηλαδή ατάκας που χρησιμοποιείται για να εκβιάσει το γέλιο. Ακολουθώντας μια εντελώς αντισυμβατική φόρμα, οι Python απέκλεισαν και την άμεση σάτιρα σε πολιτικά πρόσωπα –ιδιαίτερα δημοφιλές θέμα στις κωμικές εκπομπές της εποχής. «Δεν ήμασταν σατιρικοί επειδή δεν ήταν κάτι που μας ενδιέφερε» θυμάται ο Terry Jones. «Το δικό μας ήταν ένα είδος αφηρημένου χιούμορ, βασικά θέλαμε απλά να κάνουμε ανοησίες. Η σάτιρα που χρησιμοποιούσαμε, ήταν μια περισσότερο γενικευμένη σάτιρα.»<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_guKhYVr5vA&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/_guKhYVr5vA&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYLulDi0IJKEnbfKzGU2AGUzOJW0ycEwbk2x7cUnFS7vGgntxyIP3b1fyXwspcuA-pOBE4x_C-ow5zRn81VbJxX2l08nfGP7k1CoQSyuptLYnF1-G315Qs1BWry4z1t6BuacsKxUxhAEI/s1600/aa+fullmonty+07.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYLulDi0IJKEnbfKzGU2AGUzOJW0ycEwbk2x7cUnFS7vGgntxyIP3b1fyXwspcuA-pOBE4x_C-ow5zRn81VbJxX2l08nfGP7k1CoQSyuptLYnF1-G315Qs1BWry4z1t6BuacsKxUxhAEI/s320/aa+fullmonty+07.png" /></a></div>Για την ακρίβεια, το Ιπτάμενο Τσίρκο ήταν ένα νεόκτιστο είδος κωμωδίας. Επεκτεινόταν από την απόλυτη παράνοια -συχνά κακόγουστη μα απόλυτα σουρεαλιστική- ως το συγκαλυμμένο εγκεφαλικό χιούμορ. Γρήγοροι ρυθμοί, διάλογοι μεθυστικοί -και μεθυσμένοι-, σκετς ιδιότροπα, ανόητα, τρελά, slapstick και απρόσμενα, εμβαπτισμένα σε μια αμιγώς Αγγλική νοοτροπία του αστείου, και οι Pythons κατακτούν σε χρόνο ρεκόρ την κορυφή του Βρετανικού τηλεβαρόμετρου. Το δεύτερο επεισόδιο χτυπάει τρελά νούμερα –αποτελεί ένα από τα καλύτερα επεισόδια όλης της σειράς-, ενώ χρόνο με το χρόνο τα μέλη της ομάδας αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη συνοχή: «Οι Python ήταν ο μοναδικός οργασμός έξι συγγραφέων-ηθοποιών», σύμφωνα με τον Eric Idle. «Οτιδήποτε μας έκανε να γελάμε, το χρησιμοποιούσαμε». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο ίδιος ο Idle ήταν το μόνο μέλος της σειράς που έγραφε σενάρια μόνος του, κάτι που οδηγούσε σε πολλές απορρίψεις του υλικού του από τους υπολοίπους. Γεγονός ωστόσο παρέμενε, πως οι ιδέες που τελικά έβγαιναν στο γυαλί στερούνταν –στην συντριπτική τους πλειοψηφία- οποιασδήποτε λογικής, οδηγώντας σε απίστευτες εικονικές καταγραφές, με το κοινό απόλυτα απροετοίμαστο γι αυτό που επρόκειτο να αντικρίσει: Αστυνομικοί ντυμένοι μπαλαρίνες, συμμορίες από γριές, οδικά σήματα που κυνηγούν περαστικούς (φωτο), υποτιτλισμοί ξενόγλωσσων επικαίρων με ομοφυλοφιλικές προεκτάσεις, πιγκουΐνοι που εκρήγνυνται… Κάθε ιδέα επεκτείνεται στο έπακρο, μέχρι το εντελώς σουρεαλιστικό τελείωμα -με βάρη 16 τόνων να καταπλακώνουν τους ήρωες, μια εντελώς άσχετη ατάκα να συμφιλιώνει τους κεντρικούς ρόλους, ένα σκίτσο του Gilliam να τους τρώει ζωντανούς.<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dB-1d9fM3OU&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/dB-1d9fM3OU&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
Δεν διστάζουν να σατιρίσουν το ίδιο το BBC…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s1600/aa+fullmonty+hand.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s320/aa+fullmonty+hand.png" /></a></div><b>Εκφωνητής</b>: «Λοιπόν, είναι 9 και 5 και περίπου 9 και 6. Στο BBC 2 αυτή τη στιγμή, θα είναι σε λίγο 9 και εξίμισι. Αργότερα το απόγευμα, θα είναι 10 η ώρα και στις 10 και μισή θα συνδεθούμε με το BBC 2 για να προλάβουμε τις 10:33, αλλά μην ξεχνάτε πως αύριο θα συνδεθούμε στις 9:20. Για όσους έχασαν το πρόγραμμα των 8:45 της Παρασκευής θα έχουν τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουν αυτή την Παρασκευή ένα τέταρτο μετά τις 9. Και τώρα, ας τσεκάρουμε την ώρα. Μένουν ακόμη εξίμισι λεπτά για εκείνο το μεγάλο πράσινο πράγμα».<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/q5gtyalGB90&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/q5gtyalGB90&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
…να αφήσουν σεξουαλικά υπονοούμενα…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s1600/aa+fullmonty+hand.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s320/aa+fullmonty+hand.png" /></a></div><b>Εκφωνητής</b>: «Και τώρα τα νέα του χρηματιστηρίου από την Exchange Telegraph.»<br />
<b>Ρεπόρτερ</b>: «Οι συναλλαγές ήταν άτακτες κατά την έναρξη της συνεδρίασης, με μερικές ζωηρές εταιρίες στο πάτωμα (σημ: στον πάτο). Το καουτσούκ (σημ: rubber σημαίνει και προφυλακτικό) σκλήρυνε, μα τα κορδόνια (σημ: string σημαίνει και… string) παρέμειναν ακλόνητα. Οι ρώγες ανήλθαν δραματικά κατά τη διάρκεια της μέρας, καθώς τα δόντια έσφιγγαν και τα οπίσθια παρέμεναν στητά.»<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/G6D1YI-41ao&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/G6D1YI-41ao&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
...να σφαλιαρωθούν με ψάρια...<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/IhJQp-q1Y1s&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/IhJQp-q1Y1s&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
...να μας δώσουν ένα ποδοσφαιρικό τρόπαιο πριν από τον Ότο Ρεχάγκελ...<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/yiZt79UKUFQ&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/yiZt79UKUFQ&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
…να γελοιοποιήσουν τη Γερμανική γλώσσα…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s1600/aa+fullmonty+hand.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s320/aa+fullmonty+hand.png" /></a></div><b>Ιστορικός</b>: «Γιατί η κοινωνία ποτέ δε θυμάται τον Johann Gambolputty de von Ausfern - schplenden - schlitter - crasscrenbon -fried - digger - dangle - dungle - burstein - von - knacker - thrasher - apple - banger - horowitz - ticolensic - grander - knotty -spelltinkle - grandlich - grumblemeyer - spelterwasser - kürstlich - himbleeisen - bahnwagen - gutenabend - bitte - eine - nürnburger - bratwurstle - gefüllt - mit - zweimalige - luder - hunds - schnellaber - shönendank (καλησπέρα - παρακαλώ - ένα - λουκάνικο - Νυρεμβέργης - γεμισμένο - με - διπλή - στρώση - ψόφιου - σκύλου - και - γρήγορα - ευχαριστώ - πολύ) - kalbsfleisch - mittler - raucher von Hautkopft από το Ulm;»<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/yYMRjnM6j6w&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/yYMRjnM6j6w&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
…να κάνουν τρέλες…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s1600/aa+fullmonty+hand.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s320/aa+fullmonty+hand.png" /></a></div><b>Αφηγητής</b>: «Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, και ο κύριος και η κυρία Εγκεφαλοδείγμα (Brainsample) ήταν ένα απόλυτα συνηθισμένο ζευγάρι με μια απόλυτα συνηθισμένη ζωή. Από τους ανθρώπους εκείνους στους οποίους δεν συμβαίνει ποτέ τίποτε το εξαιρετικό, και όχι από τους ανθρώπους εκείνους που γίνονται το επίκεντρο μιας από τις πιο συνταρακτικές στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας… Γι αυτό ας τους ξεχάσουμε και ας ακολουθήσουμε τη μοίρα αυτού εδώ του ανθρώπου…»<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/M68GeL8PafE&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/M68GeL8PafE&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
...ή απλά να πουν κανένα αστείο.<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/kfyHUrL2O6g&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/kfyHUrL2O6g&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
Κάθε περιγραφή ωχριά, έτσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρουσιάσουμε έναν διάλογο από το πρώτο επεισόδιο του Flying Circus –με τίτλο Ιπτάμενα Πρόβατα-:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s1600/aa+fullmonty+hand.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s320/aa+fullmonty+hand.png" /></a></div><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU0UrsWvcKGNKmwQvX-tq12q7kclZRjIr1clGv9pff_59eb0HrDppqyJmh-8QTSitiY3IiHpznwe4Vxbk3LguqsZTq4Uj1LaxQsXvCiv878BQJJ7zhOrRrrFK9YhgS8M_dVCG0ihAs3gg/s1600/aa+fullmonty+08+sheep.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU0UrsWvcKGNKmwQvX-tq12q7kclZRjIr1clGv9pff_59eb0HrDppqyJmh-8QTSitiY3IiHpznwe4Vxbk3LguqsZTq4Uj1LaxQsXvCiv878BQJJ7zhOrRrrFK9YhgS8M_dVCG0ihAs3gg/s320/aa+fullmonty+08+sheep.png" /></a>Τουρίστας</b>: Είστε σε διακοπές;<br />
<b>Βοσκός</b>: Όχι, εδώ μένω.<br />
<b>Τουρίστας</b>: Τι καλό για σας… Εμμμμ… αυτά είναι πρόβατα, σωστά;<br />
<b>Βοσκός</b>: Αμέ.<br />
<b>Τουρίστας</b>: Έτσι νόμισα κι εγώ. Μόνο που, τι κάνουν επάνω στα δέντρα;<br />
<Βλέπουμε τους Python ντυμένους πρόβατα επάνω σε δέντρα><br />
<b>Βοσκός</b>: Μια άψογη ερώτηση, η οποία βασανίζει κι εμένα εδώ και εβδομάδες. Η εμπεριστατωμένη άποψή μου είναι ότι φωλιάζουν.<br />
<b>Τουρίστας</b>: Φωλιάζουν;;;<br />
<b>Βοσκός</b>: Ναι.<br />
<b>Τουρίστας</b>: Όπως τα πουλιά;;;<br />
<b>Βοσκός</b>: Ακριβώς! Πιστεύω ότι αυτά τα πρόβατα βρίσκονται υπό την ψευδαίσθηση πως είναι πουλιά. Παρακολουθήστε τη συμπεριφορά τους. Πάρτε για αρχή την τάση των προβάτων να χοροπηδούν στα πίσω πόδια. Τώρα προσέξτε τις προσπάθειές τους να πετάξουν από δέντρο σε δέντρο. Προσέξτε κιόλας ότι δεν πετούν ακριβώς μα πέφτουν κατακόρυφα.<br />
<Ακούγονται οι αντίστοιχοι ήχοι><br />
<b>Τουρίστας</b>: Ναι, αλλά γιατί πιστεύουν ότι είναι πουλιά;<br />
<b>Βοσκός</b>: Ακόμη μία άψογη ερώτηση. Ένα είναι σίγουρο: Το πρόβατο δεν είναι είδος του αέρα. Έχουν μεγάλες δυσκολίες στην απλή πράξη του κουρνιάσματος. Το πρόβλημα είναι, ότι τα πρόβατα είναι πολύ ξεροκέφαλα. Όταν βάζουν κάτι στο μυαλό τους, δεν μπορείς να τα μεταπείσεις.<br />
<b>Τουρίστας</b>: Μα, από πού τους ήρθε αυτή η ιδέα;<br />
<b>Βοσκός</b>: Από τον Χάρολντ. Είναι εκείνο το πρόβατο επάνω στη βελανιδιά. Είναι το πιο επικίνδυνο ζώο, ένα πανούργο πρόβατο. Αντιλήφθηκε ότι όλη η ζωή ενός προβάτου είναι να βοσκάει τριγύρω για μερικούς μήνες και μετά να σφάζεται. Και αυτή είναι μια άκρως καταθλιπτική προοπτική για ένα φιλόδοξο πρόβατο. Έτσι του ήρθε η ιδέα της απόδρασης.<br />
Τότε γιατί πολύ απλά δεν διώχνετε τον Χάρολντ;<br />
<b>Βοσκός</b>: Εξαιτίας των τεράστιας διαφημιστικής αξίας του, αν επιτύχει…<br />
<Ακολουθεί επιστημονική ανάλυση που εξηγεί την τελευταία ατάκα (φωτο)><br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9TeiSsJ3G_0&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/9TeiSsJ3G_0&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihgfVn2K0DN3ftjp5xQK4lJ5wlh11rpYL1c4WtV2BKD8-Yf43dKvnhtmcHmt2RmcfHrE-6qV86Il8bAVGmSklqsu4WmUOKaDnIczSAiqICJtUUCWmtdnE3y-m5i0Gyd0PetYw-AER2oPo/s1600/aa+fullmonty+09+silly.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihgfVn2K0DN3ftjp5xQK4lJ5wlh11rpYL1c4WtV2BKD8-Yf43dKvnhtmcHmt2RmcfHrE-6qV86Il8bAVGmSklqsu4WmUOKaDnIczSAiqICJtUUCWmtdnE3y-m5i0Gyd0PetYw-AER2oPo/s320/aa+fullmonty+09+silly.png" /></a></div>Η σειρά κινεί το ενδιαφέρον ξένων τηλεοπτικών δικτύων. Ποτέ πριν στην ιστορία της τηλεόρασης ή του κινηματογράφου, το Βρετανικό –συχνά αποκαλούμενο και φλεγματικό ή άνοστο- χιούμορ, δεν εκτιμήθηκε σε τέτοιο βαθμό από τόσο μεγάλη μερίδα μη Αγγλόφωνου κοινού –με την εξαίρεση ίσως του ούτως ή άλλως άφωνου Mister Bean. Στη Γερμανία το σόου προβάλλεται –σοφά- με υπότιτλους, γεγονός αδιανόητο και πρωτοφανές για το ολοκληρωτικά μεταγλωττισμένο τηλεοπτικό τοπίο της χώρας. Όταν το κανάλι PBS αγοράζει τα δικαιώματα προβολής της σειράς στις ΗΠΑ, όλοι μιλούν για μια προδιαγεγραμμένη αποτυχία: Το Αμερικάνικο κοινό –εμποτισμένο με τη νοοτροπία της sitcom κωμωδίας- δεν επρόκειτο ποτέ να εκτιμήσει ένα τόσο έντονα «Αγγλικό» χιούμορ. Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε, και το PBS ποτέ δεν ξαναείδε τα νούμερα που έκανε στις αρχές του `70 προβάλλοντας το σόου…<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibA1eSQQj0R8kMio3iFbBBBxHuckql-Zad2vJJsX5kJkLH0FrDOxCvl64m_RQLa-szo8c_bvLBxXFCytU5JwBeIYhxIoOPK3-xEFA8WmFgpayrY-4STj1Q6QsRjcdAP3GTCTykVkb_3fM/s1600/aa+fullmonty+10+black.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibA1eSQQj0R8kMio3iFbBBBxHuckql-Zad2vJJsX5kJkLH0FrDOxCvl64m_RQLa-szo8c_bvLBxXFCytU5JwBeIYhxIoOPK3-xEFA8WmFgpayrY-4STj1Q6QsRjcdAP3GTCTykVkb_3fM/s320/aa+fullmonty+10+black.png" /></a></div>Εξαίσια σκετς –αναφέρουμε τα γνωστότερα “<i>Κατάστημα Τυριού</i>”, “<i>Αγοράζοντας ένα Μυρμήγκι</i>”, “<i>Dennis Moore</i>”, “<i>To σκετς του Oscar Wilde</i>”, “<i>Νεκρός</i> <i>Παπαγάλος</i>”, “<i>Το παραμύθι του Στρατού</i>”, “<i>Κλινική Τσακωμών</i>”, “<i>Τηλεπαιχνίδι Εκβιασμός</i>” (φωτο), “<i>O άντρας με τα 3 κωλομέρια</i>”, …τελειωμό δεν έχουν…- αυξάνουν ταχύτατα την απήχηση των Python στο κοινό. Με τους ίδιους ρυθμούς ωστόσο πληθαίνουν και οι επιστολές διαμαρτυρίας στα γραφεία του BBC. Η αρχικά ανέγγιχτη από λογοκρισία σειρά, αρχίζει να προβληματίζει τους υπεύθυνους. «Στο τέλος της πρώτης περιόδου είχαμε το σκετς “τρώγοντας τη μαμά”», θυμάται ο Jones. «Τη δεύτερη περίοδο το BBC επέμενε να βλέπει τα σκετς πριν βγουν στον αέρα. Την τρίτη, ήθελαν να διαβάζουν τα σενάρια πριν καν γυριστούν…» Σε ένα από τα επεισόδια, οι υπεύθυνοι ανάγκασαν τους Python να αφαιρέσουν τη λέξη “αυνανισμός” από ένα σκετς, κατά το οποίο παίκτης τηλεπαιχνιδιού ανέφερε πως τα χόμπι του ήταν «στραγγαλισμός ζώων, γκολφ και αυνανισμός». Κατά τη διάρκεια των συσκέψεων, ο Eric Idle ρώτησε τον υπεύθυνο προγράμματος: «Όλοι αυνανίζονται, εσείς δεν αυνανίζεστε κύριε;» Δεν έλαβε καμία απάντηση… Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, η σειρά υπέφερε εξαιτίας των επιτροπών λογοκρισίας. Τα νέα δεδομένα ανάγκασαν τους Python να αυτολογοκρίνουν το υλικό τους. «Υπήρχε ένα κόμικ που θάψαμε, επειδή σκεφτήκαμε πως θα ήταν υπερβολικό» λέει ο Jones. «Απομακρυνόταν από τον σταυρωμένο Ιησού και κατέληγε σε έναν εργάτη τηλεφωνικών γραμμών. Δεν ήταν σταυρός, ήταν στύλος του –αντίστοιχου- ΟΤΕ!»… Πού να ήξεραν, πως τολμώντας τη δεύτερη φορά με το θέμα του Εσταυρωμένου, θα γνώριζαν την μεγαλύτερη απήχηση της καριέρας τους…<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/teMlv3ripSM&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/teMlv3ripSM&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object> <br />
<br />
Για περισσότερες πληροφορίες, απευθυνθείτε στο Υπουργείο Χαζού Βαδίσματος.<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9ZlBUglE6Hc&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/9ZlBUglE6Hc&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s1600/aa+fullmonty+hand.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s320/aa+fullmonty+hand.png" /></a></div> Και τώρα, δέκα δευτερόλεπτα για σεξ.<br />
[…]<br />
Εντάξει, μπορείτε να σταματήσετε.<br />
<br />
Το 1973 ο John Cleese αποφασίζει να εγκαταλείψει τους Python για να ασχοληθεί με διαφορετικά projects. Το BBC του ανανεώνει το συμβόλαιο προτείνοντάς του να κάνει μια δική του σειρά, η οποία δεν αργεί να βγει στον αέρα με τίτλο <i><b>Fawlty Towers</b></i>. Τα εναπομείναντα μέλη των Monty Pythons αποφασίζουν να συνεχίσουν, εκμεταλλευόμενα μάλιστα μια επιστολή μίσους ενός τηλεθεατή απέναντι στον Cleese: Εκδίδουν μια ανακοίνωση στον τύπο, μέσω της οποίας διαδίδουν ότι ο John Cleese έχει δολοφονηθεί… Παρ` όλ` αυτά ο τέταρτος κύκλος της σειράς δεν μπόρεσε να αγγίξει το μεγαλείο των προγενέστερών του, γεγονός που είχε ως επακόλουθο τη διακοπή του μετά από 6 μόλις επεισόδια. Τα μέλη των Python ακολούθησαν το καθένα τη δική του σταδιοδρομία σε κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο, ωστόσο διατήρησαν το μύθο ζωντανό με τρεις ακόμη συμπράξεις: Τους Ιπποτες της ελεεινης Τραπεζης (<i>Monty Python and The Holy Grail</i>, 1975), το Ενας Προφητης μα τι Προφητης (<i>Monty Python`s Life of Brian</i>, 1979) και το Νόημα της Ζωής (<i>Monty Python`s The Meaning of Life</i>, 1985).<br />
<br />
Στην κινηματογραφική πορεία των Monty Python –στην οποία συμπεριλαμβάνονται ακόμη κάποιες live εμφανίσεις καθώς και το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο ως Αδελφάτο των Τρελών Ποιητών- θα αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας. Ως τότε, μάθετε καλά όσα προαναφέρθηκαν, γιατί θα σας εξετάσω. Καλά, μην περιμένετε και την Ιερά Εξέταση...<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/gldlyTjXk9A&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/gldlyTjXk9A&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s1600/aa+fullmonty+hand.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGgFGhZbKl7dADFiQXg9iXmwfKnwJvQnKKpEfp71LRHYUDtydM3qOtAGPN2ng7tZF7d3mrEsliPArhbEILC0Apokq0tFIpKWTb-knLys5TxXPn-iPagtsIsdiFNxoVknEn23wajn428GQ/s320/aa+fullmonty+hand.png" /></a></div><b>Ανακοίνωση</b>: “Το BBC θα ήθελε να ζητήσει συγγνώμη για ό,τι προηγήθηκε. Ήταν αηδιαστικό και άθλιο και παρακαλούμε να μην μπείτε στον κόπο να τηλεφωνήσετε επειδή γνωρίζουμε ότι ήταν πολύ κακόγουστο, αλλά δεν το εννοούσαν και όλοι τους προέρχονται από κατεστραμμένες οικογένειες και έχουν πολύ θλιβερή προσωπική ζωή – ιδίως ο Eric. Τέλος πάντων, είναι όλοι τους πολύ καλά παιδιά κατά βάθος και παρακαλούμε να μη στείλετε ούτε επιστολές μιας και το BBC περνά μια δύσκολη φάση με το κύριο κανάλι που πεθαίνει και το BBC 2 που βγαίνει ραντεβού με άντρες…”<br />
<br />
Συνεχίζεται... <a href="http://off-shade.blogspot.com/2010/08/full-monty-2-monty-python.html">ΕΔΩ</a>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-9062788762843661052010-04-08T17:23:00.000+01:002010-04-09T17:27:38.935+01:00Ακαταμάχητη Αφροδίτη (Mighty Aphrodite, 1995)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU5cAP0zPU2UKkH6Au2lwSd84uZZ_KTZ3mfrJvrRNy448Ic0cJu32iOnHd4rKdqB8xT2zT4qe_y7BxxXVQfHvuL3Td0cWJ6PdiN4PIjtVYo4cznU6ifMgGPKRXJBP4PvGIomnsJjPuB0w/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU5cAP0zPU2UKkH6Au2lwSd84uZZ_KTZ3mfrJvrRNy448Ic0cJu32iOnHd4rKdqB8xT2zT4qe_y7BxxXVQfHvuL3Td0cWJ6PdiN4PIjtVYo4cznU6ifMgGPKRXJBP4PvGIomnsJjPuB0w/s200/aa+01.jpg" width="135" /></a></div>Δεν αστειεύεται. Ακαταμάχητη…<br />
<b>-MIGHTY MINNIE: </b>Έχοντας εγκαταλείψει το έντονο στοχαστικό υπόβαθρο από την περίοδο του ειρωνικά καυστικού <i><b>Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ</b></i> του 1994, ο <i>Woody Allen</i> αφιερώνει το συγγραφικό του ταλέντο στη γνήσια κωμωδία, συρράπτοντας ουσιαστικά όλα τα κομμάτια της πλοκής επάνω στις προσωπικές –και γνώριμες- υπαρξιακές του ανησυχίες. Με φωτεινότερες αναλαμπές της τελευταίας δημιουργικής του περιόδου τα <i><b>Ακαταμάχητη Αφροδίτη</b></i> και <i><b>Διαλύοντας τον Χάρι</b></i>, ο Allen μοιάζει περισσότερο απασχολημένος με τη σεναριακή συνοχή και επιδραστικότητα από κάθε άλλη φορά, παρουσιάζοντας πραγματικά ενδιαφέρουσες ιδέες επάνω στις οποίες χτίζει τον σκελετό των δημιουργιών του: <br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1j6eBT7NBYaOg7iLH0G07_ClrCjmCHb9yGjm9msx76Y3e0KqOxElVmu58pasPj1JdCckUoXnbwG5ViKOMwUvsQPBEiwwSQ8OXPAIsKNe6BiLGjP8cz3RTeILhe95gq4krGhGhBObFjyw/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1j6eBT7NBYaOg7iLH0G07_ClrCjmCHb9yGjm9msx76Y3e0KqOxElVmu58pasPj1JdCckUoXnbwG5ViKOMwUvsQPBEiwwSQ8OXPAIsKNe6BiLGjP8cz3RTeILhe95gq4krGhGhBObFjyw/s320/aa+2.jpg" /></a></div>Η πλοκή έρχεται στο προσκήνιο παραμερίζοντας τους μονολόγους διαλογισμού που χαρακτήριζαν τη «νεανική» συγγραφική του εποχή, με τις φυσιολογικές Αλλενικές νευρώσεις να στολίζουν φευγαλέα τα καρέ, χωρίς ωστόσο να τα εμποτίζουν. Στην Ακαταμάχητη Αφροδίτη, η κωμική υπόσταση δομείται επάνω στην παράταιρη σχέση του αθλητικογράφου Lenny Weinrib (Woody Allen) και μιας πορνοστάρ (<i>Mira Sorvino</i>) που παραδόξως είναι και η μητέρα του υιοθετημένου του γιου. Διαθέτοντας τη φωνή της… Minnie Mouse και ένα στόμα - οχετό σεξουαλικών περιγραφών και αφελούς αναίδειας, ο ρόλος της πνευματικά ανεπαρκούς Linda Ash (ή… Judie Cum αν προτιμάτε) μονοπωλεί το φιλμικό ενδιαφέρον, υποχρεώνοντας τον θεατή μετά το πρωταρχικό σοκ σε ευλαβική σιωπή προς χάριν των απίστευτων μαργαριταριών που εκστομίζει. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj99q0AZvo3g0whNjGe6uGr38KruQ0F7POyImDwEiYAtur-V-uqTV_NdR7RleGe3aghPkceYI5OuiOzQN4BgvS_lW2sPjw3Tbsqn0YxIEBQiP2vDykYIKeRc74PChdwNzru5kN_Iyf1t4I/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj99q0AZvo3g0whNjGe6uGr38KruQ0F7POyImDwEiYAtur-V-uqTV_NdR7RleGe3aghPkceYI5OuiOzQN4BgvS_lW2sPjw3Tbsqn0YxIEBQiP2vDykYIKeRc74PChdwNzru5kN_Iyf1t4I/s320/aa+1.jpg" /></a></div><b>-PARENTAL ADVISORY:</b> Παραδόξως, η ταινία δεν πέρασε από κόφτη λογοκρισίας μα ούτε και παρασημοφορήθηκε με την ένδειξη του ακατάλληλου, παρά το ότι ακόμη και το Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου που καρπώθηκε η <i>Sorvino</i> ωχριά μπροστά σε ατάκες όπως <i>«ΟΚ, είχα έναν τύπο να με πηδά από πίσω και δύο τύπους ντυμένους μπάτσους μέσα στο στόμα μου, και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν “Μου αρέσει η ηθοποιία, θέλω να σπουδάσω”»</i>… Τραγική ειρωνεία για έναν σκηνοθέτη που προκαλεί πλήθη και κριτικούς επί σαράντα χρόνια με τα σενάριά του έχοντας αποσπάσει μόλις δύο αγαλματίδια (για τα <b><i>Νευρικός Εραστής</i></b> και <i><b>Η Χάνα και οι Αδελφές της</b></i>), να παρακολουθεί την αρπαγή της δόξας του από τη χυδαιότερη καρικατούρα που έχει γεννήσει ποτέ η φαντασία του. Άλλη μια απόδειξη ότι συχνά η ζωή συμπορεύεται πιασμένη από το χέρι με την τέχνη, μιας και τόσο το τραγικό όσο και το ειρωνικό διατηρούν πρωτεύοντα ρόλο στο φιλμ. Η αρχαιοελληνική χορωδία που όχι απλά ανοίγει τη σκηνή αλλά και της οποίας μέλη περιφέρονται στον μελλοντικό χρόνο δράσης ως ενσαρκωμένες φωνές της συνείδησης, είναι αυτή που ουσιαστικά διατηρεί το νοηματικό υπόβαθρο των επί οθόνης πεπραγμένων, επιφυλάσσοντας για τους ήρωες εκτός από επιρροές σύμφωνα με τις δομές του Αρχαίου Ελληνικού δράματος –μήνι, θεία δίκη, λύτρωση- και την καταλυτική παρέμβαση του από μηχανής θεού στο κλείσιμο της ιστορίας. Ένας στην κυριολεξία από μηχανής θεός, που τελικά θα διατηρήσει την κατάσταση σε εύθυμα επίπεδα, μιας και –ας μην ξεχνιόμαστε- πρόκειται για κωμωδία και μάλιστα από τις φωτεινότερες που έχει αποτυπώσει ποτέ ο Allen στο πανί. Μπορεί οι <i><b>Μικροαπατεώνες</b></i>, η <b><i>Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού</i></b> και το <i><b>Hollywood Ending</b></i> να αιωρούνται στα ίδια ανάλαφρα χνάρια που πρωτουιοθέτησε ο σκηνοθέτης με την <i><b>Ακαταμάχητη Αφροδίτη</b></i>, δεν μπόρεσαν ωστόσο να κλέψουν από τη λάμψη της ευφυΐας της μα ούτε και από τη γοητευτική αμαρτία των διαλόγων της. Και έτσι αυτή έμεινε το μοναδικό δείγμα από την πρόσφατη δημιουργική περίοδο του Allen που δικαιωματικά μπορεί να υπερηφανεύεται για την αλήθεια του τίτλου της: Ακαταμάχητη… <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoFgWLpA4QmMWEE0K-XnbMlgrl2RwaJJl0l_WG04CLkRmY5LnxJLuHYRkmpeabZoZ6MOb7dfP5x-dJcs543b8JnPKCj0eM4TF-NeTvU-90PgSqBqls7f862TxheUbs0Rm84EkD6tF-CuQ/s1600/aa+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoFgWLpA4QmMWEE0K-XnbMlgrl2RwaJJl0l_WG04CLkRmY5LnxJLuHYRkmpeabZoZ6MOb7dfP5x-dJcs543b8JnPKCj0eM4TF-NeTvU-90PgSqBqls7f862TxheUbs0Rm84EkD6tF-CuQ/s320/aa+3.jpg" /></a></div><b>-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: </b>Χορωδία (αναφερόμενη στον Οιδίποδα): «Να ένας άντρας που σκότωσε τον πατέρα του και πλάγιασε με τη μητέρα του» - Ιοκάστη (Ολυμπία Δουκάκη): «Δεν τολμώ να σας πω πως θα αποκαλούσαν το γιο μου στο Harlem…» <br />
<br />
<b>-2½ ΓΑΜΟΙ: </b><br />
<br />
1) O Allen σε τρελά συγγραφικά κέφια. «Ο Αχιλλέας είχε μόνο την Αχίλλειο πτέρνα, εγώ έχω ολόκληρο Αχίλλειο σώμα…» Κολασμένες ατάκες. <br />
<br />
2) Η Μίνι Μάους με τεράστια στήθη και πρωταγωνίστρια στις «Φιλήδονες Τρύπες»; Ευτυχώς ο Walt Disney αναπαύεται με ασφάλεια εν ειρήνη… <br />
<br />
+½) Η Helena Bonham Carter στον πιο εκνευριστικά ψυχρό και σπαστικό ρόλο της καριέρας της. Και με τον γλοιωδέστερο των παράνομων εραστών. Γιατί εξακολουθούμε και τη λατρεύουμε; Μυστήριο… <br />
<br />
<b>-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ: </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNODo8obsfX4_72DD8yxcp7bf3RFjzQg8nzFknIeYP67swf9xteW9NAN_6oIrmJIPaZlXQmnsvs-Qlc0UYzTjvFWKfX7cRWDVTyNvLf0RvrYD5qJeDrQ6CETn4qxgFUcZOAVTodGcNuxU/s1600/aa+5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNODo8obsfX4_72DD8yxcp7bf3RFjzQg8nzFknIeYP67swf9xteW9NAN_6oIrmJIPaZlXQmnsvs-Qlc0UYzTjvFWKfX7cRWDVTyNvLf0RvrYD5qJeDrQ6CETn4qxgFUcZOAVTodGcNuxU/s320/aa+5.jpg" /></a></div>1) Αν και μας λείπουν οι Εβραίοι, οι ψυχολόγοι, οι σκηνοθέτες, η θρησκεία. Αν δεν πρωταγωνιστούσε, θα μπερδευόμασταν… <br />
<br />
+½) Απαίσια εμπειρία: Να το παρακολουθείς στο σινεμά δίπλα σε μια οικογένεια με μικρό παιδί. Και να βλέπεις τον τρόμο στα μάτια τους. Διαβάστε και κανένα preview γαμώτο, μου χαλάσατε την προβολή… <br />
<br />
<b>Βαθμολογία: </b>(9/10)<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/NwmVRxRRByg&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/NwmVRxRRByg&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-41464858619699378692010-04-08T17:13:00.000+01:002010-04-09T17:14:41.269+01:00Mars Attacks! (1996)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Xki9l3TQOk2VGCthkzZLwEgqojAy-oawdoB_GMn57BdCShpHOdgvulez67k7CQNQv4FYMTH3-gxUqsrM1aC6fpmdmazKVs6Zt3eMSKpvjiOkEz_PW8y9ctN9G713cTnhE3U7jRhZDEY/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Xki9l3TQOk2VGCthkzZLwEgqojAy-oawdoB_GMn57BdCShpHOdgvulez67k7CQNQv4FYMTH3-gxUqsrM1aC6fpmdmazKVs6Zt3eMSKpvjiOkEz_PW8y9ctN9G713cTnhE3U7jRhZDEY/s200/aa+01.jpg" width="134" /></a></div>Ένας φόρος τιμής στις αγαπημένες του b-movies επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, μία σειρά καρτών για παιδιά με τίτλο Mars Attacks με θέμα την εισβολή Αρειανών στη Γη που κυκλοφόρησαν το 1962 και η νοσηρά διασκεδαστική επιθυμία του να διαβάλλει κάθε Αμερικάνικο σύμβολο καθώς και να ανατρέψει κάθε κινηματογραφικό κανόνα, οδήγησαν τον σκηνοθέτη-παιδί <i>Tim Burton</i> στη δημιουργία μιας b-μουβάτης κωμωδίας στην καρδιά των ‘90s. Με τις μνήμες της <i><b>Μέρας Ανεξαρτησίας</b></i> ακόμη νωπές, το <b><i>Mars Attacks!</i></b> μοιάζει με την ειρωνική αντεπίθεση κάθε σκεπτόμενου θεατή, με τη μορφή μιας παρωδίας των ηθών και της απολυταρχίας της λογικής. <br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIxkz3IiaEgRtTY4b8hierBM323ILpxL7DqGoMz8JqdXr3pr5GtR2rdktakk541vuBgAnTyRBJpbGbDxtYAtkSn4xK-6K7BBkkFqt3pedwRSjZ1zBTPkepEnNtgZ8BANNfmFJvduE7Y0Y/s1600/aa+2.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIxkz3IiaEgRtTY4b8hierBM323ILpxL7DqGoMz8JqdXr3pr5GtR2rdktakk541vuBgAnTyRBJpbGbDxtYAtkSn4xK-6K7BBkkFqt3pedwRSjZ1zBTPkepEnNtgZ8BANNfmFJvduE7Y0Y/s320/aa+2.jpeg" /></a></div>Ιδανικά και ιδεολογίες καταπατώνται βάναυσα (το περιστέρι φέρνει τον πόλεμο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ σκιαγραφείται με τα μελανότερα χρώματα, ο super-hero αμερικανός στρατιώτης είναι ο πρώτος που εξολοθρεύεται, ο Λευκός Οίκος βεβηλώνεται), δεδομένα ανατρέπονται (οι Αρειανοί δεν είναι αναγκαστικά ευφυή όντα, ο πιο παράφωνος τραγουδιστής μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα, η ατομική βόμβα μπορεί να εξουδετερωθεί με ένα απλό ρούφηγμα), ενώ ακόμη και η κινηματογραφική γραφή αιώνων διαστρεβλώνεται (με τους σταρ να μην βγάζουν το πρώτο μισό του φιλμ και σωτήρες να αναδεικνύονται ένας άγνωστος πιτσιρικάς με την πάσχουσα από γεροντική άνοια γιαγιά του). Ο <i>Tim Burton</i> κλείνει το μάτι με ένα βλέμμα γεμάτο ειρωνεία σε όλους τους πολεμοχαρείς και εθνικόφρονες κινηματογραφιστές της πεντάρας μα και της διαφημιστικής αβάντας δισεκατομμυρίων, κάνοντας τα γέλια και τα όλο νόημα μειδιάματα της δικής του εκδοχής να υπερνικήσουν τις γρήγορα εξατμιζόμενες φούσκες αδρεναλίνης κάθε τυχάρπαστου <i>Roland Emmerich</i>. Ο νοών νοείτω… <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO1N7YZNKr8lSJmDD_RQSZXCUFE_rK_VE0qIYWmDLD_348O3bX_eozWXBGwuyZlcNXBUfzh7SRkV80tXrLFz7E14cUvZlVSL1DgzX4k_8DJ4CfqN8sFTl0JBCExL6bNeUy2qOPFQmfEeY/s1600/aa+4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO1N7YZNKr8lSJmDD_RQSZXCUFE_rK_VE0qIYWmDLD_348O3bX_eozWXBGwuyZlcNXBUfzh7SRkV80tXrLFz7E14cUvZlVSL1DgzX4k_8DJ4CfqN8sFTl0JBCExL6bNeUy2qOPFQmfEeY/s320/aa+4.jpg" /></a></div><b>- ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ…</b> Στρατηγός Decker (Rod Steiger): «Φιλελεύθεροι! Διανοούμενοι! Ειρηνιστές! ΗΛΙΘΙΟΙ!» <br />
<br />
<b>- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… </b>μα περισσότερο τα πράσινα κεφάλια των Αρειανών καθώς εκρήγνυνται, ο εθνοσωτήρας Σλιμ Γουίτμαν, η απίθανη γιαγιά-ήρωας, η παρωδία εθνικοπατριωτικού λόγου λίγο πριν το τέλος, το πολυπληθές καστ (<i>Jack Nicholson, Glenn Close, Annette Bening, Pierce Brosnan, Danny DeVito, Sarah Jessica Parker, Michael J. Fox, Rod Steiger</i>) που αφανίζεται χωρίς αναστολές και η εκνευριστική διάλεκτος των εξωγήινων. Ακ! <br />
<br />
<b>- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… </b>επειδή δυστυχώς ένας Burton δεν φέρνει την άνοιξη. <br />
<br />
<b>- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ…</b> in your face Hollyjunk! >> (9/10)<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/oC5O9NFWZCs&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/oC5O9NFWZCs&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-47892256063115860952010-04-08T16:58:00.000+01:002010-04-10T13:03:14.470+01:00Κραυγή Αγωνίας (Scream, 1996)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPloMAC59Tq9XJEPtQc0bz2EqkVyusLoh-6FR9TGyHobXFOur9vahU4hy9ws0vLVl0SZCVq-3-RrgvLDZMXPkHBDbv1rRlo74obmtKiTje_Igz15n5zsY65_pGJS7lmSM4ubnpYi9Z_5A/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPloMAC59Tq9XJEPtQc0bz2EqkVyusLoh-6FR9TGyHobXFOur9vahU4hy9ws0vLVl0SZCVq-3-RrgvLDZMXPkHBDbv1rRlo74obmtKiTje_Igz15n5zsY65_pGJS7lmSM4ubnpYi9Z_5A/s200/aa+01.jpg" width="141" /></a></div>Δινοντας πνοη σε ενα αφανισμενο ειδος… <br />
<b>-FREDDY’S DEAD BABY… FREDDY’S DEAD: </b>Οταν το 1984 ο <i>Wes Craven</i> σκηνοθετουσε τον πρωτο <i><b>Εφιαλτη στο δρομο με τις λευκες</b></i> δεν μπορουσε ποτε να φανταστει οτι παρα την εντυπωσιακη για θριλερ συλληψη του και το προσφορο ρολο του <i>Freddy Kruger</i> για αναδειξη του ως cult φιγουρα του αποκοσμου, αυτη η ταινια θα αποτελουσε ακρογωνιαιο λιθο και σημειο αναφορας μιας γενιας που εν συνεχεια πλημμυριστηκε απο σωρεια κατευθειαν-σε-βιντεο παραγωγες ψευτοτρομου. Εικοσι περιπου χρονια μετα, η ιστορια επαναλαμβανει τον κυκλο της με τον Craven και παλι στο τιμονι της ανυψωσης του ειδους απο το τελμα των συνεχων επαναληψεων και της επιδεικτικης αδιαφοριας του κοινου. <br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ8jZUj8EcAK7yRzyB2bqIozYoZpPa6wgkyWAofXbKwhCu0enIRANuJVled-C9kgDSqB10c50PomtfwgMZDl8w7F_7n6dcuA6GuEG1K3Xbdkp06ivaW-36q9RR0KRmfRpVZQuuHb9mnng/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ8jZUj8EcAK7yRzyB2bqIozYoZpPa6wgkyWAofXbKwhCu0enIRANuJVled-C9kgDSqB10c50PomtfwgMZDl8w7F_7n6dcuA6GuEG1K3Xbdkp06ivaW-36q9RR0KRmfRpVZQuuHb9mnng/s320/aa+1.jpg" /></a></div>Ο τροπος, τουλαχιστον ευφυης: Δανειζομενος ολη την ιστορια των ταινιων τρομου, χτιζει επανω της –αλλοτε σαρκαζοντας και αλλοτε χρησιμοποιωντας τα παμπολλα κλισε με εμφανη και αυτοπαρωδικο τροπο- πλαθει μια απο τις πιο απολαυστικες, πρωτοτυπες και διασκεδαστικες ταινιες τρομου που εχουν γυριστει ποτε. Επιμενει δε να βασιζεται περισσοτερο στα κωμικα στοιχεια, παρα σε σκηνες βιας και αιματος που αν και ειναι εξαιρετικα λιγες για να ενθουσιασουν ενα horror maniac, ευεργετουν την ταινια με την απουσια τους επιδεικνυοντας ταυτοχρονα τη δυναμικη του σεναριου. Δια χειρος <i>Kevin</i> <i>Williamson</i>, η ιστορια βριθει απο σινεφιλικες αναφορες που ξετρελαινουν καθε φαν, παιρνει συνεχεις αναπαντεχες τροπες με τον θεατη να αναρωτιεται διαρκως για το δολοφονο –προσθετοντας μια Χιτσκοκικη διασταση στο ολο δημιουργημα- και ενα μνημειωδες τελειωμα, ορισμος του αν-μου-πεις-τη-λυση-τα-γκρεμιζεις-ολα. Λεπτο προς λεπτο ο θεατης καλειται να αναγνωρισει trivia στοιχεια, σε ενα θριλερ βγαλμενο απ’ τα θριλερ, αφιερωμενο στα θριλερ. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGnuf32XjjKGqxK1HO3ocQSLnYeK8HV-VBC5tgAxZ8M7qoYU826sGcNFseenU1xwjdtQsCP-uYeuCzu0EVQkoFFacRtQfSdUs29Y01MZbu69sPGzqca0DrJrFCPNsGeJDYTjXDaqpRvO0/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGnuf32XjjKGqxK1HO3ocQSLnYeK8HV-VBC5tgAxZ8M7qoYU826sGcNFseenU1xwjdtQsCP-uYeuCzu0EVQkoFFacRtQfSdUs29Y01MZbu69sPGzqca0DrJrFCPNsGeJDYTjXDaqpRvO0/s320/aa+2.jpg" /></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_F4cFyqaakczvbtd-vT_fdeAKZrI3vz8C7cNUcpdJ11d-Bv360NrwAII1q_jZigjfcL-HiK8xTmNDmMrOnARKU7fG0I-ZzMxaOPE_Qr34ehlhfWUG7H4JjnMsmJyhPbn3Q7t42VMPYxk/s1600/aa+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_F4cFyqaakczvbtd-vT_fdeAKZrI3vz8C7cNUcpdJ11d-Bv360NrwAII1q_jZigjfcL-HiK8xTmNDmMrOnARKU7fG0I-ZzMxaOPE_Qr34ehlhfWUG7H4JjnMsmJyhPbn3Q7t42VMPYxk/s320/aa+3.jpg" /></a><b>-O TEMPORA, O MORES: </b>Ο σκηνοθετης δεν παραλειπει να σαρκασει ακομα και τον ιδιο του τον εαυτο εκτος απο το ειδος που υπηρετει, με την κοφτερη ατακα <i>«Ο πρωτος Εφιαλτης ηταν ΟΚ, the rest sucked»</i>, ενω τοποθετει και τον εαυτο του με τα ρουχα του <i>Freddy Kruger</i> σε ενα cameo ως… καθαριστης… Οι αναφορες μοιαζουν να μην τελειωνουν ποτε, σε μια ταινια που ισορροπει μαεστρικα μεταξυ των κωμικων και των στοιχειων αγωνιας του. Αρπαζοντας απο το χερι την αφροκρεμα των νεαρων τηλεοπτικων σταρ –με την <i>Courteney Cox</i> να συνεχιζει το ρολο της στα <i><b>Φιλαρακια </b></i>ως νευρωτικη φιγουρα, την <i>Neve Campbell</i> να μετατρεπεται εν μια νυκτι σε κινηματογραφικη περσονα υψηλων βολτ, τους <i>Skeet Ulrich, Mathew Lillard και David Arquette</i> με σκοπιμως υπερτονισμενα ψυχογραφικα χαρακτηριστικα-, και προσθετοντας μια τζουρα κλασικουρας με την <i>Drew Barrymore</i> ως πρωτο θυμα, ο Craven δινει το φιλι της ζωης σε ενα ειδος που εμοιαζε ξεγραμμενο απο τον κινηματογραφικο χαρτη, μονο και μονο για να διαπιστωσουμε εξι χρονια μετα οτι παρουσιαζει ξανα τα πρωτα σημαδια καμψης και κουραστικης επαναληψης. Κατορθωνει να στιγματισει την δεκαετια με ενα φιλμ που δεν χανει απο την απολαυση της παρακολουθησης του ουτε με τη δεκατη φορα, συμπληρωθηκε με δυο ανισες συνεχειες (ακολουθωντας προφανως τους κανονες των ταινιων τρομου), και υπεδειξε ολους οσους θεωρουν τις ταινιες τρομου απλη υποθεση ως πρωταιτιους της πτωσης του ειδους, μην ξεχνωντας να στρεψει το δακτυλο ακομη και προς τον ιδιο το δημιουργο του. Ελπιζοντας ο κυριος Wes να επιασε το ιδιο του το μηνυμα, περιμενουμε το επομενο <i><b>Scream</b></i>, ποσο μαλλον το επομενο <i><b>People under the stairs</b></i>… <br />
<br />
<b>Βαθμολογία: </b> (8,5/10)<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/j8ACY_3QrLs&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/j8ACY_3QrLs&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="300"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-45200196103353074142010-04-08T16:47:00.000+01:002010-04-09T16:50:06.034+01:00Τρέξε Λόλα, τρέξε (Lola rennt, 1998)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUFxW1C68jsE4Rz4a6ATuu-_srwGhi9x16QxprikKGw6o671Imvdp2yYrJZOje2khJNnET_AzXCA57hWPIVSEJ9rTQVXzTPHmYMtOw8Z-2NStaSZyUKkw5QRc9zzImBYreDl0qlPnPgc8/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUFxW1C68jsE4Rz4a6ATuu-_srwGhi9x16QxprikKGw6o671Imvdp2yYrJZOje2khJNnET_AzXCA57hWPIVSEJ9rTQVXzTPHmYMtOw8Z-2NStaSZyUKkw5QRc9zzImBYreDl0qlPnPgc8/s200/aa+01.jpg" width="140" /></a></div>Παίζοντας τις προάλλες ένα ανόητο –μα διασκεδαστικό- σινεπαιχνίδι με μια φευγάτη παρέα εν ώρα φραπεδοκατάνυξης, αναζητούσαμε αντιστοιχίες μεταξύ αυτοκινήτων και κινηματογραφικών ταινιών. Η απόλυτη ομοφωνία σε πρώτη και τελευταία θέση. Και δεν είχαν άδικο: Αν Yugo με νοθευμένη βενζίνη κυκλοφορεί το Βλεμμα του Οδυσσεα, η ταινία του <i>Tom Tykwer</i> βάζει τη Λόλα της πίσω από το βολάν μιας Lamborghini με πειραγμένα φρένα. <br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho1VMWGjKxSWwIfswhPNXTbkS3C2RvizuAUM4xQv5iNgh1gpCpr9QsDGODOczTfjLOC_EDoD18skLKOM2d2-mwymLlmimPiwwCm6EDAZVOy4EiEwIMGS46Nrfq5LUfN-kI7owZhw_4G6c/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho1VMWGjKxSWwIfswhPNXTbkS3C2RvizuAUM4xQv5iNgh1gpCpr9QsDGODOczTfjLOC_EDoD18skLKOM2d2-mwymLlmimPiwwCm6EDAZVOy4EiEwIMGS46Nrfq5LUfN-kI7owZhw_4G6c/s320/aa+1.jpg" /></a></div>Στα πιο σπιντάτα 80 λεπτά φιλμικής διάρκειας που έχουν εκτροχιαστεί ποτέ στο πανί, η <i>Franka Potente</i> ξεποδαριάζεται στο τρέξιμο σε αναζήτηση 100 χιλιάδων μάρκων που θα σώσουν το τομάρι του αγοριού της (<i>Moritz Bleibtreu</i>) από τα χέρια του υποκόσμου. Και ο Tykwer δεν θα την αφήσει έρμαιο μιας στείρας απεικόνισης: Εξαντλώντας τη φαντασία στα άκρα, σκηνές καρτούν, flash forward στις ζωές τυχαίων περαστικών, κάμερες χειρός, εναέρια πλάνα, ταχύτατα traveling στους δρόμους του Βερολίνου εναλλάσσονται με δεξιοτεχνία υπό τους αγχωτικούς techno ήχους του soundtrack, σε ένα φιλμικό παιχνίδι που δεν γνωρίζει όρια: Στο μισάωρο τα πάντα έχουν τελειώσει, μα οι ανυπότακτοι κινηματογραφικοί κανόνες επιτρέπουν κάθε είδους εικονική μαγεία: Δανειζόμενος το τηλεκοντρόλ του <i>Michael Haneke</i> από τα <i><b>Παραξενα Παιχνιδια</b></i>, γυρίζει το χρόνο πίσω στην αρχή επιτρέποντας στην ηρωίδα του να καθυστερήσει μερικά δευτερόλεπτα. Και όλα αλλάζουν. Σε ένα παιχνίδι συσχετισμών ανάμεσα στο χρόνο και την επίδραση στο τυχαίο της ζωής, η πλοκή και τα δεδομένα αλλάζουν καθώς το υλικό σύμπαν διατηρείται αναλλοίωτο. Και ως θεατές ερχόμαστε ασυναίσθητα στη θέση της Λόλας, ανάμεσα σε απορίες που ξεκινούν με ένα «Τι θα γινόταν αν…» και έχουν κάτω από το φακό του μικροσκοπίου τους σημαντικές αποφάσεις και γεγονότα της δικής μας ζωής. Όλ’ αυτά όμως μετά την προβολή. Γιατί ως το τέλος της, οι φρενήρεις ρυθμοί και οι πρωτότυπες εμπνεύσεις παρασύρουν στον ίλιγγό τους κάθε νοητική διεργασία, πλάι πλάι με τη Λόλα που τρέχει… Και τρέχει… <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7D3_RgODgdzhnDcQDSes-ANCGtaTxQYUw3CMljHV60tO8eXauIE5XaIhs__ApEXkQEHa_Zi4uuOFencDD4mvWhEYvZF_ruCntaSmQwbfYHUOhHwK6gt1HrFEjUR7yEerJQUo91i3WPy0/s1600/aa+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7D3_RgODgdzhnDcQDSes-ANCGtaTxQYUw3CMljHV60tO8eXauIE5XaIhs__ApEXkQEHa_Zi4uuOFencDD4mvWhEYvZF_ruCntaSmQwbfYHUOhHwK6gt1HrFEjUR7yEerJQUo91i3WPy0/s320/aa+3.jpg" /></a></div><b>- ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ…</b> Κύριος Schuster (Armin Rhode): «Η μπάλα ποδοσφαίρου είναι στρογγυλή. Το παιχνίδι διαρκεί 90 λεπτά. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς υποθετικά. Φύγαμε!» <br />
<br />
<b>- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… </b>μα περισσότερο τα μικρά φιλμάκια με τις ζωές των τυχαίων περαστικών που μεταβάλλονται καθώς αλλάζουν οι ιστορίες, η ψυχεδελική κινηματογράφηση του Tykwer, η hype αίσθηση που προκαλεί ο ανεξέλεγκτος ρυθμός και το παιχνίδι εντοπισμού των λεπτομερειών από ιστορία σε ιστορία. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL57jyapFFIQqNFX9KU5-743zVkmkrTz9PMR5N61Xpe110NF8D8cggozR2t_aPLi-BT_5lFFf7dMUt_q5gHMah_tMeCI06STFnASrzAx8CSBc1fPqjLnsAUaHcmcOx9vIp5ceiN8HNZHs/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL57jyapFFIQqNFX9KU5-743zVkmkrTz9PMR5N61Xpe110NF8D8cggozR2t_aPLi-BT_5lFFf7dMUt_q5gHMah_tMeCI06STFnASrzAx8CSBc1fPqjLnsAUaHcmcOx9vIp5ceiN8HNZHs/s320/aa+2.jpg" /></a></div><b>- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ…</b> λόγω της μικρής διάρκειας που εξαιτίας της ταχύτητας της ταινίας μοιάζει να είναι λιγότερη από ώρα. <br />
<br />
<b>- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ…</b> η απόλυτη techno –σε ρυθμούς- κινηματογραφική εμπειρία >> (9/10)<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ta1Sn6MtC9w&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ta1Sn6MtC9w&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-38822938974331632642010-04-08T16:17:00.003+01:002010-04-09T16:23:27.890+01:00Αφήνοντας το Λας Βέγκας (Leaving Las Vegas, 1995)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdrd2YAe19f-NS9DRRtCxTHiaiowyYafkYTGHrEtCGWfLXVRQiyS8FEWlG6F0KnrZuzlbOemBmqYutv1SS2bOXynVv10852kIruNbUGgznH-IUgJOXKMbyvIborfpY3bvmCICg0U7j980/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdrd2YAe19f-NS9DRRtCxTHiaiowyYafkYTGHrEtCGWfLXVRQiyS8FEWlG6F0KnrZuzlbOemBmqYutv1SS2bOXynVv10852kIruNbUGgznH-IUgJOXKMbyvIborfpY3bvmCICg0U7j980/s200/aa+01.jpg" width="140" /></a></div>Σκληρος υμνος στην ελευθερια, τον ερωτα, την ψυχη. <br />
<br />
<b>-Η ΙΘΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΕΝΟΣ ΘΟΛΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ:</b> Ποτε αλλοτε τα ορια μεταξυ αυτοκαταστροφης και ευτυχιας δεν ηταν τοσο δυσδιακριτα. Μια διαδρομη στη σαδιστικη χαρα της πτωσης, μια ευθυμα εθιστικη πορεια συγκλινοντων συντεταγμενων με σημειο συναντησης το θανατο. Το καροτσι του σουπερ μαρκετ γεμιζει με μπουκαλια σχεδιαζοντας το πρελουδιο μιας αποφασισμενης αυτοκτονιας, η συζυγος τον χωρισε, το αφεντικο τον σχολασε, η ζωη τον ξερασε σαν νοθευμενο ποτο στην ακρη του δρομου, ομως εκεινος προσμενει με φρενηρη ενθουσιασμο το ταξιδι προς τη δικη του Ιθακη, τη λυτρωση. <br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu2X-w-UYenGT0tBNNxxD572ru2kydIjxlnt-cLzTeR_lcz_QhmViBVLI2LiITySfdMev2rpNuugVZSZO0uVphHzobi4hp65-XehRz-5akvO6ZE8q9eiIYaTfEFmSmQKeoZXiPwihTMY4/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu2X-w-UYenGT0tBNNxxD572ru2kydIjxlnt-cLzTeR_lcz_QhmViBVLI2LiITySfdMev2rpNuugVZSZO0uVphHzobi4hp65-XehRz-5akvO6ZE8q9eiIYaTfEFmSmQKeoZXiPwihTMY4/s320/aa+1.jpg" /></a></div>Το μονο που αναζητα πια ειναι η υγρη βυθιση στην αμαρτια, η παραδοση στο γλυκο του παθος να τον τραβηξει ως τον πατο, μεσα απο οινοπνευματωδη παραληρηματα, ασταθεις βηματισμους, θολωμενο νου. Στα μισα της πορειας θα συναντησει τον αγγελο του, τη διδυμη ψυχη στο προσωπο μιας ταλαιπωρημενης πορνης, την αληθινη αγαπη που εχει το σθενος να συγχωρεσει τα παντα, να αγκιστρωθει στη σκοτεινη του πλευρα, να τον απελευθερωσει. Ο ερωτας τους ειναι η τελευταια τους ελπιδα για κατανοηση και σεβασμο, μια ασυμβιβαστη σχεση διαφυγης και αλληλεξαρτησης. «Δεν μπορεις ποτε να μου ζητησεις να κοψω το ποτο», και ο Μπεν βρισκει στο προσωπο της Σερα την ελευθερια που παντοτε αναζητουσε. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX356k1emq67zKvbIscmsMPiRccy4QqNPsNxtwoJVz1tzlvl3awyekg0tNlpBWingiX1EzpycoA8izMxb_YKmeUADN70vtTpeN0u3TPPvmLaVT9nOMfKjshMmXvPHpfO0fX0MfknqaS7c/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX356k1emq67zKvbIscmsMPiRccy4QqNPsNxtwoJVz1tzlvl3awyekg0tNlpBWingiX1EzpycoA8izMxb_YKmeUADN70vtTpeN0u3TPPvmLaVT9nOMfKjshMmXvPHpfO0fX0MfknqaS7c/s320/aa+2.jpg" /></a></div><b>-ΕΝΑ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ: </b>Η ευλαβικη μυσταγωγια σε ενα περιβαλλον αντικρουομενων συναισθηματων, οδυνηρων λεξεων, σκληρων εικονων, ποιητικων στιγμιοτυπων, μετατρεπει τις παραστασεις σε συνεχες αγγιγμα στη ραχοκοκαλια, μεταδιδοντας μικρες βαθιες δοσεις ανατριχιλας. Η ημιαυτοβιογραφικη νουβελα του <i>John O` Brien </i>–ποτισμενη με το φαντασμα της αυτοκτονιας του λιγες μερες μετα την πωληση των δικαιωματων στον κινηματογραφο- κυλα επανω στις νοτες της τρομπετας του <i>Mike Figgis</i>, αποκτα πνοη μεσα απο το συνταρακτικο παραληρημα του <i>Nicolas Cage</i>, σκληραινει μεσα απο τις σκοτεινες πινελιες που απλωνουν ρωγμες στο φωτεινο καθρεφτη του Las Vegas. Η <i>Elisabeth Shue</i> παραλυει το καδρο με θλιμμενο ερωτισμο, ο Mike Figgis ενορχηστρωνει ενα σκληρο ποιημα – αφιερωμα στα δαιδαλωδη μονοπατια της ψυχης και οι αποδεκτες του βιωνουν το πιο ανυποφορα συγχρονο, εκτυφλωτικα μαυρο και ιδιομορφα εντονο παραμυθι αγαπης ολων των εποχων. <br />
<br />
<b>-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: </b> (9.5/10)<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/UMlYWZgCIgo&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/UMlYWZgCIgo&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-53481494282834953082010-04-08T15:11:00.002+01:002010-04-09T15:22:12.813+01:00Ελεύθερος Ωραρίου (L`Emploi du Temps, 2001)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfvE-1SKADR3xUh3yClItTxGK1kDI7XgU3exZnIPJ6piGDpRJOHlfBW3h_gn0iBzBX2QpTRolis4LsGzl14TUwNNJj8lqGg2xflCUuNi_upKvrWkmWaf4owDOhyphenhyphenRoUx4SeRQ5x0xHsm84/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfvE-1SKADR3xUh3yClItTxGK1kDI7XgU3exZnIPJ6piGDpRJOHlfBW3h_gn0iBzBX2QpTRolis4LsGzl14TUwNNJj8lqGg2xflCUuNi_upKvrWkmWaf4owDOhyphenhyphenRoUx4SeRQ5x0xHsm84/s200/aa+01.jpg" width="149" /></a></div>Προσπαθωντας να αποφυγει τις συνεπειες της απολυσης του, ο Βινσεντ εξαπατα το οικογενειακο και κοινωνικο του περιβαλλον. Οχι μονο αποκρυπτει το γεγονος, αλλα διογκωνει το ψεμα του πλαθοντας εναν φανταστικο κοσμο μεσα στον οποιο μπορει να ζησει ελευθερος. <br />
<a name='more'></a><br />
<b>Το γνησιο θριλερ της καθημερινοτητας </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbYZV9L7MQEEJAHYUmI3AhqbkNKG_Fw6LjTld6FFHjL2GFhpK7agVbMOZ_K1fEZwgEwkCTyZ8hc9sUA70h3o6vxgYsrz-eFSUuORN1neKDs8qVrP6AJ-upaDP4kkmjRodBkFoTC7Zeotw/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbYZV9L7MQEEJAHYUmI3AhqbkNKG_Fw6LjTld6FFHjL2GFhpK7agVbMOZ_K1fEZwgEwkCTyZ8hc9sUA70h3o6vxgYsrz-eFSUuORN1neKDs8qVrP6AJ-upaDP4kkmjRodBkFoTC7Zeotw/s320/aa+1.jpg" /></a></div>Οι καλυτερες κινηματογραφικες ιστοριες ειναι εκεινες που εχουν αμεση προεκταση στο θεατη. Κατ’ επεκταση, τα θριλερ που πραγματευονται στοιχεια της καθημερινοτητας, καταστασεις οικειες και προσιτες, ειναι εκεινα που αγγιζουν τις ευαισθητες χορδες του κοινου. Κατορθωνουν οχι μεσα απο τη μυθοπλαστικη τους δυναμη, αλλα απο το γνωριμο της ιστοριας τους να διεγειρουν την εσωτερικη αγωνια και να διαταραξουν τον εφησυχασμο του νου ενοχλωντας τον αδιακοπα με το βασανιστικο «Θα μπορουσες να ησουν κι εσυ στη θεση του». Οσο και να προσπαθησει, ενα Blair Witch Project δε θα καταφερει να στοιχειωσει ποτε τα βραδια σας, αν εχετε βεβαια ξεπερασει την ηλικια στην οποια ιστοριες με μαγισσες φανταζουν αληθινες. Ωστοσο, το να κατορθωσει μια ταινια να σας μεταδωσει το σαρακι του αγχους της απολυσης, ακομη και αν θεωρειτε την εργασιακη σας θεση εξασφαλισμενη, ειναι ευκολοτερο απ’ οτι θα μπορουσατε να φανταστειτε. Η προβολη τοσο γνωριμων και καθημερινων σκηνων και η ευκολη ταυτιση με τον πρωταγωνιστη πολλαπλασιαζουν τη δυναμικη της, επιτρεποντας της να εισβαλλει στο υποσυνειδητο παραμεριζοντας τους οποιους φραγμους αντιστασης. <br />
<br />
<b>Να εισαι και να μην εισαι </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEkPHcJ3VsBLo7qShX8P09jnjzUP4_oly5g-MGfTVPwUj1LgKSc7If0PF7zDqon4NIqIoKvyCnHS-8w88ojJ8i1PRX4ZDHLEvU5mcd8tfv0eRf7mhs21Ymxoa1b2WMt4QRfa5n_7dqh2k/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEkPHcJ3VsBLo7qShX8P09jnjzUP4_oly5g-MGfTVPwUj1LgKSc7If0PF7zDqon4NIqIoKvyCnHS-8w88ojJ8i1PRX4ZDHLEvU5mcd8tfv0eRf7mhs21Ymxoa1b2WMt4QRfa5n_7dqh2k/s320/aa+2.jpg" /></a></div>Το Ελευθερος Ωραριου ειναι ενα γνησιο εργασιακο θριλερ. Καταστρεφοντας τη συγχρονη λογικη του «Εισαι ο,τι κανεις» με την απλη εισαγωγη ενος «δεν», προσαρμοζει την ιστορια της επανω στην αρχη του «Δεν εισαι αν δεν κανεις». Αυτος ειναι και ο εσωτερικος φοβος που κατατρεχει τον Βινσεντ (Aurilien Recoing), τον τυπικο μεσοαστο οικογενειαρχη του πρωταγωνιστικου ρολου. Στην προσπαθεια του να αποφυγει τη βυθιση του στην ανυπαρξια μετατρεπεται σε εναν στυγνο ψευτη και απατεωνα, διατηρωντας ωστοσο τη μορφη του αμολυντη στα ματια των παιδιων του που τον θαυμαζουν και της γυναικας του που τον λατρευει. Προτιμα να κοιμαται στο αυτοκινητο, να περιφερεται αδιακοπα χωρις να κανει τιποτα, να εξαπατα τους φιλους του αποσπωντας τους χρηματα για να επενδυσουν σε ενα ανυπαρκτο σχεδιο, να ψευδεται αδιακοπα στους δικους του ανθρωπους, απο το να πει την απλη αληθεια. Για την ακριβεια οχι μονο το προτιμα, αλλα το ευχαριστιεται. Μεσα στον προσωπικο του ουτοπικο κοσμο, αισθανεται ελευθερος και σπουδαιος. Απαλλαγμενος απο το αγχος του καθημερινου εργασιακου στραγγαλισμου, εχει σκαψει την ατομικη του σπηλια στο χιονισμενο τοπιο, οπου μπορει να φωλιασει αμεριμνος και ανεγγιχτος. Θα ειναι ομως το τελος η χιονοστιβαδα που θα τον καταπλακωσει; <br />
<br />
<b>Ο τραγωδος της εργατιας </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTBCN9O1f-1d4S_x2CyDuQi8MVRRmrDUxgk0YexVskmU3gqWWWf2nl5l1DhPZYOiVEe5aS-0ijunkNqfIVmWF_81JrygYzjrFwVomGAyKIMFpVB0EzJebw7mkI6SjUtGREZ9iDvw0sGYc/s1600/aa+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTBCN9O1f-1d4S_x2CyDuQi8MVRRmrDUxgk0YexVskmU3gqWWWf2nl5l1DhPZYOiVEe5aS-0ijunkNqfIVmWF_81JrygYzjrFwVomGAyKIMFpVB0EzJebw7mkI6SjUtGREZ9iDvw0sGYc/s320/aa+3.jpg" /></a></div>Στη δευτερη του ταινια μετα τον Ανθρωπινο Παραγοντα (οπου εισβαλλει στην καθημερινοτητα ενος εργοστασιου), ο Laurent Cantet συνθετει μια τραγικη ωδη στη μαστιγα της εργασιακης καταπιεσης. Ο ηρωας του μοιαζει να ειναι παρανοϊκος, ωστοσο οι ενεργειες του φανταζουν τοσο φυσιολογικες στα ματια του θεατη, κατι που φερει ως αποτελεσμα την καλυψη του απο ενα πεπλο λογικης. Ο Βινσεντ ειναι το θυμα μιας κακης –αλλα απολυτα κατανοητης- επιλογης, που αναποφευκτα τον οδηγει σε μονοπατια χωρις γυρισμο. Ειναι θυτης και θυμα μαζι, θυμα των προσωπικων του επιλογων, της ματαιοδοξιας και του εγωισμου του, των συγχρονων αξιων ζωης που αδιαφορουν για την ουσια και επικεντρωνονται στην επιφανεια του ατομου. <br />
<br />
Ετσι, σε μια απο τις πιο τραγικες αλλα και κωμικες συναμα σκηνες της ταινιας που αποπνεουν μια εντονη αντανακλαση απο Αντονιονι στο εργο του Cantet, ο Βινσεντ μπαινει στο κτιριο μιας εταιριας, παρακαθεται στις συνεδριασεις, γυρναει ανενοχλητος στους διαδρομους, συναναστρεφεται με αλλους υπαλληλους, χωρις κανεις να αντιλαμβανεται οτι δεν εργαζεται εκει. Η ανωνυμια, η ελλειψη ατομικοτητας σε ολο της το μεγαλειο! Μετα απο αρκετη ωρα βεβαια αναγκαζεται να επιστρεψει στην πραγματικοτητα οταν γινεται αντιληπτος απο την ασφαλεια του κτιριου, ωστοσο το βεβαιο ειναι οτι μπορεσε να απολαυσει μερικες στιγμες εργασιακης ψευδαισθησης… <br />
<br />
<b>Μα… μεχρι που μπορει να το φτασει; </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKzWtpZD51nta3ppqdOT9SYDAsFMGPN78F6w7CDv0GA2dByE6ngehcFC9nHYewrj0Fnkcfa_xBt4fxwQmdzzbqJQACqZVAqiQkWRMPEA-A-esmFRy2YT0klSYvYU1uRGrCf14X6PlbwF4/s1600/aa+4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKzWtpZD51nta3ppqdOT9SYDAsFMGPN78F6w7CDv0GA2dByE6ngehcFC9nHYewrj0Fnkcfa_xBt4fxwQmdzzbqJQACqZVAqiQkWRMPEA-A-esmFRy2YT0klSYvYU1uRGrCf14X6PlbwF4/s320/aa+4.jpg" width="320" /></a></div>Ο Βινσεντ μοιαζει να μη συνειδητοποιει οτι το τελος αυτου του μεγαλου φιασκου πλησιαζει. Οσο οι πιεσεις γυρω του αυξανονται, τοσο η υποκρισια του διογκωνεται. Ετσι αναλογα με την περισταση μετατρεπεται απο επιχειρηματιας σε διπλωματικο ακολουθο των Ηνωμενων Εθνων. Το τελευταιο μαλιστα του δινει την ευκαιρια να κερδισει περισσοτερο χρονο λειποντας περισσοτερες μερες απο το σπιτι του. Νοικιαζει ενα ορεινο καταφυγιο και αποδρα μαζι με τη φαντασιωση του στα χιονισμενα τοπια της Ελβετιας. Ομως το τελος του δημιουργηματος του, σαν διασκευη ποιηματος του Εντγκαρ Άλαν Ποε, θα ειναι σκληρο και αμειλικτο. <br />
<br />
<b>Μια συναρπαστικη κινηματογραφικη εμπειρια </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhpSKEEAP64bHBTDarqwvx69f6W5E7sGoPl7hM53GDMBO8iqj_ySYMTNa5Rd_NVvzqeRmxW2vmSfi1aIyoKtkGuQZ5_KxTZe57u9vRoSsEex73eQvyKMRW6AqG4j13J0X32ktYmEYgNTw/s1600/aa+5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhpSKEEAP64bHBTDarqwvx69f6W5E7sGoPl7hM53GDMBO8iqj_ySYMTNa5Rd_NVvzqeRmxW2vmSfi1aIyoKtkGuQZ5_KxTZe57u9vRoSsEex73eQvyKMRW6AqG4j13J0X32ktYmEYgNTw/s320/aa+5.jpg" /></a></div>Το Ελευθερος Ωραριου ειναι ενα συναρπαστικο δειγμα φρεσκιας πνοης στον συγχρονο Γαλλικο κινηματογραφο. Καταπιανεται με ενα θεμα δυσδιαβατο, ωστοσο το φερνει εις περας μαεστρικα, ευτυχως αποφευγοντας ταυτοχρονα τη μετατροπη του σε ενα φτηνο θριλερ, ενα δακρυβρεχτο μελο η μια ξεκουρδιστη κωμωδια στα προτυπα των Χολιγουντιανων παραγωγων. <br />
<br />
Η ιδια η μεταβαση του στη βασικη πλοκη γινεται με αινιγματικο τροπο που προσπερνα τα τετριμμενα στανταρ, μεταβαλλοντος τα συναισθηματα του θεατη σε διαστηματα μερικων λεπτων. Η σκιαγραφηση τοσο του κεντρικου, οσο και των περιφερικων χαρακτηρων πραγματοποιειται σταδιακα για να αγγιξει την απολυτη πληροτητα κατα τη διαρκεια της ταινιας. Εμποτισμενη με αφθονες δοσεις μαυρου χιουμορ και ιδιομορφου σασπενς, καλυπτει με εντυπωσιακο ρυθμο και πληροτητα τις 2 ωρες προβολης της, αποβαλλοντας απο πανω της τη μακρα παραδοση που θελει τις γαλλικες παραγωγες αργοσυρτες και σε πολλες περιπτωσεις επιπεδες. Αντιθετα το Ελευθερος Ωραριου κρυβει εκπληξεις σε καθε γωνια, κανοντας το συναρπαστικο στην παρακολουθηση του και διδασκοντας τον τροπο με τον οποιο πρεπει να γυριζεται ενα συγχρονο θριλερ με αποψη και περιεχομενο. <br />
<br />
<b>Υποτιτλος: «Πολλα ατου για μια ταινια»</b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKlbb6KQAtOP4IDlQ8CBpvExsW52bgzgBQrDqER5vfhbtGRxuvUX_1a1UMf7ql1T2zL4zZ8HE8G-CamvhctJ-kKwMf4LI0pIa9BW7OiDUjibzG2qOTCH6h1NvF5iaARq3pB2oaCVd-EMM/s1600/aa+6.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKlbb6KQAtOP4IDlQ8CBpvExsW52bgzgBQrDqER5vfhbtGRxuvUX_1a1UMf7ql1T2zL4zZ8HE8G-CamvhctJ-kKwMf4LI0pIa9BW7OiDUjibzG2qOTCH6h1NvF5iaARq3pB2oaCVd-EMM/s320/aa+6.jpg" /></a></div>Η μαεστρικη κινηματογραφηση, η εντυπωσιακη φωτογραφια και η υποβλητικη μουσικη του Jocelyn Pook που ακολουθει με ευρηματικοτητα και συνεπεια τις διαφορετικες φασεις της ψυχικης καταστασης του πρωταγωνιστη, δημιουργουν ενα μοναδικο συμπλεγμα που διαπερνα το ματι και γεμιζει την ψυχη. <br />
<br />
Η παρουσια του γνωστου για τους θεατρικους του ρολους στη Γαλλια Aurelien Recoing –στην πρωτη του εμφανιση στο πανι- κυριευει την οθονη. Οι σιωπες του, το βλεμμα του και η γενικοτερη του παρουσια στο χωρο, αποδιδουν με απολυτο ρεαλισμο την πορεια ενος ανθρωπου σε μια αβυσσο την οποια απο τη μια απολαμβανει και απο την αλλη τρεμει. Προσδιδοντας στον απαιτητικο του χαρακτηρα αλλοτε την πραοτητα και αλλοτε την παρανοια, κατορθωνει να μεταβαλλει τα συναισθηματα του κοινου απεναντι του στις διαφορες φασεις της ταινιας απο συμπαθεια σε απεχθεια και αντιστροφως. Σιγουρα προκειται για μια απο τις αποκαλυψεις της χρονιας. <br />
<br />
Ομως τοσο η Karin Viard στο ρολο της αφοσιωμενης συζυγου, ο Serge Livrozet στο ρολο ενος γοητευτικου απατεωνα οσο και οι υπολοιποι ηθοποιοι που συμπληρωνουν το καστ αγγιζουν τα ορια της ερμηνευτικης τελειοτητας. Και αυτο σε μια ταινια, στην οποια εμφανιζονται μονο δυο επαγγελματιες ηθοποιοι, ο Recoing και η Viard… Αυτο και αν ειναι εντυπωσιακο… <br />
<br />
<br />
<b>5 λογοι για να την προτιμησετε </b><br />
1. Θα πρεπει να κυκλοφορησουν τα αριστουργηματα του αιωνα για να μην ειναι στις 5 καλυτερες ταινιες της χρονιας. <br />
2. Φευγοντας απο την αιθουσα θα μπορειτε να πειτε «Επιτελους, παρακολουθησα κινηματογραφο» μετα απο πολυ καιρο. <br />
3. Θεωρειτε οτι ταινιες με βαθυ κοινωνικο περιεχομενο ειναι βαρετες και καθολου διασκεδαστικες. Θα αναθεωρησετε τις αποψεις σας. <br />
4. Πιστευετε οτι το μονο καλο Γαλλικο προϊον ειναι το κρασι. Ξεστραβωθειτε… <br />
5. Επειδη –πολυ απλα- ειναι σωστη επιλογη. <br />
<br />
<b>5 λογοι να μην την προτιμησετε </b><br />
1. Η αγαπημενη σας ταινια ειναι η Μερα Ανεξαρτησιας <br />
2. Η δασκαλα των Γαλλικων σας συμπεριφεροταν με βαναυσοτητα και απο τοτε εχετε μια αντανακλαστικη αποστροφη απεναντι στη Γαλλικη γλωσσα. <br />
3. Δεν ξερετε αναγνωση και δεν μπορειτε να διαβασετε τους υποτιτλους. <br />
4. Οποτε ακουτε τους γυρω σας να αναφερουν τη λεξη «σινεμα», πιστευετε οτι μιλανε για μαγειρικη. <br />
5. Σας αρεσουν μονο τα μελο, οι κωμωδιες, η Λαμπιρη και οι επιθεωρησεις που δειχνει η τηλεοραση. <br />
<br />
<b>Εν κατακλειδι </b><br />
<br />
Προκειται για μια διεισδυτικη ματια σε ενα απο τα εντονοτερα προβληματα του καιρου μας. Για μια σπουδη στη ζωη ενος ανθρωπου –η ταινια βασιζεται σε αληθινη ιστορια- που πεφτει πολυ χαμηλα προκειμενου να διασωσει την αξιοπρεπεια του με την εννοια που της εχει αποδοθει απο τη συγχρονη πραγματικοτητα. Για ενα ψυχολογικο θριλερ με απολαυστικες εναλλαγες στην τροπη του, με τις καταλληλες δοσεις κυνισμου, αγωνιας, συναισθηματισμου και ιδιορρυθμου χιουμορ. Για μια ταινια αρτια σκηνοθετικα, ερμηνευτικα, μουσικα. Τι περισσοτερο να ζητησει κανεις; <br />
<br />
Βαθμολογια: 9/10<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/rFV6nRMDkSs&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/rFV6nRMDkSs&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-39494255509450066642010-04-08T12:47:00.000+01:002010-04-10T12:51:02.553+01:00Σε βλέπω (Saw, 2004)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxuUqwWHjD2qlbLt231lVXEJZd20TjyZbW76YZnxC0akEEkuB46fFtgpHuIXG5Oe5dPreK1EhPi1GSmOP8MiYGdVzcCE2ED_VAnTS10EZ3FDj3kgTSMyjPcT78k4BCOCxy-JZlYfSurJM/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxuUqwWHjD2qlbLt231lVXEJZd20TjyZbW76YZnxC0akEEkuB46fFtgpHuIXG5Oe5dPreK1EhPi1GSmOP8MiYGdVzcCE2ED_VAnTS10EZ3FDj3kgTSMyjPcT78k4BCOCxy-JZlYfSurJM/s200/aa+01.jpg" width="140" /></a></div>Με το πενιχρό budget του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, γυρίσματα που διήρκησαν μόλις 18 μέρες και ένα άγνωστο πρωταγωνιστικό δίδυμο, το Saw ξεκίνησε την καριέρα του ως μια ανεξάρτητη παραγωγή της οποίας οι ελπίδες για διεθνή καριέρα στηρίζονταν μάλλον περισσότερο στα σταυρωμένα δάχτυλα των δημιουργών της για αναγνώριση, παρά στις ειλικρινείς βλέψεις των χρηματοδοτών της για κέρδος. Κι όμως. Σνιφάροντας όλη την αστερόσκονη από τους ώμους του <i><b>Blair Witch Project</b></i> ως της πιο πρόσφατης low budget ταινίας που γυρίστηκε στη χώρα του Πουθενά για να φέρει τούμπα τα δεδομένα της συμβατικής θεώρησης περί filmmaking και ανάγνωσης των προτιμήσεων του κοινού, το Saw μετατράπηκε εν μία νυκτί στο πιο πολυσυζητημένο κινηματογραφικό δεδομένο της χρονιάς και σε μια από τις πιο απροσδόκητες επιτυχίες της δεκαετίας. Αλίμονο όμως, αν τα θαύματα εξοστρακίζονταν από το σύμπαν του Οπτικού Παραμυθιού, τότε τι σόι παραμύθια θα του απέμεναν να μας εξιστορήσει; <br />
<a name='more'></a><br />
Σίγουρα όχι κάποιο που θα ξεκινούσε κάπως έτσι: Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα άθλιο δημόσιο αποχωρητήριο που το βασίλευε η Χολέρα, ένας οικογενειάρχης ογκολόγος και ένας νεαρός φωτογράφος ξυπνούν αλυσοδεμένοι στο εναρκτήριο λάκτισμα του τελευταίου παρανοϊκού παιχνιδιού του Jigsaw - ήτοι, ενός σαλταρισμένου υπόδουλου της παράνοιας που κυρήττει την αξία της ζωής στα θύματα/πιόνια του μέσω αυτοσχέδιων, ακραίων δοκιμασιών. Το μενού της ημέρας καλεί το γιατρό να πριονίσει το πόδι του προς την ελευθερία και να δολοφονήσει τον δύσμοιρο “συγκάτοικό” του μέσα σε 6 ώρες, με αντάλλαγμα τις ζωές της γυναίκας και της κόρης του. Λιχουδιά; Που να ακούσετε και το επιδόρπιο: Καταμεσής του σκηνικού κείτεται ένας νεκρός άντρας, αγνώστων λοιπών στοιχείων, κρατώντας στα χέρια δύο bonus βραβεία - ένα μαγνητοφωνάκι και ένα περίστροφο. Και για επιμέρους πιάτα, διάσπαρτα στο χώρο κρύβονται διάφορα καλούδια που θα οδηγήσουν τους ήρωές μας στη συναρμολόγηση αυτού του ανίερου παζλ, προϊόν μιας αρρωστημένα ευφυούς φαντασίας. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgycugEi_59lyVHHjqYNz69p0b0r8Hyivlv_LD9cG1Yxe2m5uhH_q-ezEGj1N-Qd4TJAkDNEPIaIjW1OeVnODzgIeUD9H9HDlj0hWYiQs-H8aRDCZ1O2-i2kWPf44SJ48Ti4UjUrG5nj9Y/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgycugEi_59lyVHHjqYNz69p0b0r8Hyivlv_LD9cG1Yxe2m5uhH_q-ezEGj1N-Qd4TJAkDNEPIaIjW1OeVnODzgIeUD9H9HDlj0hWYiQs-H8aRDCZ1O2-i2kWPf44SJ48Ti4UjUrG5nj9Y/s320/aa+1.jpg" width="320" /></a></div>Γιατί, πως αλλιώς να την αποκαλέσεις, όταν και οι προηγούμενες αγαθοεργίες της έθεταν παρόμοια –αν όχι δυσκολότερα- διλήμματα στους συμμετέχοντες; Σχέδιο πρώτο: Βάζοντας τον θεατή στο παιχνίδι της συμμετοχής. Ωστόσο, όχι με τον ασφαλή τρόπο ενός <i>Michael Haneke</i> των <i><b>Παράξενων Παιχνιδιών</b></i> όπου απλά καλείσαι να επιλέξεις πλευρά υποστήριξης σε ένα ούτως ή άλλως χαμένο ματς, αλλά μέσω ερωτημάτων που επιβάλλονται υπό μορφή καταναγκαστικών έργων, όπως «τι θα έκανες ΕΣΥ αν η ζωή σου εξαρτιόταν από ένα κλειδί χωμένο στο στομάχι ενός ζωντανού ανθρώπου που βρίσκεται υπό το έλεός σου»; Πόσο γελοία φαντάζουν τα θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων κάτι τέτοιες στιγμές, ακόμη κι αν έχεις πατήσει αδιάβαστος… Και ναι, η ταινία προσφέρει απαντήσεις στα πρακτέα των διαγωνιζόμενων, μέσω μιας πολύ ενοχλητικής οπτικοποίησης και μιας έξυπνης, στιλάτης σκηνοθεσίας, απαντώντας αρνητικά σε όσους είχαν την εντύπωση ότι επρόκειτο απλά για ένα κλειστοφοβικό φιλμ δωματίου. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFOAAOYzfaa4kJR9HMelS3JwWh0n5T9PahwYV9IQR10UqkQi7fMrLZY-p4lQn3YLEasHPBxQc3M27IoF_SvPx-smsMiobsijB4r_wU8XgezkQE6BcLHTidCXHFZ4ysNOsv691tpRhFRQM/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFOAAOYzfaa4kJR9HMelS3JwWh0n5T9PahwYV9IQR10UqkQi7fMrLZY-p4lQn3YLEasHPBxQc3M27IoF_SvPx-smsMiobsijB4r_wU8XgezkQE6BcLHTidCXHFZ4ysNOsv691tpRhFRQM/s320/aa+2.jpg" width="320" /></a></div>Φτάνοντας στο μισάωρο, έχεις ήδη συνειδητοποιήσει πλήρως ότι οι δημιουργοί <i>Wan </i>και <i>Whannell </i>δεν διαφέρουν και πολύ από το μέσο εικοσιπεντάρη ταινιοδίφη, ίσως και από σένα: Λατρεύουν τον <i>Fincher</i> και προσκυνούν το <i><b>Se7en </b></i>σε κάθε έκφανση της ζωής τους, που ακόμη και ξαπλωμένοι στην μπανιέρα δεν χάνουν από το οπτικό τους πεδίο την αφίσα με τις μούρες του <i>Pitt </i>και του <i>Freeman</i>. Από την άλλη εντυπωσιάστηκαν τόσο από τη σεναριακή ιδέα του Cube που αποφάσισαν να αντιπροτείνουν μια ανάλογη κεντρική θεματική, προσγειωμένη σε γήινες συνθήκες αλλά πιο αρρωστημένη σε εκτέλεση. Είναι κακό αυτό; Μάλλον όχι, από τη στιγμή που το Saw α) κραυγάζει με ειλικρίνεια την υποταγή του στην pop κουλτούρα της οποίας τα σκήπτρα κατέχει δικαιωματικά ο Fincher β) δεν αρκείται σε στείρες και κακές κόπιες του επιπέδου <b><i>Along Came A Spider</i></b>, αλλά έχει να προτείνει δικά της σκηνοθετικά ευρήματα και παραλλαγές γ) δανείζεται και εκτελεί με εντυπωσιακό στιλ παρά τα φτηνά της μέσα, εκεί που οι πακτωλοί χρημάτων και η χωρίς φειδώ χρήση οπτικών εφέ έφαγαν τα μούτρα τους προσπαθώντας να γίνουν το Ιζνογκούντιο αντίβαρο του Fincher – δηλαδή Se7en στη θέση του <i><b>Se7en</b></i>. Ετυμηγορία: Το δικαστήριο κρίνει αθώους τους κατηγορούμενους με την αιτιολογία της ενάρετης πρόθεσης και της ορθής εφαρμογής της διδακτέας ύλης. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRhPZt9zDF0JIhL4FS-Jk733X-GM8LaGgizFzuS9SjWLEdO5ZC2Q9U9owxpTngpVaECSnjVGVPQ4y1wLoWWGts_f_juVWWZKupoQ-6FeI0y8fDLmY2KSoQKxvY4daM_mE8fXn9ZnJVZrY/s1600/aa+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRhPZt9zDF0JIhL4FS-Jk733X-GM8LaGgizFzuS9SjWLEdO5ZC2Q9U9owxpTngpVaECSnjVGVPQ4y1wLoWWGts_f_juVWWZKupoQ-6FeI0y8fDLmY2KSoQKxvY4daM_mE8fXn9ZnJVZrY/s320/aa+3.jpg" width="320" /></a></div>Όπου διδακτέα ύλη, κεφάλαιο Α, παράγραφος 1, πρόταση πρώτη: «Χωρίς σενάριο, αρκέσου στο πλέξιμο». Έτσι ως επιμελείς μαθητές οι Leigh Whannell και James Wan πετούν τις βελόνες και το κουβάρι μαλλιού παράμερα, στυλώνουν το κεφάλι ανάμεσα στις παλάμες και ξεμπλέκουν το άλλο κουβάρι, αυτό της ιστορίας, μέσα στο μυαλό τους. Καθότι έξυπνοι, την έστριψαν από δω, από κει, δεξιά, αριστερά, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη δέσουν κόμπο τις κλωστές και χάσουν το δρόμο τους. Αποτέλεσμα; Σχέδιο δεύτερο: «Σας αποκαλύπτουμε τον δράστη περίπου στα μισά, πρώτον για να αφοσιωθείτε στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες αγνοώντας κάτι πολύ προφανές (που δε λέγεται για ευνόητους λόγους) και δεύτερον και κυριότερο, για να σας πιάσουμε στον ύπνο με την τελική ανατροπή. Είμαστε ή δεν είμαστε πανούργοι; Δεν μένουμε όμως εδώ: Ταυτόχρονα σας δίνουμε τόσες πολλές παράλληλες ιστορίες και μπόλικη πλοκή για να θρέψουμε τις ορέξεις σας για τρόμο, αστυνομικό θρίλερ και παράνοια, που θα εύχεστε να είχατε μακρύτερα νύχια για να ξεσπάσετε την αγωνία σας». Σχόλιο δικό μας: Ναι, είστε όντως πανούργοι. Καθώς και ολίγον τι διεστραμμένοι, κρίνοντας από τα πρωτότυπα ευρήματά σας. Ναι, μας πιάσατε στον ύπνο. Και μάλιστα από την αρχή. Ναι, θα θέλαμε όντως να έχουμε μακρύτερα νύχια. Και ναι, η ιστορία έχει τρύπες, τις οποίες όμως χάσαμε κατά τη διάρκεια της προβολής μιας και ψάχναμε νύχια να μασήσουμε. Ασχέτως αν μετά στίψαμε το μυαλό μας για να τις εντοπίσουμε, μιας και ποτέ ένας θεατής δεν είναι πρόθυμος να παραδεχτεί ότι τον πιάσανε κώτσο. Συνοψίζοντας, αν η ιστορία είναι το Α και το Ω, τότε βλέποντας το Saw έχετε ήδη δύο γράμματα της αλφαβήτου καπαρωμένα. Και κανείς δεν πρόκειται να σας χαρακτηρίσει αφελείς επειδή κάποια κενά δεν καλύπτονται από πουθενά, μα εσείς δεν το αντιληφθήκατε: Μάλλον πρόκειται για προτέρημα μιας ταινίας, όταν επιτυγχάνει να καθηλώσει για να κρύψει τα λάθη της. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7vHlJhVsEGqi1lT6gwkMCGAkk5i3-65-p0ceJ2RQIH2elcSqT394b5hJiOiDhcWEx0BNKOVQ93YtNvVYEcLrfYgS_KrmJ9jGMmYa7G3T0gvwFBbfzJ7KftQN4E-mvRAIk7OibhXg3VGw/s1600/aa+4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7vHlJhVsEGqi1lT6gwkMCGAkk5i3-65-p0ceJ2RQIH2elcSqT394b5hJiOiDhcWEx0BNKOVQ93YtNvVYEcLrfYgS_KrmJ9jGMmYa7G3T0gvwFBbfzJ7KftQN4E-mvRAIk7OibhXg3VGw/s320/aa+4.jpg" width="320" /></a></div>Ως σημαντική ενίσχυση σε αυτή την προσπάθεια, ο <i>James Wan</i> στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα συνδράμει με όσα όπλα διαθέτει το στοκ του γνωστικού του πεδίου που αφορά στα θρίλερ: Έχει εμπεδώσει από το Se7en ότι ο τρόμος που υπονοείται επιδρά βαθύτερα από αυτόν που αναπαρίσταται. Από το <i><b>Profondo Rosso</b></i> του μέντορα <i><b>Dario Argento</b></i>, ότι ένα παιδικό κουκλάκι αντανακλά καλύτερα την παράνοια από ότι δέκα κακομούτσουνες μάσκες του χόκεϊ μαζί. Από το <b><i>Ringu</i></b>, ότι μια απόκοσμη φιγούρα μπορεί να κάνει όση δουλειά δεν κάνει ένα βυτιοφόρο με αίμα. Από τη <b><i>Σιωπή των Αμνών</i></b>, ότι μερικές λάμψεις από φλας αρκούν για να πετύχεις μια άκρως εκφοβιστική ατμόσφαιρα. Και από το <i><b>Funny Games</b></i>, ότι λίγο heavy metal κάνει την καρδιά σου να χτυπά γρηγορότερα. Ίσως αυτή η τελευταία σκέψη να ενέπνευσε και την αλησμόνητη σκηνή με το στηθοσκόπιο. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Το βέβαιο είναι, ότι με ελάχιστα μέσα αλλά με μια καλπάζουσα φαντασία ως αντίβαρο, ο Wan αξιοποιεί το οπτικό του υλικό στην εντέλεια, άλλοτε με αργόσυρτα περάσματα και άλλοτε με φρενήρη fast forward που δεν σε αφήνουν σε ησυχία. Ξέχωρα της άψογης εικονοπλασίας, οι μπόλικες παραπομπές θα μπορούσαν και να ενοχλήσουν αν δεν εξυπηρετούσαν την επίτευξη ενός καθορισμένου στόχου και φέρονταν αποκλειστικά για λόγους εντυπωσιασμού. Χωρίς να στερείται εξάρσεων, η ταινία χτίζεται σκαλί σκαλί προς την κλιμάκωση και το αποτέλεσμα είναι τόσο καταλυτικό που προθυμοποιείσαι να κάνεις τα στραβά μάτια εκεί που αλλού θα κατακεραύνωνες για στυγνό μιμητισμό. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilvfy88AIAwlCn7fQDTE25wb4-YJ1GnZwEM0CALjRKoSHeclSQP4BtSn6HHy_SBh-x0ANP2ww-0ldhmzak1ux3GZ3hnDFPe3s7IKWKrX6ubXcWAVojb7r5mxRSMXqL5yKfepro3Rje8NQ/s1600/aa+5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilvfy88AIAwlCn7fQDTE25wb4-YJ1GnZwEM0CALjRKoSHeclSQP4BtSn6HHy_SBh-x0ANP2ww-0ldhmzak1ux3GZ3hnDFPe3s7IKWKrX6ubXcWAVojb7r5mxRSMXqL5yKfepro3Rje8NQ/s320/aa+5.jpg" width="320" /></a></div>Παρ’ όλα τα ενθαρρυντικά, το Saw δεν είναι μια ταινία που στερείται αδυναμιών. Εξόφθαλμη παραφωνία, η ενοχλητικά –ή καλύτερα, ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ- κακή, υπερδραματοποιημένη ερμηνεία του “γιατρού” <i>Cary Elwes</i>, που θα μπορούσε να πριμοδοτηθεί με εισιτήριο διαρκείας για την ετήσια απονομή των Χρυσών Βατόμουρων. Δεν είναι άλλωστε και μικρό κατόρθωμα, η δική σου συναισθηματική φόρτιση να μεταδίδει κύματα χαχανητών σε μια ολόκληρη αίθουσα. Ίσως η καλύτερη ένδειξη ότι η γραμμή καριέρας που χάραξε με τον ρόλο του στους <b><i>Ήρωες με τα κολάν</i></b> ήταν και η πιο ενδεδειγμένη. Από την άλλη, ο έτερος πρωταγωνιστής (παύλα συν-σεναριογράφος, καταραμένη φτώχεια) Leigh Whannell στέκεται με αξιοπρέπεια σε έναν σαφώς ελαφρύτερο ρόλο. O <i>Danny Glover</i> ερμηνεύει σχεδόν αντανακλαστικά τον πρώην αστυνομικό -γεγονός αναμενόμενο μετά από τόση προϋπηρεσία στη σειρά των <b><i>Φονικών Όπλων</i></b> -, έναν χαρακτήρα που περιέργως αφήνεται αναξιοποίητος δεδομένου της αναγνωρισιμότητας του ενσαρκωτή του. Ζυγίζοντας τα προαναφερθέντα, αναγνωρίζοντας πάντοτε το ελαφρυντικό του περιορισμένου χρονικού περιθωρίου –άλλωστε για πολλές σκηνές χρησιμοποιήθηκε υλικό από τις πρόβες-, θα πρέπει για ακόμη μία φορά να τονιστεί ότι πλην ελάχιστων τεκταινόμενων το Saw δεν είναι μια ταινία ηθοποιών, αλλά περισσότερο σεναριακού και σκηνοθετικού εντυπωσιασμού, που προσπαθεί να δρέψει καρπούς από τους ενδόμυχους φόβους του θεατή και από την συλλογιστική δοκιμασία στην οποία τον προκαλεί. Ως γεύση στην άκρη της γλώσσας, οι εντυπώσεις είναι αυτές που μένουν μετά το πέρας της θέασης. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρά τα όποια ψήγματα πικρίας, το γλυκό είναι αυτό που κατακλύζει τις γευστικές θηλές. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPi18D46t0A1c7vLkT02afy2hUj6swfYzqlTHWFusIWrg1Vc_PHX7O44bjuUTfCb1VDYMAFSNV1jjnlK_XLf8KWNEf-Jefeb2-NHc9vtAR8flNcTKgMoOB3vk1J0ZPFWKpQwbSjn9nV84/s1600/aa+6.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPi18D46t0A1c7vLkT02afy2hUj6swfYzqlTHWFusIWrg1Vc_PHX7O44bjuUTfCb1VDYMAFSNV1jjnlK_XLf8KWNEf-Jefeb2-NHc9vtAR8flNcTKgMoOB3vk1J0ZPFWKpQwbSjn9nV84/s320/aa+6.jpg" /></a></div><b>Fade out:</b> Αν σας έχει λείψει η αγωνία και το άγχος που μόνο ένα καλό θρίλερ μπορεί να μεταδώσει, το Saw διαθέτει όλα τα μέσα για να καλύψει στο έπακρο το κενό. Αν πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που μια ταινία αποτελούσε για μέρες κεντρικό θέμα συζήτησης και σχολιασμού στην παρέα σας, φροντίστε μετά την παρακολούθηση αυτής της ταινίας να υπάρχουν στο ψυγείο μπίρες και παγάκια για τον καφέ. Αν πάλι έφτασαν στα αυτιά σας φήμες ότι το Saw είναι το Se7en της νέας γενιάς, διαγράψτε την πληροφορία με μια γερή μονοκοντυλιά, μιας και είναι κρίμα να απογοητευτείτε από ένα τόσο ισχυρό crowd pleaser. Αν βγαίνοντας από την αίθουσα μπείτε στον πειρασμό να αναρωτηθείτε τι θα μπορούσε να απογίνει αυτό το υλικό στα χέρια άλλων δημιουργών και με μεγαλύτερο budget, αφενός ανακουφιστείτε με τη γνώση ότι δεν είστε οι μόνοι, αφετέρου αφήστε και λίγο χώρο για τα εύσημα σε δύο άπειρους νεαρούς από την Αυστραλία, οι οποίοι με ένα σενάριο στο χέρι και μηδενικές διασυνδέσεις μπόρεσαν να στήσουν μια ταινία που απέφυγε στην τελευταία στροφή την απευθείας έκδοση σε βίντεο για να εντυπωσιάσει τον πλανήτη. Και για να το θέσω ευθέως: Μην είστε μίζεροι. Για μια φορά αφήστε τις επικρίσεις και θυμηθείτε την τελευταία φορά που δεν κλάψατε τα λεφτά ή το χρόνο σας μετά από κάποια προβολή θρίλερ. Πάει τόσος καιρός λοιπόν, ε;… <br />
<br />
<b>Βαθμολογία: </b> (8/10) (σημ.: ανταποκρίνεται μόνο σε κινηματογραφική θέαση. Κρίνοντας συνεπαγωγικά από τα προαναφερθέντα, αναλογιστείτε πόσο λίγη μπορεί να δείξει στη μικρή οθόνη).<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/2oNhcNxnhJ0&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/2oNhcNxnhJ0&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="305"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-67865765837702275872010-04-06T22:50:00.000+01:002010-04-06T22:50:56.272+01:00Ματια ερμητικα κλειστα (Eyes wide shut, 1999)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB5rjLkRyMHCKTgR32TzFYpqG6GDUPGyCAu4e5Og_HxHU36UIqUTx1TE6MOTW0xunRaswtPsnkHO75J-oTvK99bKvCO8uzqAWdFntZmCwNpWQZcAkP3LVzXTX2Sm0udGDLw8dFDvmSQnU/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB5rjLkRyMHCKTgR32TzFYpqG6GDUPGyCAu4e5Og_HxHU36UIqUTx1TE6MOTW0xunRaswtPsnkHO75J-oTvK99bKvCO8uzqAWdFntZmCwNpWQZcAkP3LVzXTX2Sm0udGDLw8dFDvmSQnU/s200/aa+01.jpg" width="133" /></a></div>Το αινιγματικο αντιο ενος μεγαλου σκηνοθετη. <br />
<strong>-ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΒΑΤΟ:</strong> Η πολυαναμενομενη τελευταια δημιουργια του Stanley Kubrick διχασε κοινο και κριτικους ανα την υφηλιο. Και, πως θα μπορουσε να συμβει διαφορετικα απο τη στιγμη που ο σκηνοθετης βουτα στο υποσυνειδητο, διασπα καθε ηθικο φραγμο και εισερχεται στις πιο μυχιες σκεψεις των ηρωων του. Απο τη στιγμη μαλιστα που αυτες προσεγγιζουν τα σεξουαλικα ενστικτα –που αποτελουν ισως και το μοναδικο ζωωδες υπολειμμα στην εξευγενισμενη υπαρξη του ανθρωπου-, ηταν κατι περισσοτερο απο αναμενομενο τα Ματια ερμητικα κλειστα να αντιμετωπισουν τη διχασμενη κριτικη που συνοδευει καθε ανατρεπτικο δημιουργημα. Και το εργο του Kubrick χαρακτηριζεται κυριως απο την εννοια της ανατροπης. <br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoZCX9_N3mJECGJCulCge2ycwBfYIQ0UEiLYIJWaEeT7FVUZyrZWFgU9oyRPGVHzOpWyewKBaHC2xQ_MYPKrLJ7Xk-lSTIo8b03ouytj2FsbvPhFCOQZIw4GMRIwZSBRQVS59pqUIT6fQ/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoZCX9_N3mJECGJCulCge2ycwBfYIQ0UEiLYIJWaEeT7FVUZyrZWFgU9oyRPGVHzOpWyewKBaHC2xQ_MYPKrLJ7Xk-lSTIo8b03ouytj2FsbvPhFCOQZIw4GMRIwZSBRQVS59pqUIT6fQ/s320/aa+1.jpg" /></a></div>Παρουσιαζοντας μας την πιο ανθρωποκεντρικη ταινια του, ο σκηνοθετης δοκιμαζει τις αξιες του πρωταγωνιστη του μεσα απο τους πειρασμους της σαρκας σε ενα περιβαλλον που ειναι βυθισμενο στις Φροϋδικες αρχες και καθοδηγειται απο τις ορμες των φαντασιωσεων. Σε τοσο εντονο βαθμο μαλιστα, που οι διαχωριστικες γραμμες αναμεσα στο ονειρο και την πραγματικοτητα γινονται δυσδιακριτες, ο καθορισμος τους αφηνεται ερμαιο στη σκεψη του θεατη που καλειται να αποφασισει αν τα διαδραματιζομενα ειναι προϊον μιας πορειας στα μονοπατια του υποσυνειδητου η μια διεστραμμενη πραγματικοτητα. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh33Q6WVhVmRj027SCSoK8vLNqlZm-TVGxi74cI_4q4VtWBmS8cE58w1KMzA7TXbn2EntAjxKUrC62dO3uaTnX9vAeGzCCyiV97AFzpa1WJVX6ZJXhUp-Nc8Azr7Rds5uoTiQlQBWLdLbg/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh33Q6WVhVmRj027SCSoK8vLNqlZm-TVGxi74cI_4q4VtWBmS8cE58w1KMzA7TXbn2EntAjxKUrC62dO3uaTnX9vAeGzCCyiV97AFzpa1WJVX6ZJXhUp-Nc8Azr7Rds5uoTiQlQBWLdLbg/s320/aa+2.jpg" /></a></div><strong>-Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ:</strong> Ο ερωτισμος περιλουζει καθε γωνια της οθονης, αλλοτε βαθυς και συναισθηματικος, και αλλοτε ζωωδης και ακατεργαστος. Ο Kubrick γινεται για ακομη μια φορα αρχοντας ενος πολυεπιπεδου παιχνιδιου, καλει τον ηρωα του να αναζητησει τη δικη του Ιθακη μεσα απο μια ξενη, αλλοτρια γι αυτον Οδυσσεια. Το πνευμα του 2001 ειναι ξανα παρον, σε μια πορεια ωστοσο οχι προς το κεντρο της ανθρωπινης υπαρξης, αλλα των αισθησεων, του ποθου, της επιθυμιας. Στα χερια του, το Traumnovelle του Arthur Schnitzler μετατρεπεται σε ενα αργο, επιβλητικο, επωδυνο και προκλητικο ταξιδι στην ονειροχωρα, εκπληρωνοντας την επιθυμια του σκηνοθετη να δημιουργησει μια «κομψη γαλαζια» ταινια λιγο πριν το θανατο του. Πισω απο το αρμα της επιθυμιας αυτης, δενει τον Tom Cruise και την Nicole Kidman, αποσπωντας τους δυο εφιαλτικα συμπαγεις, αερινα ελευθερες ερμηνειες, συμπληρωνοντας το σκοτεινο εικονοπλαστικο του καδρο. Ενα αντιο μυστηριο για τη λογικη, μαγευτικο για τις αισθησεις, ιδιοφυως ανταξιο ενος σκηνοθετη που εχει σφραγισει με το εργο του το κινηματογραφικο μας συμπαν. <br />
<br />
<strong>Βαθμολογία:</strong> (8.5/10)<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/NIAneEiWEJ4&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/NIAneEiWEJ4&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-61812101548096626652010-04-06T22:42:00.002+01:002010-04-06T22:43:22.917+01:00Ολοι λένε σ' αγαπώ (Everyone says I love You, 1996)<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp5KlPOGHzyO7bGZY6hlb9G6TX1ssazv6U8jQKMYro-hvuyQFqkCorMC95Tlm6h-_D8s4zY3eP_5DVe1osrVT80D9eRb5OjzuDjPGSIqYD03K9db1AGZSrOY82pVot6pRp1aivIKHILWM/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp5KlPOGHzyO7bGZY6hlb9G6TX1ssazv6U8jQKMYro-hvuyQFqkCorMC95Tlm6h-_D8s4zY3eP_5DVe1osrVT80D9eRb5OjzuDjPGSIqYD03K9db1AGZSrOY82pVot6pRp1aivIKHILWM/s200/aa+01.jpg" width="136" /></a>Όλοι λένε απογοητεύτηκα… </div><strong>-ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΦΑΛΤΣΟ…:</strong> «Δεν τραγουδάω ούτε στο μπάνιο». Με τη δήλωση αυτή, η Drew Barrymore κατάφερε να γίνει ο μοναδικός χαρακτήρας στο μιούζικαλ… παράφωνων του Woody Allen που δεν αρθρώνει στίχο. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης στην προσπάθειά του να αποτίσει φόρο τιμής στην αγάπη του για τις μουσικές ταινίες της δεκαετίας του ’30, αποφάσισε να κοπιάρει την αφηγηματικής τους γραμμή, εμφυσώντας τους ταυτόχρονα τον δικό του, ατομικό αέρα. Δεν προσλαμβάνει επαγγελματίες τραγουδιστές αλλά ένα από τα πιο πλουσιοπάροχα καστ που έχει εμφανιστεί ποτέ σε ταινία του, το οποίο και υποβάλλει στο βασανιστήριο του ασταμάτητου τραγουδείν. Αλλενικά στοιχεία ανευρίσκονται αραιά και που ανάμεσα στις νότες –ουσιώδη ζητήματα της ζωής που παρακάμπτονται με ευρηματικές λεκτικές γραμμές, χιούμορ που ακροβατεί ανάμεσα στο χυδαίο και το φιλοσοφικό, ψυχανάλυση και θρησκεία που βρίσκουν μικρές χαραμάδες για να τρυπώσουν ως αφηγηματικά παρακλάδια- αλλά εις το πηλίκον… η απόλυτη μετάλλαξη. <br />
<a name='more'></a>Η πλοκή προσχηματική, οι χαρακτήρες άπλαστοι και ασήμαντοι, ακόμη και η Νέα Υόρκη παρακάμπτεται για τη Βενετία και το Παρίσι. Ο Allen χάνεται μέσα στους πειραματισμούς του, με τα τραγουδιστικά μέρη που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το μόνο φιλμικό του σωσίβιο, μετά βίας να κατορθώνουν να διατηρηθούν στον αφρό. <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPDYM3JplWqOlpUQce0LFTI1F1zpEinjEnZMZafMfVYUR8g56kuWWdLpPanfKiftzyINZh9aaL8Tr2zKwxBHF-Y66vlhJuhj1-PYbezwD35V4_q_uRor3sTKLTEGeoCLbaFRaTpd42YUg/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPDYM3JplWqOlpUQce0LFTI1F1zpEinjEnZMZafMfVYUR8g56kuWWdLpPanfKiftzyINZh9aaL8Tr2zKwxBHF-Y66vlhJuhj1-PYbezwD35V4_q_uRor3sTKLTEGeoCLbaFRaTpd42YUg/s320/aa+1.jpg" /></a></div><strong>-SINGING OUT THE DRAIN:</strong> Τα μικρά αποσπάσματα ανάμεσα στον ανυπόφορα μεγάλης διάρκειας μουσικό καταιγισμό, θα μπορούσαν συνδεδεμένα να συνθέσουν μια ικανοποιητική ταινία –πολύ- μικρού μήκους, ωστόσο ούτε αυτά κατορθώνει να τα χαρεί κανείς με την ησυχία του, εξαιτίας της αγκύλωσης από το διαρκές πάτημα του fast forward στο τηλεκοντρόλ. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα καταποντίζεται και το –κάτι παραπάνω από- πολυπληθές καστ. Αψηφώντας τη Julia Roberts, δεν μπορούν να επιδείξουν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες και οι πραγματικά μεγάλοι ηθοποιοί. Edward Norton, Goldie Hawn, Tim Roth, Natalie Portman, μάλλον δεν θα περίμεναν να μετανιώσουν τη συμμετοχή τους σε ταινία του Woody Allen. Γιατί, αν μη τι άλλω, μπορεί όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους να λένε σ’ αγαπώ, δύσκολα ωστόσο θα απευθύνονται σε αυτό το φιλμ. Το χειρότερο και πιο ανέμπνευστο της καριέρας του σκηνοθέτη, που αφήνει με τη λήξη του ένα μυστήριο χαμόγελο στα χείλη των θεατών. Αμηχανίας, πίκρας, απογοήτευσης, θα σας γελάσω… <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr4eWn4qAJcakxYIaMFTqD5-FZzWtHRZaLPWaJE7wX00C1JjH1U8_Hlw37m7vN7d-cjEA5l2bjvZXG0PwfP-lxfHzrC7k64iqwtB1MakJs0J8VkjGcaQuk0RAZT_Fd6Q5oLB0sTJFo3Ag/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr4eWn4qAJcakxYIaMFTqD5-FZzWtHRZaLPWaJE7wX00C1JjH1U8_Hlw37m7vN7d-cjEA5l2bjvZXG0PwfP-lxfHzrC7k64iqwtB1MakJs0J8VkjGcaQuk0RAZT_Fd6Q5oLB0sTJFo3Ag/s320/aa+2.jpg" /></a></div><strong>-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ:</strong> Bob (Alan Alda): «Frieda, αυτή η μακαρονάδα δεν έχει σάλτσα!» - Frieda (Trude Klein): «Είναι Βαυαρική μακαρονάδα, δεν χρειάζεται να έχει σάλτσα. Οι Ιταλοί χρειάζονται τη σάλτσα. Είναι αδύναμοι!» <br />
<br />
<strong>-1½ ΓΑΜΟΣ:</strong> <br />
1) Περιμένοντας τις ατάκες. Χωρίς αυτές θα σκίζαμε τις φλέβες μας με τα νύχια από την ανία… <br />
+½) Τουλάχιστον δίνει ελπίδες σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς. Ουδείς αλάνθαστος… <br />
<br />
<br />
<strong>-ΚΑΙ 2½ ΚΗΔΕΙΕΣ:</strong> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha4zKHCaJntSlgPeK4iuVc5HtfaHAfIjRWQTrsPl1P6-kcHqDcRChrHKDJ5EZ4YptSqmEnB3VbGD5anBko4fA4_7Pmr8UybTp-mzuUfbCzZwsfzykXFUozXBUC2ZnXlTrqvhpZIYXmpSI/s1600/aa+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha4zKHCaJntSlgPeK4iuVc5HtfaHAfIjRWQTrsPl1P6-kcHqDcRChrHKDJ5EZ4YptSqmEnB3VbGD5anBko4fA4_7Pmr8UybTp-mzuUfbCzZwsfzykXFUozXBUC2ZnXlTrqvhpZIYXmpSI/s320/aa+3.jpg" /></a></div>1) Ακόμη και ως μυρμήγκι χρειάζεσαι ψυχανάλυσή, όταν λέγεσαι Woody Allen και έχεις δει τον εαυτό σου να τραγουδά… Δε μας εκπλήσσει ο χαρακτήρας στο Antz… <br />
2) Julia Roberts, ως ηθοποιός και ως sex symbol. H ζωντανή απόδειξη ότι ο Θεός διαθέτει άφθονα αποθέματα χιούμορ… Και διαβάλλει τη λογική των ανθρώπων… <br />
+½) Θα το προτιμούσαμε ως μιούζικαλ με τραγουδιστές που έχουν χάσει τη φωνή τους. Κάτι σαν πρώιμο Hollywood Ending και χωρίς τους παράφρονες που με το παραμικρό το ρίχνουν στο τραγούδι… Έλεος, ούτε στο Η Θεια μου η Χιπισσα τέτοιο θέαμα… <br />
<strong>Βαθμολογία:</strong> (5,5/10)<br />
<br />
<br />
<object height="385" width="640"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_ZkbVM7UAcc&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/_ZkbVM7UAcc&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-65866289481447805762010-04-06T22:34:00.000+01:002010-04-06T22:34:07.576+01:00Διπλή Παγίδα (Entrapment, 2000)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI6pAfyNDUfintPDRb2tARsJknY62HTx4LCnTME3LpCUWftgUSybA3cNMuiieeaiDxd2NU3zN3azBAFObKnyBaE6lnRc7d9x_6A88M5sziyNZ7Va5G5YP_eSDhrJ85fdn6LFp1kSyQlm0/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI6pAfyNDUfintPDRb2tARsJknY62HTx4LCnTME3LpCUWftgUSybA3cNMuiieeaiDxd2NU3zN3azBAFObKnyBaE6lnRc7d9x_6A88M5sziyNZ7Va5G5YP_eSDhrJ85fdn6LFp1kSyQlm0/s200/aa+01.jpg" width="123" /></a></div>Έχοντας τον Sean Connery και την Catherine Zeta-Jones στο άρμα σου, δεν μπορεί παρά να περιμένεις μια τύπου blockbuster επιτυχία. Και όταν η ιστορία είναι τόσο εύπεπτη και διασκεδαστική όπως αυτή που συνέγραψαν οι Ronald Bass και Michael Hertzberg –αναμειγνύοντας James Bondικά στοιχεία με χιούμορ και ερωτισμό παρά τα 40 χρόνια διαφοράς των πρωταγωνιστών- δεν μπορεί παρά τα χρονοδείκτες να κυλούν γρηγορότερα. Μην ψάχνετε για περισσότερα. <br />
<a name='more'></a>Καθαρή αμερικανιά, αλλά από τις συμπαθητικές, ίσως ακόμη και έξυπνες, που δεν χρειάζονται απλά να διασωθούν από ένα καλό καστ. Άλλο αν και αυτό… βγάζει μάτια. If you know what I mean… <br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxLkE2sHNxGKUOOOMGKEKLGorST-DShj_41vvgFn45HmvLGvEgGYnRgYgjGBIIgcbxUEGbkMiu9JzB5-YyX_LSR3q0uxl9kzarA_S0lTj0kyrZqPMhvlhozbpd8iuFu5APJuJSPXYb0kc/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" nt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxLkE2sHNxGKUOOOMGKEKLGorST-DShj_41vvgFn45HmvLGvEgGYnRgYgjGBIIgcbxUEGbkMiu9JzB5-YyX_LSR3q0uxl9kzarA_S0lTj0kyrZqPMhvlhozbpd8iuFu5APJuJSPXYb0kc/s320/aa+2.jpg" /></a></div><strong>- ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΣΙΡΚΟ…</strong> με τον Connery ως καλό αντίτυπο της φιγούρας του James Bond, την Jones… απλά Jonesκαι τις αδρεναλινοεκκριτικές στιγμές καταγεγραμμένες από τον Jon Amiel χωρίς εκπλήξεις και ίχνος αληθοφάνειας. Αλλά τελικά, ποιος νοιάζεται; <br />
<strong>- ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ…</strong> και θα την τιμήσω μόνο με >> (6.5/10)<br />
<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/6FiX7qWUbgA&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/6FiX7qWUbgA&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4912004831806311809.post-78093886916959810462010-04-06T19:34:00.001+01:002010-04-06T19:35:07.164+01:00Δημόσιος Κίνδυνος (Enemy of the State, 1998)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHG1DSLfO0nmLb8G5eRylyVru25u0IDWOjrBnWoCpoz7bKzf4ZdkT0Dnhn0bdbvwV1VUMpzOA1HxlR5zDxAEDUW2kR8LaVtnajbDyETnU3sYCpqWy9X10IvjhA5TOP160nEUdBxllvQ2s/s1600/aa+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHG1DSLfO0nmLb8G5eRylyVru25u0IDWOjrBnWoCpoz7bKzf4ZdkT0Dnhn0bdbvwV1VUMpzOA1HxlR5zDxAEDUW2kR8LaVtnajbDyETnU3sYCpqWy9X10IvjhA5TOP160nEUdBxllvQ2s/s200/aa+01.jpg" width="156" /></a></div>Hi-tech, θριλερ και συνωμοσιες, σε ενα διασκεδαστικο και διαφορετικο πακετο. <br />
<br />
<b>-ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ…</b> Το ονομα του <i>Jerry Bruckheimer</i> στην παραγωγη μιας περιπετειας, ειναι απο μονο του ικανο να καταστρεψει την παρακολουθηση μιας ταινιας μονο με τη δυσπιστια που γεννα. Ο αριθμος των ανεγκεφαλων σαχλοπεριπετειων που εχει χρηματοδοτησει κατα καιρους, ειναι πολυ μεγαλυτερος απο αυτον που θα μπορουσε να σηκωσει στις πλατες της μια καριερα, αν το παγκοσμιο κινηματογραφικο κοινο ειχε τουλαχιστον την απαιτηση να δει κατι διαφορετικο, αν οχι πιο νοημων και ουσιαστικο. Ωστοσο στην περιπτωση του Δημοσιου Κινδυνου δεν μπορουμε παρα να σηκωσουμε τα χερια ψηλα.<br />
<br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtcJx2tpINvQv3HCIvKUAx6C4Uep5zfBTQgLRyz4LQm4W8vFL1qnCR3sEc4k95iebq4HdU-wKAgKrLbmXvkK2CMYp3BEjZrADLS60ATSl5sMMr1MNYwOlKa22C9GtRMTmBKSY_qSZjLws/s1600/aa+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtcJx2tpINvQv3HCIvKUAx6C4Uep5zfBTQgLRyz4LQm4W8vFL1qnCR3sEc4k95iebq4HdU-wKAgKrLbmXvkK2CMYp3BEjZrADLS60ATSl5sMMr1MNYwOlKa22C9GtRMTmBKSY_qSZjLws/s320/aa+2.jpg" /></a></div>Οση χολη και αν επιτρεπουμε στον εαυτο μας να σπαταλα κατα καιρους για αυτου του ειδους τις ταινιες, δε μπορουμε να μην παραδεχτουμε μερικες βασικες αληθειες που κανουν την ταινια του Tony Scott να διαφερει. Το σεναριο ειναι καθηλωτικο. Με εντονα παρουσα τη χιτσκοκικη ατμοσφαιρα (ο <i>Will Smith</i> διωκεται απο κυβερνητικους πρακτορες κατεχοντας ενα μεγαλο μυστικο χωρις να το γνωριζει), τον Gene Hackman σε εναν ρολο που μοιαζει με (και πιθανοτατα αποτελει) προεκταση του αντιστοιχου ρολου που ερμηνευει ως Harry Caul στη <b><i>Συνομιλια </i></b>του <i>Coppola</i>, και μια σφιχτοδεμενη δομη που δεν επιτρεπει στο θεατη να παρει ανασα, το νεο-τεχνολογικο αυτο θριλερ επικεντρωνει την προσοχη του στους ηρωες περισσοτερο απ’ οτι επιτασσουν οι συγχρονοι αγραφοι κανονες του Hollywood. Και ναι, υπαρχουν στιγμες που εκπλησσεσαι ευχαριστα απο την απουσια αλυσιδωτων, ανουσιων εκρηξεων, στιγμες που εχουν αντικατασταθει απο εξυπνες σεναριακες τροπες και αναπαντεχα συναισθηματικα καδρα των ηρωων. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXKpeho6ExO6gQPFaoaA8wB6TlQ3DbrYP-9-IwyhABPih0Sz2N9g60mRnMhRulLyXv96tVUDnp_v8ad8FfRb2IM6PqQWPvdBMP3bVDevmR4QergXPa18WG1LAJRMK1xh9GynZhKkdKZJ8/s1600/aa+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXKpeho6ExO6gQPFaoaA8wB6TlQ3DbrYP-9-IwyhABPih0Sz2N9g60mRnMhRulLyXv96tVUDnp_v8ad8FfRb2IM6PqQWPvdBMP3bVDevmR4QergXPa18WG1LAJRMK1xh9GynZhKkdKZJ8/s320/aa+1.jpg" /></a></div><b>-…ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΑΛΛΑ ΡΟΥΧΑ:</b> Σκηνοθετικα ο Tony Scott τα βγαζει περα με ανεση, κατορθωνοντας μαλιστα ανα διαστηματα να αποδωσει με βαθος το ζητουμενο κλειστοφοβικο χαρακτηρα που επιτασσει η σεναριακη ιδεα. Αν μαλιστα αφησουμε το πνευμα για λιγο ελευθερο, καπου στη γωνια πιθανως κατορθωσει να διακρινει ενα ανεπαισθητο «κατηγορω» απεναντι στις κυβερνητικες πρακτικες τηλεπικοινωνιακων παρακολουθησεων και στην αποδοχη του ογκου των τεχνολογικων επιτευγματων που καθοριζουν τις παραμετρους της συγχρονης ζωης. Αν μαλιστα σε ολα αυτα προσθεσουμε, την υπεραφθονια των πετυχημενων gadgets που παντα κανουν τετοιου ειδους κινηματογραφικες διαδρομες ακομα πιο ευχαριστες, καθως και την πολυ καλη ερμηνεια του Will Smith –που μετα τον καρτουνιστικο ρολο του στο <i><b>Men in Black </b></i>αποδεικνυει εδω οτι διαθετει αρκετες σπιθες γνησιου υποκριτικου ταλεντου-, καταληγουμε στο συμπερασμα οτι ο Δημοσιος Κινδυνος εκτος του οτι προσφερεται για μια απολαυστικη διωρη κινηματογραφικη αποδραση (χαλαρων απαιτησεων) αποτελει και μια ευχαριστη εκπληξη για τους λατρεις του ειδους που, επιτελους, εχουν τη δυνατοτητα να παρακολουθησουν και κατι διαφορετικο. <br />
<br />
<b>Βαθμολογία:</b> (7/10)<br />
<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/7Gl6J6H1mc8&hl=en_GB&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/7Gl6J6H1mc8&hl=en_GB&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>offshadehttp://www.blogger.com/profile/00530948107976197458noreply@blogger.com0